Het subtiele meesterschap van ‘Succession’ in vijf rekwisieten

Van de puffer vest van Tom Wambsgans tot de fles wijn die Cousin Greg per ongeluk ontkurkt: blijkt dat je een boel grappen van de Roys mist als je géén miljardair bent.

De bespottelijk grote handtas

In de eerste aflevering van seizoen 4 neemt Cousin Greg een date mee naar het verjaardagsfeest van zijn oom Logan. Bridget Randomfuck, zoals ze al snel genoemd wordt, blijkt een selfies nemende, praatgrage jongedame die haar bord te vol laadt aan het buffet (en daadwerkelijk van het eten éét). Haar grootste faux pas is evenwel de tas om haar arm: een oversized totebag van Burberry. ‘Wat zit er zelfs in? Platte schoenen voor de metro? Haar lunchtrommel?’ zegt Tom Wambsgans spottend, alvorens de rest van de leeuwen haar verscheurt.

Er is veel geschreven over de ‘ludicrously capacious bag’ na dat seizoensdebuut. Er viel dan ook veel over te schrijven. Zelden was een rekwisiet beter gecast. Er was het té nadrukkelijke logoloze logo: nergens op de handtas stond de merknaam vermeld, maar het patroon was zo herkenbaar dat iedereen wist dat het Burberry was. (Ook het plebs. Rode vlag.) Er was het formaat, dat verraadde dat ze uit een wereld kwam waarin mensen rondliepen met halveliterflesjes water, sleutels en make-up op zak. (En dus níét uit een wereld waarin niemand een overjas draagt, omdat de privéchauffeur toch altijd tot voor de deur rijdt. Tweede rode vlag.) De handtas van Burberry kwam met een aanzienlijk prijskaartje, van bijna 3000 dollar, maar dat was het punt niet. Dit had niets met geld te maken, maar met sociale codes. Bridget Randomfuck had zorgvuldig een tas uitgekozen waar de hogere middenklasse haar om zou bewonderen en was er vervolgens mee naar een miljardairsfeest getrokken. Wrong crowd.

De anti-Kardashians’ noemt de costumière van Succession de Roys, wat zich vertaalt in hun ogenschijnlijk sobere outfits. Geld praat. Rijkdom fluistert.

En dat was niet de hele symboliek. Dat net Tom Wambsgans, de schoonzoon van Logan, haar de grofste beledigingen toewerpt, is geen toeval. Tom, al vier seizoenen de buitenstaander die zich een weg naar binnen probeert te werken, heeft zich de sociale codes van de point zero zero zero one percenters ook moeten eigen maken, met scha en schande. In seizoen 2 was te zien hoe hij in een blinkende puffer vest zijn opwachting maakte op een miljardairsbijeenkomst, het logo van Moncler prominent aanwezig. ‘Mooi jasje’, zei Roman Roy met een grijns toen hij voorbijliep. ‘Ziet er dik uit. Met wat is het gevoerd? Je hoop en dromen?’ Twee seizoenen later is Tom het die naar beneden stampt op de sociale ladder.

Tom stampt graag naar beneden.

De banale donkerblauwe baseballpet

Een kledingstuk is nooit zomaar een kledingstuk in de wereld van Succession. Altijd zit er een verhaal achter. De bespottelijk grote handtas van Bridget Randomfuck werd uitgekozen nadat Jesse Armstrong, de showrunner van de reeks, bij de New Yorkse elite had gevraagd naar ‘de meest beledigende en smakeloze tas die iemand zou meebrengen die erbij wil horen’. De puffer vest van Tom Wambsgans was een steek naar het identieke Moncler-jasje waar Jeff Bezos herhaaldelijk mee gefotografeerd werd. (En dat hij ooit, na een afgelast event, naar 600 vips stuurde als compensatiegeschenk. De Roys haten techgeld.)

Zelfs een banale pet is in Succession nooit zomaar een banale pet. In de derde aflevering van seizoen 3 wandelt Kendall Roy, verstoten door zijn vader, onaangekondigd de kantoren van Waystar Royco binnen in een maatpak en een donkerblauwe baseballpet. Een specifieke look. Een baseballpet is wat celebrity’s dragen om onherkenbaar te zijn, wat rijke politici dragen om te tonen dat ze nog steeds volks zijn, wat machtige mensen dragen om autoriteit uit te stralen en, in dit geval, wat zonen dragen om op hun papa te lijken. Maar dat is niet het hele verhaal. De pet in kwestie was namelijk een Loro Piana Storm System. (Logan draagt doorheen de seizoenen hetzelfde merk, maar afgewerkt in babykasjmier.) Kost 625 dollar. Geen logo. Te herkennen aan het leren bandje achteraan. Voor wie weet waar je moet kijken, tenminste. Geld praat. Rijkdom fluistert.

