Met Alien: Romulus kwam er na jaren van halfbakken spin-offs eindelijk weer leven in de franchise. Alien: Earth moet nu dat succes voortzetten. Vier dingen die u moet weten over de peperdure tv-prequel.
1. Het is van de maker van Fargo
Het was een van dé verrassingen vorige zomer: Alien kan nog altijd kassa’s laten rinkelen. Het vorige hoofdstuk, Covenant, uit 2017, werd nochtans met schouderophalen ontvangen. Het was weliswaar minder tenenkrullend dan de existentiële terreur van Prometheus of het Alien vs. Predator-rommeltje, maar de algehele consensus luidde dat de houdbaarheidsdatum van de franchise na zo’n 40 jaar rijkelijk verstreken was. Tot de Uruguayaanse regisseur Fede Álvarez vorig jaar met Alien: Romulus deed wat Rogue One voor Star Wars had gedaan, en met één rake schreeuw van een slijmerige, gewelddadige alien alle groteske misstappen uit het verleden wegspoelde. Alien mocht plots weer pure, onversneden scifi-horror zijn. De opbrengst van 350 miljoen dollar loog er niet om.
Er zijn met andere woorden slechtere momenten om een naar prestige-tv riekende prequel te lossen. De eerste plannen voor een blockbusterreeks dateren al van 2012, maar kregen pas vorm toen FX, de zender achter Shōgun en The Bear, zo’n acht jaar geleden Noah Hawley contacteerde. Hawley had toen net met Fargo de wereld getoond hoe je een Coen-klassieker kunt transformeren tot een donkere, beklijvende anthologiereeks. Wanneer FX en 20th Century Fox, dat Ridley Scotts Alien maakte, vervolgens in 2019 fuseerden onder Disney, werd Alien: Earth het ambitieuze en peperdure project dat het vandaag is.
Een exact budget is er niet. In Variety liet FX enkel optekenen dat de schaal van de productie ‘groter’ was dan die van Shōgun. Voor de duidelijkheid: die reeks kostte 250 miljoen dollar. En dat zie je: de sets zijn imposant, de toon is gitzwart en al van in de eerste afleveringen doet de xenomorf – de zwarte parasiet met bijtend zuur als bloed – heel onfrisse zaken met onder meer een kat, een schaap en rijke mannen op een pruikentijd-themafeest. Alien: Earth wilde niet zomaar het kleine broertje in de franchise zijn.
2. Er doet een soort Elon Musk in mee
Zelfs met al het budget van de wereld staat Hawley voor een gigantische uitdaging: hij moest een franchise van bijna een halve eeuw oud heruitvinden voor tv. Hij landde op een concept dat de bodyhorror van het origineel verzoent met suspense, dystopische wereldbeelden en strategisch getimede donkere humor. Alien: Earth speelt zich af in 2120, zo’n twee jaar voor de chestburster de borstkas van John Hurt doorboorde in de eerste film, in een universum dat lijdt onder de klimaatopwarming en waar vijf megabedrijven de macht in handen hebben. Een van die bedrijven is Prodigy, met aan het hoofd een overmoedige tiener-triljardair die systematisch ‘the boy genius’ genoemd wordt en klaagt dat hij ‘met niemand kan praten die slimmer is dan hij’. (U kunt wel raden naar wie Hawley knipoogt.)
Wanneer een ruimteschip van concurrent Weyland-Yutani – de grote corporate boosdoener uit de franchise – met buitenaards leven op zijn terrein crasht, is zijn grootste bezorgdheid niet een potentiële alien-invasie. Hij denkt vooral aan wat hijzelf met die aliens kan doen. In de strijd om technologische dominantie adopteert hij de wezens om er wetenschappelijke experimenten op uit te voeren. Wie ooit al een Alien-film zag, weet: dat is niet slim.
3. Het doet iets raars met kinderen
De grootste toevoeging in Alien: Earth is niet de aarde zelf, maar een nieuw mensenras. Na cyborgs (mensen met software) en synthetics (AI-wezens, zoals de David van Michael Fassbender in Prometheus en Covenant), volgen nu ook de hybrids, een uitvinding van the boy genius waarbij superkrachtige synthetics geïnjecteerd worden met een menselijk bewustzijn.
Dat leidt niet tot de ethische vraagstukken die u verwacht. Wendy, zijn eerste prototype, is een twaalfjarig kind met ongeneeslijke kanker dat nu in het lijf van een robot leeft. Meer nog: alle hybrids zijn zieke kinderen in een volwassen lijf. Zo draait de hele reeks zowat rond personages die eruitzien als twintigers, maar elkaar ook pinky promises geven, kinderachtige stemmetjes opzetten in discussies en elkaar verklikken bij ‘de grote mensen’.
Dat is bizar. Er is bijvoorbeeld een scène waarin Wendy ontdekt dat ze borsten heeft. In de zes afleveringen die wij te zien kregen, begeeft Hawley zich nooit op extreem bedenkelijk terrein, maar moreel dubieus is het soms wel. En bevreemdende televisie, dat ook.
4. De hoofdrol is voor een nepobaby
Veel gezichten zult u niet herkennen in Alien: Earth, afgezien van Alex Lawther (The End of the F***ing World) en Timothy Olyphant (Justified, Deadwood), die schittert als antiheld Kirsch. De revelatie van de reeks is evenwel Sydney Chandler, die Wendy vertolkt. U zult de 29-jarige vooral kennen als Chrissie Hynde in de Sex Pistols-reeks Pistol, maar ze speelt ook mee in Don’t Worry Darling met Harry Styles, én ze is de dochter van Kyle Chandler – coach Eric in Friday Night Lights. Nog voor de reeks uitkwam, belandde ze al in een relletje omdat ze weigerde naast Olyphant en Hawley te poseren voor de cover van Variety, onder meer omdat ze niet wilde meedoen aan een video-interview met ‘twee oudere mannen’. Precies het soort voorval waar het internet al eens een loopje mee neemt, dus. Alleen: we zetten ons geld erop in dat u nog van haar zult horen. In je eerste hoofdrol op een overtuigende manier een kind spelen als bijna-dertiger, het is niet iedereen gegeven.
Alien: Earth
Vanaf 13.08 op Disney+