Het gekke jaar van Average Rob: ‘Ik voel me niet anders, ik wil nog altijd gewoon YouTube-video’s maken en mensen doen lachen’

Hij was met afstand de potentiële kandidaat waar kijkers het meest naar polsten, aldus de redactie. De slimste mens ter wereld krijgt deze week Average Rob over de vloer, een man die zich het voorbije jaar van zijn exceptioneelste kant liet zien.

Als binnen een maand of twee de balans van het culturele jaar opgemaakt wordt, is er één naam waar niet naast te kijken valt: die van Rob Van Impe (31), beter bekend als Average Rob. Hij maakte een veelbesproken documentaire over Remco Evenepoel (Ik ben Remco). Hij stond op Rock Werchter, Tomorrowland én Pukkelpop met zijn dj-duo (Omdat Het Kan Soundsystem feat. Average Rob). Hij was de gast waar elke talkshow, van Vive le vélo tot Amai zeg wauw!, achteraan zat. Hij verkocht zijn eigen pils in de supermarkten (Tout Bien). Average Rob was overal.

De A-lijst van BV’s? Goh. Ik voel me niet anders dan een jaar geleden. Ik wil nog altijd gewoon YouTube-video’s maken en mensen doen lachen.

Maar het meest deed hij van zich spreken met zijn YouTube-kanaal. Drie jaar geleden begon Van Impe video’s te maken waarin hij en zijn kleine broer Arno the Kid in twee uur tijd een sport proberen te leren, van gymnastiek (met Nina Derwael) tot atletiek (met Nafi Thiam). Afgelopen januari startte Van Impe met wat hij ‘The Biggest Challenge of My Life’ noemde: samen met zijn broer de Ironman van Klagenfurt afleggen, goed voor 3,8 kilometer zwemmen, 180 kilometer fietsen en een volledige marathon.

Wat begon als een onmogelijke opdracht voor twee underdogs met een koffiekoekenverslaving, eindigde zes maanden later met The Day I Became an Ironman, een 35 minuten durende video die iets naar YouTube bracht dat we nog niet hadden gezien: een mix van Tom Waes ten tijde van Tomtesterom, de broederliefde van The Goonies en de emotie van die keer dat Tia Hellebaut en de Belgische estafettevrouwen simultaan een olympische medaille wonnen.

Anderhalf miljoen mensen keken al naar de video, waarmee het de meestbekeken Vlaamse documentaire van het jaar moet zijn. Niet van YouTube: van álle media. Want dat is waar Average Rob en passant in slaagde: laten zien dat er ook voor volwassen mensen iets op YouTube te beleven valt. Was Acid nog het gezicht van de generatiekloof, dan heeft Average Rob zich dit jaar opgeworpen tot een brugfiguur.

Al is het deze week een ándere kwestie die uitgeklaard moet worden.

Kun jij de Slimste Mens ter Wereld worden?

Rob Van Impe: Ik betwijfel het. Ik ben geen grote quizzer, vrees ik. Ik ben niet dom of zo. Ik heb hier ergens nog een masterdiploma advertising & marketing liggen. Maar ik weet vooral veel over dingen die andere mensen niet boeien: skaten, surfen, YouTube. Pakweg wereldoriëntatie was nooit mijn beste vak op school. Ik heb me niet speciaal voorbereid op De slimste mens, dus ik had ook geen ambities. Mijn enige stress was om niet dom over te komen. (lacht)

Blijkbaar was je op voorhand met afstand de populairste kandidaat van deze jaargang. ‘Doet Average Rob dit jaar mee?’ is volgens de redactie de vraag die ze het vaakst te horen hebben gekregen.

Van Impe: Echt? Amai, zot.

Je hebt het tot de A-lijst van de bekende Vlamingen geschopt.

Van Impe: (licht ongemakkelijk) Goh, ja. Wat kan ik daarop zeggen? Ik voel me niet anders dan een jaar geleden. Ik wil nog altijd gewoon YouTube-video’s maken en mensen doen lachen. Maar ik merk wel dat er anders naar mij gekeken wordt. Als ik toekom op een festival, staan er mensen te wachten aan de ingang van de parking. Mensen willen mij plots héél graag ontmoeten. Het valt ook op dat er het voorbije jaar heel veel deuren opengegaan zijn. Heel veel deuren tegelijk.