Dat was dan ook het punt dat Bridget Randomfuck had gemist: miljardairs doen niet aan protserigheid. ‘De anti-Kardashians’ worden de Roys door de costumière van Succession genoemd, wat zich vertaalt in hun ogenschijnlijk sobere outfits. Stealth wealth heet het: minimalistisch, dure stoffen, tinten van grijs, beige en blauw, zonder logo’s, zonder herkenbare silhouetten. Nooit Gucci, Burberry of Armani, altijd Tom Ford, Brunello Cucinelli of Loro Piana. Moeiteloosheid is een vereiste: stealth wealth moet uitstralen dat je erin geboren bent, niet dat je het hebt moeten leren. (Tom Wambsgans, met zijn pakken van Zegna en zijn manchetknopen die te nadrukkelijk bij zijn das passen, kan het na vier seizoenen nog altijd niet.) Maar stealth wealth gaat niet over bescheidenheid: het is het ultieme snobisme. Stealth wealth is een banale donkerblauwe pet opzetten waarvan alleen ándere miljardairs weten dat hij 625 dollar heeft gekost.

Wat Michael Corleone aan het einde van The Godfather vertelde door in de stoel van zijn vader te gaan zitten, deed Shiv Roy met beige broekpakken van Ralph Lauren.

In de echte wereld is stealth wealth de voorbije maanden tot een druk besproken lifestyletrend uitgegroeid. Zegt veel over de popculturele invloed van Succession, al is het zeer de vraag of de makers daarmee opgezet zijn. Het blijft een merkwaardige paradox. Toen Jesse Armstrong aan de reeks begon, verbood hij de crew om de rijkdom van de Roys te glamouriseren. Succession haat rijke mensen. Het idee was dat de Roys zich in generische, fletse kledij in generische, fletse ruimtes bewogen. De outfits moesten bedoeld lelijk zijn, net zoals de personages bedoeld verderfelijk waren. De camera moest dicht op de personages blijven, zodat de luxe nooit tot de verbeelding kon spreken. Vier seizoenen later is Loro Piana populairder dan ooit, is Kendall Roy een stijlicoon geworden en zijn donkerblauwe petten een statussymbool onder miljonairs.

Blijkbaar willen mensen zich kleden alsof ze hun initialen op het voorhoofd van een dakloze kunnen laten tatoeëren. Toch een bijzondere esthetiek, als je erover nadenkt.

De verdacht lelijke bloemenjurk

De voorbije vier seizoenen is de kleerkast van Succession een eindeloze bron van kleine verhaaltjes gebleken, waar elke week wel iets nieuws te noteren viel. De pilotenjas waarin Kendall het nieuwe Living+ lanceert, was geïnspireerd op een gelijkaardige van Elon Musk. (Launch jackets zijn een ding onder tech bros.) Als de Roys naar Scandinavië reizen om met Lukas Matsson en zijn team te onderhandelen, hebben ze hun outfits afgestemd op de comfortabele hygge-look van de potentiële overnemers, inclusief wandelschoenen. Iedereen behalve Tom Wambsgans dan. ‘Je probeert te hard, Tom’, zegt Shiv, terwijl ze tegen zijn witte Tod’s-sneakers van 700 dollar trapt.

Tom toch.

Maar de vestimentaire protagonist van Succession blijft Shiv Roy, wier outfits een volledig verhaal vertellen. Het begon in seizoen 1, waarin ze zich met haar oversized wollen Fairisle-truien en flanellen pantalons – haar hippiefase – als de buitenstaander in de familie introduceerde, de enige met iets dat op een moreel kompas leek. Dat veranderde aan de start van seizoen 2, toen ze plots opdook in een zwarte coltrui en een hoog getailleerde broek. Niets minder dan een statement: het echode de look van SheEO’s als Elizabeth Holmes, een bevestiging dat Shiv haar rol in de familie wilde opnemen. Aan het begin van seizoen 3 bleek de transformatie compleet en ging ook zij op in de stealth wealth van haar broers. Wat Michael Corleone aan het einde van The Godfather vertelde door in de stoel van zijn vader te gaan zitten en de deuren te laten sluiten, deed Shiv Roy met beige broekpakken van Ralph Lauren.

