Het antwoord is ja. Maar ook: niet echt. Met toptalenten als Glenn Close en Naomi Watts, én met Kim Kardashian, verzamelt de nieuwe serie van showrunner Ryan Murphy een recordaantal nul- en éénsterrenrecensies.
Tot voor kort had de Britse krant The Guardian zeventien keer een nulsterrenreview gepubliceerd. Over alle categorieën heen. Niet eens één ster, dan moet je een wel heel belabberd concert geven of een werkelijk onkijkbare film schieten.
Begin november voegde de krant een achttiende titel toe aan dat bedenkelijke pantheon. Haar review voor All’s Fair begint met de woorden: ‘Ik wist niet dat het nog altijd mogelijk was om zo’n slechte televisie te maken. Ik ging ervan uit dat je zonder een bepaalde basiskennis geen toegang meer kreeg tot de kunstvorm. Maar ik had het mis.’
En The Guardian was absoluut niet de enige. Het regent recensies die All’s Fair de absolute minimumscore geven, en eensterrenreviews lovend doen klinken. Op moment van schrijven heeft de show een indrukwekkend lage score van 5 procent op de recensiewebsite Rotten Tomatoes. De serie zou zo slecht zijn, dat ze niet eens leuk wordt.
Kim Kardashian vs. het patriarchaat
All’s Fair is de nieuwe serie van megaproducent Ryan Murphy, die eerder al verantwoordelijk was voor onder meer Glee, American Horror Story en de Monster-reeks, die seriemoordenaars als Jeffrey Dahmer en Ed Gein afbeeldt. Murphy is dus niet iemand die bekendstaat om zijn grensverleggende kunst, wel iemand die de kneepjes van het vak kent.
Aan All’s Fair is nog een andere klinkende naam verbonden: Kim Kardashian. De influencer en zakenvrouw speelde al mee in seizoen 12 van Murphy’s American Horror Story, en is nu producer en hoofdrolspeler. Daarmee vinden we een eerste puzzelstukje dat de negatieve recensies kan verklaren. Hoewel Kim en de hele Kardashian-clan gigantisch invloedrijk zijn als het gaat over mode en schoonheidsidealen, hebben weinig mensen een echt positief beeld van de familie. Alle recensies hebben het nu over Kims afgrijselijke acteerwerk. Ze zou de mimiek en het emotionele bereik van een paspop hebben. En Kardashian wordt wel omringd door talent, gelauwerde actrices als Naomi Watts, Glenn Close en Teyana Taylor, maar die kunnen de boel niet redden.
Waarover gaat All’s Fair? Kardashian is Allura, een advocaat die samen met haar collega’s Liberty (Naomi Watts) en Emerald (Niecy Nash-Betts) een volledig vrouwelijk bureau opricht. Het drietal specialiseert zich in scheidingszaken: ze willen het patriarchaat aan diggelen slaan door vrouwen te redden uit de klauwen van vreselijke mannen. Wanneer Allura zelf bedrogen wordt door haar jongere echtgenoot Chase – hij voelt zich klein en onzeker door zijn succesvollere vrouw – bundelen de vriendinnen hun krachten.
De serie springt van scène naar scène – het lijkt wel alsof ik door TikTok zit te scrollen.
Al blijkt dat uiteindelijk slechts een klein deel van de show te zijn. All’s Fair raast in een moordend tempo voorbij en springt van verschillende scheidingszaken over luxueuze diners naar de relatieperikelen van de verschillende vrouwen.
Girlboss
Klinkt niet per se geniaal, maar de slechtste show in jaren? Ik moet het zien om het te geloven. En dus heb ik de drie eerste afleveringen van All’s Fair zelf bekeken.
Ik klikte op ‘play’ en All’s Fair dropte me meteen midden in de actie. Kim Kardashian acteert alsof ze te veel Xanax heeft genomen. En Naomi Watts lijkt dat te compenseren door twee lijnen coke te snuiven. De serie springt van scène naar scène – het lijkt wel alsof ik door TikTok zit te scrollen. In amper vijf minuten hebben de drie een bedrijf uit de grond gestampt, is er een aartsrivaal op het toneel verschenen en wordt de (pseudo)feministische toon van de show gezet.
Dina, hun vorige baas, geeft het drietal haar zegen: ‘Een decennium lang was ik hier de enige vrouw en ik heb grenzen verzet, zodat jullie dat idee kunnen voortzetten.’ Op dat feminisme is de hele show gebouwd. Tien jaar later verkneukelen de ondertussen hypersuccesvolle vrouwen zich erover hoe ze het patriarchaat de rug hebben toegekeerd. Bijna alle mannen in de show zijn klootzakken die de vrouwen in hun leven niet naar waarde schatten of ronduit misbruiken.
Op zich vind ik dat prima thema’s. Mannen hebben lang genoeg de plak gevoerd in het film- en televisielandschap. Maar het feminisme in All’s Fair is nogal bedenkelijk.