Het gekste van dit jaar was Tomorrowland, in The Library voor 20.000 mensen. Pas toen ik de beelden zag, drong het tot me door: dit was abnormaal.

Waarover heb je het dan?

Van Impe: Ik heb de zomer van mijn leven achter de rug. In die mate dat ik er nog altijd niet van gerecupereerd ben. (lacht) De voorbije maanden waren, op werkvlak dan, de meest intense periode van mijn leven. Terwijl ik aan het trainen was voor de Ironman, zat ik in Los Angeles voor mijn YouTube-kanaal en in Groenland voor De expeditie (een nieuwe realityreeks van Play4, nvdr.). In mei ging ik Remco Evenepoel in de Giro volgen voor een documentaire van Woestijnvis. Uiteindelijk ben ik in zijn spoor gebleven tot aan het WK wielrennen in september. In juni heb ik de Ironman van Klagenfurt afgelegd, waarna de festivalzomer begon. Met Omdat Het Kan Soundsystem hebben we in twee maanden meer dan vijftig shows gespeeld. We hebben Kamping Kitsch afgesloten. We hebben op Pukkelpop, Tomorrowland én Rock Werchter gestaan. Het is een gek jaar geweest.

Wat was het gekste?

Van Impe: Tomorrowland, denk ik. Vooral door de spanning die errond hing. Vorig jaar stonden we in Boom op een van de kleinste podia. Omdat er te veel volk was opgedaagd, had de organisatie ons dit jaar naar een groter podium verplaatst. Alleen hadden ze lichtelijk overdreven: ze hadden ons in The Library gezet, de tweede grootste openluchtstage van het festival. Om dat te vullen hadden we 20.000 fans nodig. Om vier uur in de namiddag. Slik. Plots werd Tomorrowland het moment van de waarheid voor ons: kunnen we dit aan?

Maar het moet zijn dat alle Belgen van Tomorrowland voor ons zijn komen supporteren, want om vier uur stond het effectief bomvol. Er had op dat uur nog nooit zo veel volk aan The Library gestaan, zei Tomorrowland. Het bizarre is dat je dat op het moment zelf niet meteen beseft. Als je het podium op stapt voor 20.000 mensen, rolt er een golf van adrenaline over je heen waarvan je zo high bent dat alles daarna zich in een waas afspeelt. Toen de show erop zat, zei ik tegen de cameraman dat het ‘wel oké was, toch?’ Pas toen hij me de beelden liet zien van wat er zich net had afgespeeld, drong het tot me door: dit was abnormaal.

Je hebt je set er afgesloten met You’ll Never Walk Alone, wat ik een beetje grappig vind: het grootste dancefestival ter wereld afsluiten met de ultieme meezinger.

Van Impe: Waar we ook spelen, we eindigen onze set graag met liefde. Eerst stampen, dan liefde: dat is waar we garant voor staan. (lacht)

Met Omdat Het Kan spelen we altijd hele harde, snel gemixte sets, vanuit het idee: de mensen mogen niet op hun horloge kijken. De gemiddelde dj draait een nummer of twintig per uur: wij spelen er veertig. Het is pas goed geweest als alle besef van tijd is weggevallen. Toen we in 2018 onze eerste sets speelden, was dat al het streven. Want dat maakte Tomorrowland ook zo bijzonder: we hebben vijf jaar hard gewerkt om daar te staan.

Er is veel veranderd voor jou sinds je drie jaar geleden met je eigen YouTube-kanaal startte. Vanwaar kwam dat plan?

Van Impe: Corona. Tot dan maakte ik filmpjes voor Humo, presenteerde ik voor Studio Brussel en speelde ik dj-sets met Omdat Het Kan Soundsystem. Op één dag droogden al die inkomstenbronnen op en moest ik iets nieuws vinden. In een moment van helderheid heb ik dan beslist: ik ga met YouTube beginnen. Mijn eerste idee was De F*ck-It List, een bucketlist van dingen die ik altijd al had willen doen of kunnen, maar die er nooit van waren gekomen. Ook al omdat ze een slecht idee waren. Ik heb een cameraman ingehuurd, ik heb mijn broer Arno gevraagd om tweede camera te spelen en ik ben eraan begonnen.

Wat was het eerste op die lijst?

