Het boerenjaar van Ward Kerremans: ‘Het bleek allemaal nog waanzinniger dan ik dacht’

Grofgebekt, arrogant en borderline seksistisch. Nee, aaibaar is Ward Kerremans’ personage in Dood spoor alvast níét.

Wat een lul, heb ik meer dan eens gedacht.

Ward Kerremans: (lacht) Naarmate de reeks vordert, zal je een andere kant te zien krijgen van Édems – hij staat erop dat je hem Édems noemt, en niet Adams – maar op het eerste gezicht is hij inderdaad een arrogante macho. Ik vrees dat ik in de echte wereld misschien wel een beetje zou moeten lachen met zijn flauwe moppen, omdat het eigenlijk niet mag. Wacht, zei ik ‘misschien’? Nee, ik weet het wel zeker, ik héb hardop gelachen met zijn moppen toen ik het script las.

Gaf het script de doorslag om toe te zeggen?

Kerremans: Ik wist natuurlijk wel wat Malin al gemaakt had, maar nadat ik met haar en met coregisseur Hans Vercauter had gesproken, was ik helemaal overtuigd. En pas daarna heb ik het volledige script gekregen. Het bleek allemaal nog intenser en waanzinniger dan ik tot dan toe dacht. (lacht) Ik heb het gelezen op vakantie in Griekenland, op het strand. Toen ik de laatste pagina had omgeslagen, zei ik tegen Danira (Boukhriss, zijn vriendin, nvdr): ‘Ik weet niet of ik dit durf.’ Het script is zo uitzonderlijk goed geschreven. Elke mop, elk woord, elke letter staat op de juiste plaats. Malin heeft er jaren aan gewerkt, ik wilde niet degene zijn die haar levenswerk verknalt.

Dat heb je naar mijn bescheiden mening niet gedaan. Ben je zelf tevreden?

Kerremans: O ja, ik vind het zelfs spectaculair goed. Maar tegelijk vraag ik mij af wat mijn ma ervan gaat vinden, en de rest van Vlaanderen. Want ik hoor ze al afkomen: (foeterend) ‘Ja, maar dat kan niet, wat daar gebeurt.’ Mij stoort die gave van Peter geen seconde, omdat Dood spoor in se een steengoede thriller is met grappige dialogen. Comedy is trouwens een pak moeilijker om te spelen dan dramatische rollen. Wat Channing Tatum doet in 21 Jump Street is eigenlijk een straffe acteerprestatie, maar omdat hij het lichaam van een buffel heeft, neemt niemand hem serieus.

Je oogopslag verraadt enige vermoeidheid: is je jongstgeborene – Naïm is tien maanden oud – de schuldige?

Kerremans: (knikt) Nu klink ik als de slappe man, maar ik heb mijn uurtjes nodig. Danira is daar veel beter in dan ik.

Jullie zijn dit jaar verhuisd naar jouw geboortestad, Mechelen.

Kerremans: Wij woonden graag in Brussel, maar ik had er geen sociaal leven. Ik kende er niemand buiten mijn bokstrainer Pierre. En omdat we in Anderlecht woonden, was elk bezoek aan mijn ouders of die van Danira meteen een dagactiviteit. Daarom sprak ik de woorden waarvan ik had gedacht dat ik ze nooit zou uitspreken: ‘Eigenlijk zou ik zou het zo erg niet vinden, terugkeren naar Mechelen.’