Ten eerste gaat het omverwerpen van het patriarchaat blijkbaar gepaard met extreme rijkdom. De hoofdpersonages voldoen aan het ideaal van de girlboss: een vrouw voor wie haar werk haar eerste liefde is, en die er alles aan doet om zoveel mogelijk geld te verdienen. In sommige scènes lijkt het alsof de personages niet het script voorlezen, maar een catalogus vol luxemerken. Als Kim Kardashian iemand in een massagesalon ondervraagt, merkt ze zonder enige ironie op dat business haar manier van ontspannen is. Met andere woorden: om aan het patriarchaat te ontsnappen moet je niet de genderrollen afschaffen, maar de rol van de traditionele man overnemen. Het is een nogal naïeve kijk op feminisme die bovendien alle vrouwen uit lagere sociale klassen volledig negeert.
Ik denk dat alle negatieve reacties harder benadrukt worden dan nodig omdat mensen niet van Kim Kardashian houden.
Die boodschap zit Kim Kardashian natuurlijk als gegoten. Vorige maand raakte ze nog in opspraak omdat ze strings met vals schaamhaar verkocht, als ‘feministisch statement’ om lichaamshaar te normaliseren. Dat was misschien een tikkeltje hypocriet van Kardashian, want precies haar familie is verantwoordelijk voor veel onrealistische schoonheidsstandaarden die je op Instagram ziet. Het leek een gemakkelijke manier om geld te verdienen met trendy thema’s. Waarom zou je 32 dollar aan een string uitgeven als je ook je schaamhaar kunt laten groeien?
Postmodern meesterwerk
Zijn alle vernietigende recensies van All’s Fair dan terecht? Ik vind het complexer. Ja, het script is compleet van de pot gerukt, de thematiek wordt zo oppervlakkig gebracht dat ze volledig uitgehold wordt en de hele show lijkt wel gemaakt voor een publiek dat tijdens het tv-kijken ook op een telefoon scrolt. Maar net omdat alle elementen op zo’n rampzalige manier samenkomen, gebeurt er iets vreemds. In al zijn soapachtige waanzin lijkt All’s Fair zelf de draak te steken met de absurditeiten van het girlboss-feminisme. Alsof Kim Kardashian je in je gezicht uitlacht: ‘Ja, deze show is compleet belachelijk, maar ik ben er toch weer lekker geld mee aan het verdienen.’
Bovendien doet de reeks sommige dingen wel juist. Het feminisme in het script is misschien niet bijzonder doordacht, maar Murphy geeft wel hoofdrollen aan vrouwen van boven de veertig – helaas nog altijd een zeldzaamheid. Zoiets kun je als een sterker statement zien dan wat er daadwerkelijk in de serie gezegd wordt. Dat aflevering drie begint met een discussie over alle plastische chirurgie die de hoofdpersonages lieten uitvoeren, is dan weer jammer. Al kun je dat ook zien als een reflectie op de complexiteit van het vrouw-zijn.
Volgens mij beseft All’s Fair maar al te goed hoe slecht het totaalproduct is, en speelt het daar net gretig op in.
Bovendien moet ik All’s Fair één ding geven: saai wordt het nooit. Daarvoor is het tempo te moordend, de plotlijnen te geflipt en het acteerwerk te camp. Sommige recensenten schreven dat de show zo verschrikkelijk is, dat het niet met opzet gedaan kan zijn. Daar ben ik het niet mee eens. Volgens mij beseft All’s Fair maar al te goed hoe slecht het totaalproduct is, en speelt het daar net gretig op in. De kijkcijfers liegen niet: ondanks alle vernietigende recensies, debuteerde het programma op Hulu met de hoogste kijkcijfers in drie jaar voor een fictiereeks.
Het is zeker geen goede show, maar ik kan het ook niet met volle overtuiging de slechtste show van het jaar noemen. Ik voel er te veel tegenstrijdige emoties bij die het net interessant maken. Ik denk dat alle negatieve reacties harder benadrukt worden dan nodig omdat mensen niet van Kim Kardashian houden.
De recensies doen denken aan de manier waarop 143 werd ontvangen, het album dat Katy Perry vorig jaar uitbracht. Ook Perry werd de grond in geboord omdat ze haar feministische boodschap nogal oppervlakkig bracht. Veel verder dan ‘vrouwen zijn cool en intelligent’ kwam de popster niet, alsof we in het 2016 van Hillary Clinton waren blijven steken. In tijden waarin abortusrechten teruggeschroefd worden, voelt die simplistische boodschap aanstootgevend. En dus werd Perry’s album gemakzuchtig tot het slechtste van het jaar gebombardeerd. Terwijl de muziek vooral ongeïnspireerd was, maar nu ook weer niet zo veel slechter dan sommige andere troep op de radio.
Misschien is het de slechtste show van het jaar. Misschien is het een postmodern meesterwerk.
Met All’s Fair lijkt iets vergelijkbaars te gebeuren. Als een feministische boodschap slecht wordt gebracht, grijpen we die kans graag om nog eens ouderwets te haten. Maar net omdat All’s Fair ook qua vorm nergens op slaat, wordt de boodschap een pak interessanter. Misschien is het de slechtste show van het jaar. Misschien is het een postmodern meesterwerk. In beide gevallen blijf ik kijken.