Van Impe: Een backflip leren met de fiets. Verbazend genoeg lukte dat vrij vlot, waarna ik op zoek moest naar iets nieuws. ‘Doe anders een backflip met een crossmotor?’ suggereerde iemand in de comments. Toevallig bleek Julien Vanstippen, een freestylemotorcrosser, op vijftien minuten van mij te wonen en had hij een foampit in zijn tuin. Opnieuw hebben we het gewoon geprobeerd. Opnieuw is het vrij vlot gelukt.

Was dat geen heel slecht idee?

Van Impe: Dat was onverantwoord. Serieus, mensen: doe dat niet. Als ik die jump had gemist, had ik me héél veel pijn gedaan. Vandaag zou ik het niet meer durven, maar voor je tweede YouTube-video ga je net iets verder.

Zo is het idee ontstaan voor een YouTube-kanaal waarin ik in een paar uur tijd een skill leer, meestal een sport, van iemand die er bedreven in is. Stapje voor stapje hebben we de Average Rob-stijl gevonden. Na een paar video’s is Milan Cools erbij gekomen, een van de beste videografen ter wereld. Dat is geen overdrijving: hij heeft de voorbije jaren iets vernieuwends naar YouTube gebracht. Mijn broer heeft zich opgewerkt van tweede cameraman tot vaste sidekick. En alles wordt gefinancierd met merchandise en samenwerkingen met merken.

Niet met de reclame-inkomsten van YouTube?

Van Impe: Nee. Al mijn video’s worden gedemonetized door YouTube omdat de muziekrechten niet gecleard zijn, maar ik weiger andere muziek te kiezen. Een goede video is me meer waard dan reclame-inkomsten.

Je had ook een geheim wapen: je extreme sporttalent. Het zat verborgen onder een imago van frituursnacks, koffiekoeken en vol-au-vent, maar ik heb nog nooit iemand zo vlot zien leren polsstokspringen of bobsleeën.

Van Impe: Ik ben altijd goed geweest in sport, ja. (wijst naar een foto aan de muur van een tweejarige Robert Van Impe op een te grote fiets) Dat ben ik op de dag dat ik heb leren fietsen. Mijn oudere broer had een fiets gekregen. Ik wilde dezelfde, maar ik was veel te klein. ‘Pas als je met een tweewieler kunt rijden, krijg je er ook een’, zei mijn papa, ervan uitgaand dat dat nog jaren zou duren. Twee uur later kon ik fietsen. En zo is het vaak gegaan.

Ik ben nooit een goede student geweest, maar als het over sport gaat, leer ik ontzettend snel. Ik heb een soort fotografisch geheugen: als ik iemand drie keer een techniek zie uitvoeren, kan ik dat nadoen. Alsof mijn spieren dat opslaan in hun geheugen. Polsstokspringen was daar een goed voorbeeld van. Zelfs Ben Broeders snapte niet hoe ik na twee uur training al over de drie meter dertig kon springen.

Het helpt dat je eruitziet als een underdog met een zwak voor vol-au-vent: Average Rob is net iets sympathieker dan Exceptional Rob.

Van Impe: Die humor vond ik heel belangrijk. Er zijn wel meer YouTube-kanalen waar mensen iets leren, maar geen enkel zoals dat van ons. We zijn echt wel vrij uniek in wat we brengen. We worden soms vergeleken met Jackass, maar dat is toch vooral lachen met mensen die zich pijn doen.

Ik heb wel een beetje moeten lachen toen je bij het hordelopen plat op je gezicht ging, moet ik bekennen.

Van Impe: (lacht) Dat was een pijnlijke, ja. Ik heb zelfs nooit beseft dat ik struikelde voor mijn gezicht de piste raakte. Maar bon, dat is ook het mooie aan YouTube. Als ik slaag, is het goed. Als ik misluk, is het goed. Als ik mijn teen breek bij gymnastiek, is het goed. Het moet alleen ménselijk zijn.

Je hebt ook nog een ander uitzonderlijk talent: viraal gaan. Als jobstudent bij Humo scoorde je je eerste internethit met een videomontage van Kanye en K3. Je ging de wereld rond met de fotomontages waarin je jezelf tussen celebrity’s fotoshopte. Er zijn de It’s Friday-video’s met je broer…

Van Impe: Ik heb ook eens tongbewegingen gemaakt naar een koe, waarna de koe teruglikte. Die video is tot op Ridiculousness(MTV-programma over grappige internetfilmpjes, nvdr.) geraakt.

Na Stromae moet jij de Belg zijn die het vaakst viraal is gegaan. Heb je daar een verklaring voor?

