‘Het was helemaal geen toffe sportzomer, er was gewoon veel sport’

Paul Baeten, schrijver van onder meer Wanderland, Straus Park, de nieuwe novelle Een smerig dier en de tv-reeks Over water, duikt elke week in de populaire cultuur.

Ik neem ook eens een maand vrij voor mijn Brazilian butt lift en zie wat ervan komt: de slechtste zomer sinds de winter van 2004.

Afghanistan werd de facto een openluchtgevangenis. Behalve voor de lokale vrouw, die mag niet in de openlucht want dan zou je kunnen zien dat ze zelfstandig ademt of ogen heeft, de hoer. In Frankrijk denken de typische kutfransen die daar en masse blijken te wonen dat ze hun compleet achterlijke idee van liberté gaan vrijwaren door geen vaccin in hun kutfranse kutarmen te laten spuiten, en dat ze dat kunnen symboliseren door zich een gele ster op te naaien. Kan iemand deze mensen eens een paar keer strak op hun bak gaan slaan? Kan Karl Vannieuwkerke dat niet gaan doen, nu hij geen 28 uur per dag meer aan de VRT kan factureren?

‘Aaah, maar we hadden toch een toffe sportzomer!’ Serieus? 9000 uur tv voor drie redelijk neige momenten. Twee, als Eddy Demarez last minute de meubelen niet was komen redden. Het was helemaal geen toffe sportzomer, er was gewoon veel sport. En de zenders betalen daar dure rechten op dus we gaan het geweten hebben.

Die Olympische Spelen zagen er zonder publiek al even stom uit als het palliatieve huiskamerconcert dat Rock Werchter is geworden. Het EK was redelijk, dankzij Paus Benedictus Debruyne die toch zo toegeeflijk was om voor het Belgische volk op een vliegtuig te stappen en even mee te komen spelen. En voor de rest waren het vooral mannen op koersfietsen die 28 uur aan een stuk wachtten tot de minst domme vertrok, om dan om het snelst in een ravijn te springen of tegen zo’n Skoda vol stickers aan te knallen. Ik denk dat de wielersport een pak plezanter zou worden als we het eerst opnemen, dan op dubbele snelheid uitzenden en er een Benny Hill-muziekje onder gooien. Maar goed, dat zei mijn laatste lief ook over ons seksleven.

Het was een dikke sportbusinesszomer, dat was het. En de sportbusiness heeft één ding gemeen met alle andere businesses en dat is dat het in de eerste plaats gaat over business. Anders noemen we het geen business, maar een hobby. Veel mensen met hobby’s denken dat ze een business hebben, maar over de culturele wereld hebben we het wel een andere keer.

Sta daar maar, als atleet. Klaar om de laatste penalty te trappen. Klaar om op een turnmat of op een balk een sequentie bewegingen te maken die het gros van de mensheid niet eens kan memoriseren, laat staan uitvoeren. En O Wee als je op het einde een klein pasje naar achteren zet, hoor! Dan verlies je punten! En misschien goud! En weet je wat misschien nog? Elke vorm van menselijke waardigheid en de meest primaire vorm van respect.

Het zuur, het venijn, het ingerotte racisme dat uit een samenleving vol mensen met wie we blijkbaar heel de tijd samenleven ettert, waar blijft die vandaan komen? Wie zijn die mensen? Toon mij die mensen. En ga ze dan met die laatste C-130 die de Walen hebben gepikt snel inruilen voor eender wie die in bezet of kapotgeschoten of hongerlijdend gebied probeert te overleven. Of laat Delphine Lecompte een week op hun kinderen passen.