Jeff Goldblum duikt in de Griekse mythen: ‘Toen ik zijn trainingspak aantrok, wist ik wie Zeus was’

Jeff Goldblum speelt een almachtige maar erg onvolwassen Zeus in Kaos, een nieuwe Netflix-reeks gebaseerd op de Griekse mythologie.

Al vijftig jaar lang is Jeff Goldblum niet weg te slaan van het kleine en het grote scherm. Na enkele rolletjes in Death Wish, Annie Hall en Columbo, strikte hij in 1981 zijn eerste hoofdrol in de serie Tenspeed and Brown Shoe. Hij toonde daar al hoe veelzijdig hij is als acteur, met zijn pretogen, zijn imposante lichaam en zijn bijzondere manier van bewegen en emoties uiten. Dankzij The Big Chill en vooral The Fly van Cronenberg nam zijn carrière een vlucht en doorheen de tijd schoof hij op van blockbusters (Jurassic Park, Marvel) naar arthousefilms (The Grand Budapest Hotel), en terug.

In Kaos, een nieuwe Netflix-serie van Charlie Covell (The End of the F***ing World), speelt hij een narcistische, kinderachtige, jaloerse en wellustige Zeus die er alles aan doet om niet aan de kant gezet te worden. Goldblum zelf daarentegen is erg joviaal wanneer we hem spreken in een Amsterdams hotel. Hij gaat geen enkele vraag uit de weg en antwoordt met een ontwapenende vanzelfsprekendheid.

Wat heeft je overtuigd om de rol van Zeus te aanvaarden?

Jeff Goldblum: Simpel: de originele, frisse en verrassende schrijfstijl van Charlie Covell. Om eerlijk te zijn wist ik bijna niets van mythologie. Maar ik heb veel bijgeleerd: Joseph Campbell, een specialist op het gebied, legde uit hoe mythen ons helpen om stil te staan bij de betovering van het leven. Mythen zijn door de eeuwen heen getransformeerd om in te spelen op de uitdagingen van de tijd. Dat idee is alomtegenwoordig in het script en in onze personages. Zeus is complex, wreed en charismatisch – althans voor zijn meest vurige volgelingen – en zinkt weg in paranoia, grootheidswaanzin en ijdelheid. Hij heeft een grote familie aan zijn zijde: een vrouw, al dan niet wettige kinderen, broers, zussen, … Onderaan de berg Olympus is het volk verdeeld tussen volgelingen en degenen die klaar staan om hem van zijn troon te stoten. Charlie’s gedurfde, moderne toon zorgt voor een explosieve cocktail.

Zijn we mythen aan het herontdekken zoals we Shakespeare hebben herontdekt: door er de wereld van vandaag in te herkennen?

Goldblum: Ja, we kunnen altijd parallellen trekken naar het heden. Maar de serie toont ook hoe disfunctioneel families kunnen zijn. De familie van Zeus, met haar interne machtsstrijd en concurrentie, is geen uitzondering. Het verhaal stelt onze integriteit in vraag: ook vandaag zit de wereld vol oplichters en praatjesmakers. Ze vermengen nieuws met entertainment om onze meningen te beïnvloeden, waardoor er chaos en verwarring ontstaan. Zoals Carl Sagan schreef in zijn laatste boek, The Demon-Haunted World, moeten we meer dan ooit het onderscheid maken tussen mooie overtuigingen en de werkelijkheid. Kennis en informatie zijn belangrijker dan ooit geworden. Ons vermogen tot zelfvernietiging heeft een nieuw hoogtepunt bereikt. We moeten opnieuw leren samenwerken. Het is niet langer mogelijk om te geloven dat we kunnen leven ten koste van anderen en de wereld, zoals Zeus altijd heeft gedaan.

Hoe heb je je personage vormgegeven?

Goldblum: Ik had me kunnen laten inspireren door bestaande personen en door de geschiedenis, maar niets werkt voor mij beter dan verbeelding. In het script stond bijvoorbeeld dat Zeus zou rondlopen in een trainingspak. Als je dat aantrekt, voel je wie hij is, wat hem beweegt, wat hem bang maakt: dat soort dingen. Charlie begeleidde me bij elke opname, bij elke situatie waarin Zeus zich bevond. En dan is er natuurlijk nog de kinderlijke vreugde van het spelen, van het doen alsof, wat oneindig veel mogelijkheden biedt.

Ben je soms bang dat je rollen te dicht bij elkaar komen te liggen? Zeus heeft wel wat weg van de Grandmaster die je speelde in de Marvel-films.

Goldblum: Ik hoop van harte dat ik niet twee keer hetzelfde personage heb neergezet. (lacht) Charlie heeft me daarvoor behoed. Maar de rollen lijken inderdaad op elkaar. Ook al heb ik veel verschillende rollen gespeeld, ben ik verankerd geraakt in dit soort personages. Het is een risico dat je moet nemen: je speelt een hoop vergelijkbare personages en je moet je best doen om hun specifieke kenmerken te behouden.

Sommige scènes tussen jou en Prometheus, gespeeld door Stephen Dillane (Game of Thrones), suggereren een speciale band tussen de personages.

Goldblum: Ik vond de scènes met Stephen geweldig. Wat een sterke acteur. Ik wist heel weinig over Prometheus. Hij en Zeus hebben een lange geschiedenis en die we moesten verkennen voor we samen konden spelen, ook al zal die pas worden uitgediept in een mogelijk tweede seizoen. Zonder iets te verklappen: Zeus en Prometheus waren erg close. Zeus heeft van hem zijn vriend en vertrouweling gemaakt en stelt zich voor hem open. Maar in hoeverre kan hij hem echt vertrouwen? Prometheus, die ook de verteller van het verhaal is – heel slim van Charlie – is volgens de mythe degene die informatie en kennis aan de mensheid geeft. Hij zou Zeus dus kunnen schaden.

Je hebt het in interviews vaak over de balans tussen plezier en discipline. Ben je daar nog steeds naar op zoek?

Goldblum: Ja, elke dag opnieuw. Telkens wanneer ik een nieuw script lees, vraag ik me af hoe ik met het personage kan dansen. In het begin moet er spel zijn, en spel is een serieuze zaak. Maar die balans hangt natuurlijk af van het scenario, van hoe ik me voel, hoeveel ik heb geslapen, wat ik heb gegeten enzovoort.

Je hebt daarnaast ook een carrière in theater, dans, musical én jazz.

Goldblum: Toen ik begon, probeerde ik me te laten leiden door wat me plezier gaf. Maar al snel moest ik me toeleggen op één gebied om me niet te veel uit te putten. Ik had gelukkig al heel vroeg veel zelfdiscipline. Ik nam creatief werk heel serieus. Én ik had een uitstekende leraar, Sanford Meisner. Ik volgde drie danslessen per dag en mijn eerste baan was een Broadway-musical. Ik vond het geweldig en had er mijn leven aan kunnen wijden. Ik tapdans nog steeds, muziek is altijd een passie geweest. Ik ga nooit ergens heen zonder mijn piano. Ik speel er elke dag op. Toen ik deze ochtend aan het spelen was, merkte ik dat mijn techniek een beetje verbeterd is. Het is belangrijk om te beseffen dat je op elk moment in je leven nog vooruitgang kan boeken. Of het nu in muziek of in acteren is. Ik geniet ervan zolang het duurt (glimlach) en ik heb het gevoel dat ik er de afgelopen jaren steeds meer van ben gaan genieten. ●