Van Impe: Nee. Het gekke is: ik ben daar zelf niet zo mee bezig. Youtubers als MrBeast weten perfect welke thumbnail werkt, in welke minuut de kijker afhaakt en op welk moment je een video best online zet. Ik kijk eigenlijk heel weinig naar de analytics. Mijn principe is eerder: doe gewoon wat je graag doet. En als je dat goed doet, zal dat wel marcheren.

Je doet je video’s in het Flenglish. Heb je eigenlijk ook internationale abonnees?

Van Impe: Wacht, dat kan ik zien in de statistieken. (zoekt op zijn gsm) 33 procent van de kijkers is Belgisch. 12 procent is Nederland. 10 procent is Duitsland. Het is wel degelijk een Europees verhaal. Ik merk ook, als we op YouTube-trip naar het buitenland gaan, dat er altijd wel één iemand is die mij kent. Zelfs op Venice Beach in Los Angeles vroeg er iemand: ‘Don’t I know you guys from TikTok?’

Over analytics gesproken: enig idee hoeveel abonnees er het voorbije jaar bij zijn gekomen op je YouTube-kanaal?

Van Impe: Dat ga ik dus ook moeten opzoeken. (pakt zijn gsm opnieuw) 200.000 in 365 dagen tijd. How, jong. Dat is wel héél goed.

Is dat aan The Day I Became an Ironman te danken?

Van Impe: Grotendeels, ja.

Aka De Video Die Volwassen Mensen Deed Wenen.

Van Impe: (lacht) Dat heb ik van veel kijkers gehoord, ja. Ik snap het wel. Zelf kan ik ook niet kijken zonder dat ik een krop in de keel krijg. En mijn vriendin al helemaal niet.

Ik denk dat dat met een paar dingen te maken heeft. Sowieso was het een heel epische video die de emotie van de race wist te vatten: 2000 atleten die ten oorlog trekken. Het was ook het slotstuk van een traject van acht maanden trainen en afzien, vaak tegen beter weten in: wetenschappelijk was het min of meer onmogelijk om in acht maanden klaar te raken voor een Ironman. Maar het succes van die video is zeker ook te danken aan Milan, de videograaf. Maanden op voorhand was hij al bezig met hoe hij de race in beeld wilde brengen en welke opbouw er tijdens de montage in moest. In maart wist hij al dat hij Arrival of the Birds van The Cinematic Orchestra wilde gebruiken als ik over de streep kwam. Hij heeft echt een video afgeleverd op een schaal die de Vlaamse YouTube nog niet kende. Ik krijg alweer tranen in mijn ogen als ik eraan denk. (lacht)

De Video Die Volwassen Mensen Deed Wenen, dat heb ik van veel kijkers gehoord, ja. Zelf kan ik er ook niet naar kijken zonder dat ik een krop in de keel krijg.

Los van het wenen was ik verbaasd over hoe emotioneel betrokken de kijkers bij je hele traject waren.

Van Impe: Dat heeft mij ook gepakt. Ik weet nog dat ik na het fietsen doodmoe was. Ik wist dat ik nog een marathon ging moeten lopen. Ik wist ook dat ik wellicht vanaf kilometer één pijn ging hebben aan mijn voet. Maar terwijl ik in de overgangszone stond, zei Milan dat iedereen in België aan het meeleven was. Blijkbaar waren we dertigduizend keer getrackt op de Ironman-app. Dat zijn dertigduizend mensen die naar een bolletje op een kaart kijken dat van checkpoint naar checkpoint springt. Dat was zo ontroerend. In de video zie je me op dat moment mijn bril opzetten, zodat je mijn tranen niet kon zien. Ik heb mijn schoenen aangedaan, ik ben beginnen te lopen en ik heb het gehaald.

Het zegt ook veel over de kracht van YouTube. Ik heb al wel vaker in de belangstelling gestaan, maar dit heb ik nog nooit gevoeld. Je hebt niet gewoon kijkers op YouTube: je hebt een community. Ik heb nu 105 video’s gemaakt op YouTube. Dat zijn 105 keer twintig minuten waarin mensen ons hebben leren kennen. Niet alleen mij, maar ook mijn broer Arno en de cameraman Milan. Dat creëert een band. Mensen waren fier op ons na Klagenfurt, heb ik veel gehoord. Dat is toch een emotie die je, behalve als de Rode Duivels spelen, zelden op televisie ervaart.