En toen, aan het einde van seizoen 3, gebeurde er iets mysterieus: op de trouw van haar moeder liet Shiv zich in een bloemenjurk van Ted Baker zien. De modeblogs, die Shivs verschijningen wekelijks bespreken alsof het outfits op het Met Gala betreft, kregen er kop noch staart aan. Het was basse-classe. Niet zozeer omdat de jurk slechts 230 dollar kostte, maar vooral omdat de jurk zo herkenbaar Ted Baker was. Geen enkele miljardair zou zich in een Ted Baker laten zien in het besef dat ándere miljardairs het ook als Ted Baker zouden herkennen. De enige mogelijke verklaring: het was een doelbewuste middelvinger richting haar moeder. ‘Ik had voor je trouw de Oscar de la Renta van 12.000 dollar kunnen kiezen. Het is de Ted Baker geworden.’ Behalve aan stealth wealth, doet Succession ook aan stealth insults.

Wellicht is het u ontgaan, maar ook seizoen 4 begon met een vestimentair mysterie. In de eerste aflevering dook Shiv op in een broek met trekkoordje. Dat hield geen steek: trekkoordjes bestáán niet in een wereld waarin je alles op maat laat maken. Ofwel had Succession net een blunder gemaakt. Ofwel was het een power move. Ofwel was Shiv zwanger.

Drie afleveringen later belde de dokter met het nieuws.

De per ongeluk ontkurkte fles rode wijn

De magnumfles wijn die Cousin Greg – weer hij – per ongeluk uit de wijnkelder haalt en ontkurkt ten huize van Rava, de ex-vrouw van Kendall Roy. ‘Had je niet gezien dat er stof op lag?’ zegt ze verbouwereerd. Was al een degelijke grap. Krijgt nog meer betekenis als u de fles wijn in kwestie kent. Het etiket komt nooit helemaal scherp in beeld, maar wijnkenners hadden genoeg aan een flou logo om een Pingus uit 1998, mogelijk 1996, te herkennen.

Dat is namelijk niet zomaar een fles. De Dominio de Pingus uit de Spaanse Ribera del Duero-regio is een domein met enige cultstatus in de wijnwereld. De wijn werd voor het eerst gebotteld in 1995 en meteen door Robert Parker, zowat de bekendste Amerikaanse wijnrecensent ter wereld, tot ‘een van de spannendste wijnen die ik ooit heb geproefd’ uitgeroepen. Met een wijndomein van slechts enkele hectaren en een uitzonderlijk lage opbrengst worden er jaarlijks slechts een vijfhonderdtal kratten van geproduceerd. (Waarvan in 1997 een derde verloren ging in een schipbreuk, wat de mythe enkel heeft doen toenemen.) Lees: extreem moeilijk verkrijgbaar. Als je er al een vindt, betaal je er gemiddeld meer dan 800 dollar per fles voor. In het geval van een zeldzame magnumfles uit 1998 van 1,5 liter spreken we over een veelvoud daarvan.

Dat is een héél elitaire grap.

Wanneer zijn vriendin hem een horloge cadeau doet realiseert Kendall zich dat zij niet echt om hem geeft. Horloges zijn gewoon hele dure Bongobonnen.

Wijnsnobs in het hart treffen is overigens een spelletje in de reeks. In seizoen 2 lieten ze Connor Roy een fles bourgogne ‘hyperdecanteren’. Als in: hij liet de fles een minuut draaien in een blender. ‘Zo kun je wijn vijf jaar laten rijpen in vijf seconden’, legt hij uit. Dat blijkt trouwens echt te bestaan: de schrijvers plukten het concept wellicht uit Modernist Cuisine, een kookboek van voormalig Microsoft-CTO Nathan Myhrvold met een prijskaartje van om en bij de 500 dollar.

