Jeff Bridges in ‘The Old Man’: van The Dude naar angstaanjagende bejaarde

Een strijd tegen kanker maakte het onzeker of Jeff Bridges ooit nog zou acteren. Drie jaar later loopt zijn agenda weer goed vol met de terugkeer van Tron en een rol als God in Terry Gilliams nieuwste film. Deze week verschijnt het tweede seizoen van de verrassende spionagethriller The Old Man.

‘Het is goed om weer gezond te zijn. Oh my god.’

Wie Jeff Bridges in The Old Man spionnen op zijn donder ziet geven, kan maar moeilijk geloven dat de Hollywoodlegende drie jaar geleden amper uit bed raakte. Door een hevige besmetting met het coronavirus bovenop zijn chemokuur voor lymfeklierkanker hing zijn leven in 2021 even aan een zijden draadje. Vandaag is The Dude weer zijn vinnige zelf. ‘Ik sta weer op mijn beide benen’, vertelt hij vanuit de studeerkamer in zijn huis in Santa Barbara, waar hij woont met zijn vrouw Sue. ‘Ik kan de dingen doen waarvan ik hou: samenzijn met mijn kinderen en kleinkinderen.’

Dat alleen al is een reden om te juichen, maar de wederopstanding van Bridges betekent eveneens de wederopstanding van The Old Man, een trefzekere spionagethriller die het evenwicht vond tussen de klassieke genreconventies en een complex familiedrama. Bridges speelt Dan Chase, een ondergedoken ex-CIA-agent die actief was tijdens de Sovjet-invasie van Afghanistan. Bridges ziet er met zijn hijgerige ademhaling, dagelijkse telefoontjes met zijn dochter en slome tred eerder ongevaarlijk uit. Maar wanneer zijn oude vijanden hem op het spoor raken, blijkt er een antiheld in Chase te schuilen. Het eerste seizoen werd een beklijvend kat-en-muisspel tjokvol plotwendingen, decenniaoude geheimen en een magnetische Jeff Bridges die met zijn uitzonderlijke naturel van Chase de meest angstaanjagende bejaarde maakte sinds Pearl in X.

We zullen u de ingewikkelde details besparen – The Old Man is het soort spionageverhaal waarbij u vrede moet nemen dat u al eens een nuance mist. Het volstaat om te zeggen dat het tweede seizoen aanvangt in Afghanistan. Daar hoopt Chase samen met ex-collega Harold Harper (John Lithgow) zijn dochter terug te vinden bij Faraz Hamzad, de oorlogskrijgsheer die hij een mes in de rug stak door er met zijn vrouw vandoor te gaan. In zijn tweede jaargang heeft The Old Man nog meer aandacht voor de personages, maar gevochten wordt er nog steeds. En dit keer voelt Bridges de klappen wél een beetje. ‘In het eerste seizoen zit er een lange gevechtsscène van elf minuten. Achteraf bleek dat ik op dat moment een tumor van 23 op 30 centimeter in mijn buik had. Dat is een ding ter grootte van een baby, en ik merkte er níéts van.’

De productie van het eerste seizoen werd een jaar stilgelegd tot Bridges weer op krachten kwam. ‘Ik wist op een gegeven moment zelfs niet of ik überhaupt zou kunnen terugkeren’, blikt hij terug. ‘Maar de steun op de set was enorm. De cast en de crew zijn altijd hecht gebleven tijdens mijn ziekte. En de meesten zijn dit seizoen met mij teruggekeerd, wat geweldig is.’ Helemaal de oude is hij nog niet. ‘Er is iets veranderd. Al kan ik niet zeggen wat precies. Anderzijds, wie blikt er terug op de afgelopen vijf jaar van zijn leven en voelt zich wel hetzelfde? Blijkbaar vernieuwen je cellen zich elke zeven jaar, dus misschien is het gewoon dat.’