De video was ook een van de mooiere toonbeelden van broederliefde. Jij leek tijdens de wedstrijd meer bezig met hoe je broer het aan het doen was – en omgekeerd.

Van Impe: Dat is mijn kleine broer, hè. Tuurlijk ben ik met hem bezig op zulke momenten. Het hele triatlonverhaal is gestart omdat zijn gezondheid aan het slabakken was. Het heeft maanden geduurd voor ik geloofde dat hij het überhaupt kon halen. Dat maakt het allemaal net iets emotioneler.

Op zich zijn wij heel verschillende types. Arno is zeven jaar jonger, te veel leeftijdsverschil om echt een band op te bouwen toen we klein waren, maar YouTube heeft ons bij elkaar gebracht. Toen ik met mijn kanaal begon, zat hij net op een punt in zijn leven waarop hij niet goed wist wat hij wilde doen. ‘Ik zoek nog een cameraman. Als je er goed in wordt, ben ik bereid om je te betalen’, heb ik hem gezegd. Drie video’s later liep hij vóór de camera. Ik heb hem echt leren kennen de voorbije drie jaar. Ik wist niet dat hij zo grappig en ad rem was. Ik wist ook niet dat hij dezelfde sportgenen had. Die jongen kan álles met een bal. Vandaag kan ik zeggen: mijn broer is een van mijn beste vrienden. En dat heeft onze video’s alleen maar beter gemaakt.

Ondertussen haalt je YouTube-kanaal gemiddeld 2 miljoen views per maand. The Day I Became an Ironman zit al aan meer dan 1,5 miljoen views, een cijfer waar ze op zondagavond op VRT 1 blij mee zouden zijn.

Van Impe: Zo had ik er nog niet over nagedacht, maar dat is zot, inderdaad.

Wat zegt dat over de media?

Van Impe: Geen flauw idee. (lacht)

Er lijkt de jongste twee jaar iets te gebeuren in het medialandschap. Youtubers zien hun aantal abonnees omhoog gaan. De traditionele kijkcijfers hebben een duik genomen, maar er komen uitgestelde en onlinekijkers bij.

Van Impe: Ik denk dat mensen na corona op hun eigen tempo zijn gaan leven. Ze houden minder vast aan een zendschema. Tegelijk zijn er een aantal dingen samengekomen. De kinderen die opgegroeid zijn met de iPad zitten nu op YouTube. De kwaliteit van onlineproducties wordt beter. Bekende tiktokkers worden ook buiten TikTok bekend. De werelden van de sociale en de traditionele media zijn simpelweg dichter en dichter bij elkaar aan het komen.

Je hebt je het voorbije jaar opgeworpen als een brugfiguur.

Van Impe: Dat was niet de bedoeling, maar ik snap het wel. Ik ben nooit tegen de traditionele media geweest. Ik ben blij dat er dure fictiereeksen of grote shows als De slimste mens gemaakt worden: dat soort producties blijft onhaalbaar op YouTube. Ik zie de twee werelden ook perfect naast elkaar bestaan. Entertainment is entertainment. Het doel van televisie en YouTube is hetzelfde: emoties losmaken bij de kijker. Het verschil is vooral dat de kijker vandaag kan kiezen waar hij wil kijken.

Ik voel wel dat video’s als The Day I Became an Ironman iets veranderd hebben. Ik word niet meer puur als een internetclown bekeken. Er is meer respect ontstaan voor wat youtubers zoals ik doen. Als het onderwerp ‘sociale media’ ter sprake kwam, ging het vroeger al snel over influencers en belastingontduiking en tieners die tegen een webcam roepen. Het voorbije jaar heb ik laten zien dat je op YouTube met weinig budget nice shit kunt maken die toegankelijk is voor een breed publiek.

Tot slot: toen Humo onlangs vroeg wanneer de pees eraf mocht, was je antwoord: ‘Als ik ooit papa word, of zo?’ Binnenkort is het zover.

Van Impe: Ik krijg een zoon in februari, inderdaad. Mijn vriendin en ik zijn dertien jaar samen, het was tijd voor een volgend hoofdstuk. En ik moet zeggen: ik kijk er keihard naar uit. Als ik juist geteld heb, is de baby twee weken voor de Ironman verwekt, precies op het fitste moment uit mijn leven. Geen twijfel dus: daar gaat een Hulk uit voortkomen. (lacht)