In november speelt comédienne en actrice, alsook alleenstaande moeder, Veerle Malschaert een aantal try-outs van Deel mij, haar nieuwe solovoorstelling die op 18 en 19 januari in de Antwerpse Arenbergschouwburg haar première zal beleven.
Gaat Deel mij toevallig over een comédienne en actrice die daarnaast ook nog alleenstaande moeder is?
Veerle Malschaert: Neen, maar ik start wel vanuit mijn eigen microkosmos, en daar maakt het aspect alleenstaande zeker deel van uit. Ik trek het ook wel open naar menselijk contact en verbinding zoeken in het algemeen. Sowieso is het een feelgoodshow waarin ik speel met de grenzen tussen de mens en de artiest Veerle Malschaert. Ik word de pop-upvriendin van het publiek! Het toffe, zo heb ik al gemerkt, is dat ik mensen doe lachen met dingen die in eerste instantie niet om te lachen zijn. Nu ja, als co-ouderschap een mop is, zoek ik al vier jaar naar de clou. Maar dat heeft mij wel een sketch aangereikt die uit een deurenkomedie had kunnen komen. Met maar één deur, weliswaar. Ik ben soms net een overjaarse Rapunzel in ballingschap. (lacht)
Als dat je culturele vrijheid al beknot, dan haal je er – te oordelen naar je Tussenstand nog veel uit, vind ik.
Malschaert: Met wat vertraging misschien, maar ja. Zo heb ik pas onlangs op Canvas Rabot gezien, de docu van Christina Vandekerckhove over dat voormalige woonblok in Gent. Die heeft me echt geraakt. Ik woon al lang in Gent, dus ik ben die plek heel vaak gepasseerd. Daar woonden de ‘sociale gevallen’, zoals men dat zegt. Maar bij het hoe of wat had ik nooit stilgestaan. Ik vond het heel schoon en schrijnend hoe zich achter bijna elke deur een hele wereld opende. Maar er werd geen oordeel geveld. In feite was het best tragikomisch. Een schone lelijkheid of lelijke schoonheid, daar hou ik wel van.
Je kunt ook meespreken over Inuk, de jeugdtheatervoorstelling van Studio Orka.
Malschaert: Over op de vlucht zijn of een thuis zoeken – Inukspeelde zich ook af in zo’n wooncontainer. Ook daarbij heb ik moeten huilen én lachen. Hoe dat gezelschap met beperkte middelen zoveel verwondering kan opwekken: heel sterk. Veel recenter ben ik naar Straf! geweest, een festival in het Oud Gerechtsgebouw in Gent, een artistiek feest met theater, performance en muziek. Ook heel erg de moeite.
Nog één ingehaalde achterstand tot slot: de Netflix-serie Black Mirror.
Malschaert: Ja! Een absolute must-see. Stel je voor dat de wereld zoals we die nu kennen nog iéts verder gaat. Niet alleen op het vlak van de digitalisering, maar ook qua menselijke wreedheid, domheid en onverschilligheid. Big Brother is watching you en zo. Elke aflevering van Black Mirrorstaat los van de andere, dus je kunt ze ook apart bekijken. De geloofwaardigheid ervan is beangstigend. In de zin dat je denkt: inderdaad, dit is binnen tien, twintig jaar realiteit. In een van de verhalen is het aantal goeie rates of likes dat je krijgt bijvoorbeeld bepalend voor je kansen om een woning te huren. Niet écht meer sciencefiction.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
