Het bord van ‘The Bear’ is nog niet leeggegeten

De beste reeks van 2022 moest zichzelf heruitvinden voor het tweede seizoen. En heeft dat met succes gedaan.

The Bear was de verrassingshit van vorig jaar

Toen seizoen één van The Bear een jaar geleden in première ging, had de serie de sympathie voor de underdog mee. Na een zomer waarin Stranger Things, House of the Dragon en Rings of Power hadden uitgevochten wie de grootste en de duurste was, was het een genoegen om meegenomen te worden naar een kleine, aftandse keuken in Chicago waar een voormalige sterrenchef het afhaalrestaurant van zijn overleden broer probeerde te redden. Wat de reeks mankeerde aan budget, maakte The Bear goed met charme: ze liet de kijker zelf het restaurantlingo googelen, was morsig met de romantische clichés en deed het eten er zo goed uitzien dat je het kon proeven. The Bear was het tv-equivalent van dat ene authentieke familierestaurant met rood-wit geruite tafellakens dat je per toeval hebt ontdekt – en waar je sindsdien tegen iedereen over wilt vertellen.

The Bear verliest zijn grote sterkte niet uit het oog: menselijkheid. Soms wil je gewoon kijken naar mensen die het góéd met elkaar voorhebben.

Dat verrassingselement is nu weg, maar gelukkig was showrunner Christopher Storer, zich daar ook bewust van. The Bear gooit het over een andere boeg: seizoen twee doet het grotendeels zónder keuken. Al van in de eerste aflevering moet de claustrofobische hectiek van de potten en pannen plaatsruimen voor de claustrofobische hectiek van een verbouwing, de centrale verhaallijn van dit seizoen. Nu Carmy (een nog altijd even magnetische Jeremy Allen White) 300.000 dollar, verstopt in tomatenblikken, heeft gevonden wordt de barak van The Original Beef of Chicagoland verbouwd tot The Bear, een eetplek met sterrenambities. En net zoals het restaurant lijkt ook de reeks zelf het allemaal net iets ambitieuzer te zien.

Seizoen twee graaft dieper in de personages

De tien nieuwe afleveringen, die op één na nog altijd een half uur duren, spelen zich in een soort limbo af, aftellend naar de opening van het nieuwe restaurant, maar The Bear weet die wachttijd nuttig te spenderen. Door dieper in de personages te duiken, bijvoorbeeld, duidelijk de ambitie van dit seizoen. ‘Waarom zou iemand vrijwillig in de chaos van een keuken zijn dagen willen spenderen?’ lijkt de centrale vraag, waarbij nagenoeg iedereen in de keukenploeg zijn of haar eigen aflevering krijgt. Patissier Marcus (Lionel Boyce) wordt op trip naar Kopenhagen gestuurd, waar een nieuwe dessertenwereld voor hem opengaat. We volgen hoe de jonge sous-chef Sydney (Ayo Edebiri) langs de culinaire hotspots van Chicago trekt op zoek naar inspiratie voor het nieuwe menu. Cousin Richie (Ebon Moss-Bachrach) loopt een week stage in een driesterrenzaak, waar hij enkel vorken mag opblinken, terwijl een flashbackaflevering in het moeilijke familieverleden van Carmy duikt.

Beperkte het eerste seizoen zich grotendeels tot één plotlijn over een restaurant dat probeerde te overleven, dan is seizoen twee eerder een mozaïek van kleine verhalen die zich buiten de keuken afspelen. Dat werkt, vooral omdat The Bear zijn grote sterkte niet uit het oog verliest: menselijkheid. Het blijft een zeldzaamheid in een tv-wereld die geobsedeerd is door conflict, maar The Bear leunt op de warmte van zijn personages, stuk voor stuk getroebleerde, maar integere mensen die samen aan één gemeenschappelijk doel werken. Soms wil je gewoon kijken naar mensen die het góéd met elkaar voorhebben.

De gastacteurs zijn een sterrencast op zich

Hoe groot het succes van het eerste seizoen was, merk je nu vooral aan de gastacteurs. Werkelijk elke acteur blijkt grote fan te zijn. Werkelijk iedereen wilde meespelen. ‘Toen we een potentiële love interest voor Carmy zochten, was de respons overweldigend’, vertelde de casting director aan Vulture. ‘Agenten en managers werden gek. Nog nooit kreeg ik zo veel telefoons en e-mails voor een rol.’

En dus zien we Bob Odenkirk (Better Call Saul) plots aan de feesttafel, speelt Sarah Paulson (Ratched) een New Yorkse tante, blijkt Jamie Lee Curtis (Everything Everywhere All at Once) mama Berzatto te zijn en heeft Olivia Colman (The Favourite) een wondermooie cameo waar we om spoilerredenen niet te veel over kwijt willen. Toegegeven, het heeft iets vreemds om zo veel bekende gezichten te zien opduiken – alsof je favoriete bistro om de hoek plots een hotspot voor celebs geworden is. Maar een familiediner met Bob Odenkirk, Sarah Paulson en Jamie Lee Curtis aan één tafel: dat is wel degelijk something, zoals Carmy het zou verwoorden.

Het eten ziet er nóg beter uit

‘The Bear spaghetti’ was een van de tien meest gezochte recepten van 2022, aldus Google, wat ongeveer alles zegt over hoe goed Carmy’s gerechten oogden. Van de kip piccata die hij met zijn broer maakte tot de risotto van Sydney: het is van de ratatouille uit Ratatouille geleden dat eten er zo smakelijk uitzag op een scherm.

Het goede nieuws: dat is niet veranderd. Er mag dan even geen keuken meer staan in The Original Beef of Chicagoland, er wordt wel degelijk gekookt in The Bear. Van het raviolirecept dat Sydney bijeendroomt tot de ‘muntachtige Snickers-reep’ die Marcus in Kopenhagen leert kennen: in elke aflevering krijgt minstens één gerecht een sterrenrol. Goed eten draait niet om yuzuschuimpjes en microherbs, zo wil dit seizoen vertellen, maar om herinneringen, verhalen, familie. Dát, en de simpele ambitie om iemand gelukkig te willen maken met een gerecht.

Culinair hoogtepunt is het familiediner in de zesde aflevering, een flashback van een uur en een van de beste tv-episodes van het jaar, die draait om de Zeven Vissen, een Italo-Amerikaanse kersttraditie waarbij zeven visbereidingen op tafel worden gezet. Fijn detail: de culinaire crew van The Bear kookte vijf dagen lang om de feestdis op tafel te krijgen voor de opnames. Zelfs de stapel cannoli, goed voor drie seconden schermtijd, werd op de set gemaakt. The Bear neemt zijn voedsel héél ernstig – en dat zie je ook. Want geloof ons: u gaat zin hebben in cannoli in de komende weken.