Ook hier geldt: nooit wordt de luxe geglamouriseerd. Wijn is voor Succession geen onderdeel van een levensstijl, maar een hol statussymbool. In seizoen 3 presenteert Tom Wambsgans met enige trots hun eerste Spätburgunder, de Duitse biodynamische wijnproducent die Shiv en hij net gekocht hebben. (Een scène die geschreven werd door Will Tracy, tevens de scenarist van de culinaire satire The Menu.) De schroefdop is een zichtbare teleurstelling, wat veel zegt over Toms verouderde wijnkennis. Tijdens het proeven komen ze niet verder dan banaliteiten als ‘Duits’, ‘niet floraal’ en ‘nogal agrarisch’. De venijnigste steek: Spätburgunder is niet de naam van hun wijndomein, zoals Tom lijkt te denken. Het is de Duitse benaming van pinot noir.

En dát is hoe je iemand een domme snob noemt zonder iemand een domme snob te noemen.

De Rolex die niet werkt

In aanloop naar het vierde seizoen doken er paparazzifoto’s van Succession op horlogeblogs op. Niet van de personages, fascinerend genoeg, maar ingezoomde beelden van de uurwerken op de set. Stiekem is Succession een wekelijkse soap voor horlogefreaks, waarin elk personage zijn eigen karakter en eigen verhaallijnen heeft. Kendall Roy draagt enkel exclusieve statementhorloges zoals de Vacheron Constantin Harmony Monopusher (een van de 260 exemplaren) of de Patek Philippe Nautilus 5711, waarvan de prijs vlotjes boven de 100.000 dollar gaat. (Als je er al een te pakken krijgt.) Familiepatriarch Logan Roy zweert bij Jaeger-LeCoultre, omdat hij old-school standvastigheid wil uitstralen (en fundamenteel niet geïnteresseerd is in horloges). Tom Wambsgans draagt Cartier omdat zijn vrouw Cartier draagt. Of toch in de eerste twee seizoenen: vanaf seizoen 3 emancipeert Tom ook op horlogevlak in de vorm van een Audemars Piguet Royal Oak.

Was een groots moment op de blogs.

De meeste van die horloges worden door de fabrikanten aan de productie geleend, wat een tikje amusant is. Succession lijkt namelijk alleen maar met horloges te lachen. In de allereerste aflevering krijgt Logan van Tom een Patek Philippe cadeau die aan het einde van de aflevering als zwijggeld wordt gebruikt om de familie van de tuinman af te kopen. Op zijn verjaardagsfeest in seizoen 3 stort Kendall neer nadat zijn vriendin hem een horloge cadeau heeft gedaan, het moment waarop hij zich realiseert dat zelfs zij niet echt om hem geeft. Horloges betekenen namelijk niks. Niet voor hem. Voor niemand in Succession. Het zijn gewoon hele dure Bongobonnen.

Het is wat het rekwisietenspel van Succession onderscheidt van zo veel andere rijkemensenfictie. Een Timex of een Rolex: het doet er niet toe. Het is alleen een kwestie van schaalverschil. Kostuums, huizen, horloges, handtassen, wijnen: nooit worden ze als begeerlijk voorgesteld. Ze betekenen niks. Het gaat niet over smaak of stijl of esthetiek. Het gaat enkel over sociale codes en status.

Al vraagt het bij momenten ridicuul veel voorkennis om dat te beseffen. In seizoen 3 ziet Cousin Greg zijn opvaart in de ranking der Roys weerspiegeld in de vorm van een exclusief horloge. Kendall introduceert hem bij zijn persoonlijke horlogeleverancier, waar Greg een Rolex mag uitkiezen. Alleen heeft Greg zich van cadeau vergist: het geschenk is niet de Rolex. Het geschenk is de introductie. Iets wat hij zich pas realiseert wanneer hij Kendall naar zijn creditcard vraagt, die hem weglacht en Greg de vraagprijs van 40.000 dollar zelf moet ophoesten om gezichtsverlies te vermijden.

Finaal blijkt het horloge niet te werken, maar op horlogeblogs werd er met iets anders gegniffeld. Het horloge dat Cousin Greg zich liet aansmeren was een Rolex Submariner met een gangbare prijs van 15.000 dollar. Cousin Greg had zich laten afzetten. Of hoe je naïviteit, beïnvloedbaarheid, opportunisme en pijnlijk graag erbij willen horen in een uurwerkgrap kunt gieten die énkel horlogefreaks ten volle kunnen begrijpen.

Serieus. Soms ben ik blij als ik eens een grap in Succession snap zónder te googelen.

Blij en trots.