In seizoen twee van ‘House of the Dragon’ speelt Ewan Mitchell de nieuwe bad boy van Westeros

Wie de incestueuze psychopaat Daemon (Matt Smith) al een onconventionele internet crush vond, moet weten dat zijn opvolger een eenogige prins is. In het tweede seizoen van House of the Dragon doet Ewan Mitchell Westeros beven: ‘Er is geen ontsnappen aan Aemond Targaryen.’

Het was de verrassing van televisiejaar 2022. Na acht seizoenen zaten ­mensen écht nog te wachten op meer Game of Thrones. Gemiddeld 29 miljoen ­kijkers per aflevering zagen voor een ­tweede keer de strijd losbarsten om de ­IJzeren Troon. In tijden van streaming­oorlogen zijn dat erg fraaie cijfers. Nog verwonder­lijker was dat de prequel net zo gruwe­lijk, spectaculair en ­beklijvend was als zijn voorganger. Er waren ­plottende families die elkaar openlijk een mes in de rug staken. Er waren afgehakte lede­maten en bloederige ­bevallingen. Er was een voetenfetisj. Voor Game of Thrones-fans ­voelde House of the Dragon als thuiskomen.

In het nieuwe ­seizoen van House of the Dragon is ­Westeros in crisis. Koning ­Viserys is dood. Zijn zoon Aegon heeft onrechtmatig de troon geclaimd. ­Rhaenyra, Aegons halfzus en de wette­lijke troonopvolger, stuurt aan op ­oorlog. Pro memorie: in de bloedstollende finale van het eerste seizoen stuurde prins Aemond (de een tikje ­gestoorde broer van Aegon) zijn vuurspuwende draak Vhagar af op ­Rhaenyra’s zoon Lucerys. Liep niet goed af.

Nog meer dan Aegon, lijkt House of the Dragon dit seizoen Aemond naar voren te schuiven als de nieuwe koning Joffrey (voor de leken: Joffrey was een (heel) gemeen personage uit de oorspronkelijke serie. Iets met kruisbogen dat we liever snel vergeten). Hij heeft dan wel geen troon, maar zijn stunt met Vhagar toonde Westeros hoeveel macht je kan afdwingen met blind geweld. Of toch halfblind. Toen ze nog kinderen waren, had Lucerys een van Aemonds ogen geraakt in een gevecht. Sindsdien draagt hij een ooglapje. ‘Aemond verandert de show in een horrorfilm’, vertelt Ewan Mitchell over zijn rol. ‘Wanneer hij achter Lucerys aanzit en de saffier in zijn oogkas onthult: dat is pure horror.’

Mitchell kickt op duistere personages. Eerder dit jaar speelde hij een licht ontvlambare wiskundige in Saltburn, zijn doorbraakrol was die van vieze creep in Claire Denis’ High Life. ‘Ik hou ervan om van gedaante te veranderen. Elke keer ik in de make-upstoel ga ­zitten en kostuums aantrek, voelt het alsof ik een beetje huid afwerp. Laag per laag.’

Met zijn ooglapje, sluike ­zilveren haar en zwarte Targaryen-gewaad staat het personage mijlenver af van de ­gemoedelijke Engelse lad die tegen­over ons zit. ‘Ik wil dat het voelt alsof er geen ontsnappen is aan Aemond. De ogen zijn de vensters van de ziel, zei ­Shakespeare. Aemond heeft er maar één, dus zijn performance moet erg ­fysiek zijn. Daarvoor liet ik me ­inspireren door iconische horror­personages uit de jaren tachtig, zoals Jason Voorhees uit Friday the 13th en Michael Myers uit Halloween. Zonder iets te zeggen kunnen die personages heel angstaanjagend zijn. En hoe traag ze ook lopen, ze halen Jamie-Lee Curtis altijd in.’

Joffrey, The ­Mountain, Ramsay Bolton: sadistische slechteriken zijn altijd al de motor van het succes van Game of ­Thrones geweest. Nieuw, en een beetje vreemd, is hoe léúk we de villains lijken te ­vinden. Daemon, de nonkel én echtgenoot van ­Rhaenyra (incest is niet raar in het ­Game of ­Thrones-universum) werd na het ­eerste seizoen online ‘evil ­daddy’ ­genoemd. Dat had allicht meer te ­maken met Smiths scherpe kaaklijn dan met ­Daemons aantrekkelijke karakter. Smith zelf werd er vooral ongemakkelijk van. ‘Ik ben erg gevleid dat mensen iets zien in Daemon, maar het is nogal vreemd om over te praten. Wat kan ik daarop zeggen naast “dat is fijn, dankjewel”?’, vertelt hij.

De grootste Daemon-fan is evenwel Aemond, zegt Mitchell. ‘Van hun ­kapsel tot hun klederdracht: ze lijken op ­elkaar. Ze zijn allebei een prins die niets zal ­erven en beseffen dat als ze iets ­willen in het leven, ze het zelf moeten ­pakken.’ Nog een gelijkenis: ze hebben het ­talent om conflicten te doen ­escaleren met impulsief gedrag. Aemond met zijn ­slachting van Lucerys. Daemon met zijn reactie daarop. (Een daad die show­runner Ryan Condal beschrijft als ‘gruwelijk, maar niet on­redelijk gruwelijk voor deze franchise’. Stelt niet gerust voor een show die kinderen uit het raam duwde.) Het tweede seizoen dreigt een face-off te worden van twee ijzig blonde alfa­mannetjes met een erg scherpe kaaklijn. ‘Aemond aanbidt ­Daemon. Een van de ­eerste keuzes die ik op mijn ­eerste werkdag maakte, was: afstand houden van Matt Smith en ieder oogcontact vermijden. Toen ik opgroeide, was ik een grote fan van Matt Smiths Doctor Who. Als kind droomde ik ervan om met hem op avontuur te gaan. Dus dacht ik dat het interessant zou zijn om Smith op dat voetstuk te laten staan, net zoals Aemond dat doet bij Daemon.’

En toch mogen we hem geen ­method actor noemen. Hij houdt vast aan de leuze van Bruce Lee: absorbeer wat nuttig is, en gooi de rest weg. ‘Hij pikt uit verschillende vechtdisciplines wat hij nodig heeft en vormt zo zijn ­eigen kunstvorm. Ik doe hetzelfde.’ Zo heeft Mitchell Game of Thrones nooit bekeken omdat hij niet wilde dat het zijn ‘keuzes beïnvloedde’. Wel luistert hij naar Slipknot en Metallica om in ­personage te blijven. ‘Ik ben van ­nature heel chill, terwijl Aemond een stevig temperament heeft. Op de set probeer ik altijd tussen die twee uitersten te schommelen. Dat is efficiënter voor mij. Het is mijn taak als acteur om Aemonds duisternis een beetje te omarmen.’