Bridges had ook zijn persoonlijke redenen om terug te keren: in het tweede seizoen kon hij eindelijk écht tegenover Lithgow spelen, met wie hij er in de reeks een amusante frenemy-verstandhouding op nahoudt. Naast de set werd Lithgow een goede vriend. ‘In het eerste seizoen hingen we voortdurend met elkaar aan de telefoon, nu konden we al die scènes eindelijk samen spelen. Een waar genoegen.’ Hij blijkt veel te delen met Lithgow, waaronder hun afkomst. Zijn ouders Dorothy en Lloyd Bridges waren allebei acteurs, Lithgows vader was een theaterdirecteur. ‘Ik voelde me veilig en op mijn gemak bij hem.’ Bovendien benaderen ze hun job op dezelfde, ‘klassieke’ manier. Waarmee Bridges vooral wil zeggen dat hij het niet al te hoog op heeft met method actors. ‘Sommige acteurs willen enkel bij de naam van hun personage genoemd worden, maar zo werk ik niet, en John evenmin.’

○ ○ ○

Als peuter stond Bridges al voor de camera in Sea Hunt, de actiereeks waarin zijn vader Lloyd Bridges jarenlang de hoofdrol speelde. Hij is twintig wanneer hij zijn eerste serieuze filmrol beet heeft in Peter Bogdanovich’ The Last Picture Show, en scoort er meteen zijn eerste Oscar-nominatie mee, voor beste bijrol. Het imposante gemak waarmee Bridges speelt, wordt alom bejubeld en leidt tot samenwerkingen met legendarische regisseurs als John Carpenter en rollen in klassiekers als Tron, Iron Man, True Grit en Crazy Heart – goed voor zijn eerste en tot dusver enige Oscar. Maar de definiërende rol van zijn carrière wordt die van The Dude, de wietrokende, White Russian-slurpende, bowlende leegganger uit The Big Lebowski die verzeild raakt in het criminele milieu.

Geen enkele keer waagde hij zich aan televisie. Wat deed hem van gedachte veranderen? ‘Ik heb me lang tegen het medium verzet’, vertelt Bridges. Zijn vader, een televisiester uit de jaren zestig, was niet meteen een uithangbord voor het kleine scherm. ‘Als kind zag ik hoe hard hij werkte en hoe ontevreden hij was met de snelheid waarmee zo’n series afgewerkt werden. Films waren gewoon beter gemaakt. Ik vreesde dat ik in hetzelfde schuitje zou belanden.’ Maar de gouden eeuw van tv is ook Bridges niet ontgaan. Succession en Pen15 rekent hij bij de beste reeksen van het moment. ‘Ik dacht: laat ik de sprong wagen. This is going to be great.’

Hij had gelijk. Wanneer hij over de grond rolt, naar spionnen gromt en op Lithgows personage Harper vit, spat het speelplezier van het scherm. Tv gaf Bridges aan het einde van zijn carrière nog een heel nieuw speelveld. ‘Je kunt het bijna niet vergelijken met films maken. Een film heeft een begin, midden en slot. Ik heb nog steeds geen idee hoe The Old Man zal aflopen. Ik kom onderweg dezelfde verrassingen tegen als de kijker. Telkens als ik denk dat ik weet hoe het Dan Chase zal vergaan, zit ik er faliekant naast.’

Het pad van Bridges is daarentegen wel helder. In 2025 kruipt hij na vijftien jaar nog eens in de huid van Kevin Flynn in Tron. Hij speelt er tegenover Jared Leto – een beruchte method actor –, die een gesofisticeerd computerprogramma genaamd Ares vertolkt. Of hij zich aangetrokken voelt tot complexe heldenrollen?

‘Nuance is altijd goed’, klinkt het. Wat Dan Chase in The Old Man zo’n intrigerend personage maakt, is dat hijniet zomaar in de categorie ‘goed’ of ‘slecht’ te klasseren valt. ‘Dat is een van de redenen waarom kijkers gefascineerd zijn door de reeks. We zien een stukje van onszelf erin. We hebben allemaal een verleden dat we misschien liever zouden uitwissen.’

Maar zijn grootste antiheldenrol moet nog komen. In juni werd Bridges gecast in Terry Gilliams The Carnival at the End of Days als God. Johnny Depp zal, een tikje verrassend, Satan vertolken. Gilliam beloofde al dat de scènes met God ‘heel duur’ worden en ‘minstens vijftien dieren’ nodig hebben. Na Tideland en The Fisher King wordt dit Bridges’ derde film met de notoire iconoclast. ‘Ik kan er nog niet veel over vertellen, maar het wordt fascinerend. Het is geweldig dat ik nog eens met Terry op de set kan staan.’ Met de rol van God speelt Bridges in ieder geval de oudst mogelijke man denkbaar. Afgaande op The Old Man, gaat hem dat uitstekend af.