Had Serine Ayari maar wat beter opgelet tijdens de opnames van ‘Exen’

Sinds haar break-up deze zomer kan Serine Ayari zich wel voor het hoofd slaan: ze had wat meer zoals Yasmine moeten zijn, haar personage in de nieuwe reeks Exen, haar eerste grote televisierol.

Ooit schreef Oscar Wilde – hij weer – dat het leven de kunst veel meer imiteert dan de kunst het leven. Serine Ayari weet daar helaas alles van, ook al heeft ze de essaybundel waarin die puntig geformuleerde levenswijsheid terug te vinden is, The Decay of Lying, niet gelezen.

Net op het moment dat ze de nieuwe VTM-reeks Exen moet promoten, waarin zij Yasmine speelt, die van diens exen allerlei ongemakkelijke waarheden te weten komt over haar aanstaande bruidegom Gilles (vertolkt door Bart Hollanders), kampt Ayari zelf met hartenpijn: deze zomer sprong – na anderhalf jaar – haar eigen relatie af.

‘Ik had hem op het trouwfeest van mijn zus in Tunesië net aan de hele familie voorgesteld’, vertelde ze onlangs op de Franstalige openbare radio Tipik, waar ze wekelijks te horen is. ‘En een maand later zei hij me ciao. Op een dag zal ik hem bedanken en hem zeggen dat dat het beste was wat hij voor me heeft betekend.’

Ware het niet zo triest, het zou klinken als de perfecte promostunt.

Serine Ayari: Was het maar zo. (lacht) Het valt allemaal nog wel mee, maar sinds mijn break-up denk ik wel: ik had meer zoals Yasmine moeten zijn, die actief op zoek gaat naar de exen van haar aanstaande man en zo van alles over hem te weten komt. Zo was ik misschien dingen te weten gekomen die ik nu pas na anderhalf jaar weet, en dat had me ongetwijfeld geholpen.

Had je maar wat beter opgelet tijdens de opnames.

Ayari: Inderdaad! Ik zat zo hard vast in het technische aspect van het acteren, ik wilde het zo goed doen dat ik vergat om van mijn personage te leren. (lacht) Pas nu, wanneer ik de reeks zelf voor het eerst in haar geheel zie, besef ik hoe slim Yasmine eigenlijk wel is.

Exen werd geregisseerd door Pieter Van Hees (de films Linkeroever, Dirty Mind en Waste Land en voor tv onder meer De bende van Jan de Lichte) en presenteert zich in alles – scenario, stijl, spanningsopbouw – als ‘een romantische fictiereeks’, een Vlaamse romcom. Naast Ayari en Hollanders kleuren ook Charlotte Timmers, William Boeva, Janne Desmet, Sachli Gholamalizad, Eva Binon, Zouzou Ben Chikha, Ella-June Henrard, Jeroen Van der Ven, Emilie De Roo, Sarah Vandeursen en Elise Schaap de cast.

Na jaren als komiek en sporadische passages op tv – als kandidaat en later jurylid in De slimste mens, als moeder in De luizenmoeder – is het Ayari’s eerste volwaardige hoofdrol.

Maken we hier de doorbraak mee van Serine Ayari als actrice?

Ayari: Ik hoop van wel, want ik acteer heel graag. Ik heb enorm veel bijgeleerd, over acteren maar ook over mezelf. Voor mijzelf was het dus zeker een doorbraak, ja.

Je was ook al te zien in Close van Lukas Dhont. Wat zien regisseurs in jou dat je tot voor kort zelf niet zag?

Ayari: Awel, dat weet ik nog altijd niet. In Close had ik maar een kleine rol, maar opeens was die film wel genomineerd voor de Oscars en kreeg ik van veel collega’s en vrienden in Frankrijk, waar de film een immens succes was, de vraag hoe ik in godsnaam in die geweldige film terecht was gekomen. Niemand van hen wist dat ik ook weleens acteerde. (denkt na) Lukas heeft me nooit verteld waarom hij mij had gecast en ook nu weer is het me eigenlijk een raadsel waarom ik de rol van Yasmine heb gekregen. Er zal wel íéts zijn, vermoed ik. Maar ik heb geen idee. De makers hadden me hier en daar op tv gezien en hadden me laten weten dat ze in mij ‘de ideale Yasmine’ zagen. ‘Nee jong, geef me gewoon een kleine rol’, antwoordde ik eerst. Maar ze drongen aan, we zijn eens een koffie gaan drinken en daarna heb ik samen met Bart een auditie gedaan en ben ik er volledig voor gegaan.

Op de dag van die auditie moest je ’s avonds nog optreden in Luxemburg. In Luxemburg?

Ayari: Er wordt overal gespeeld, zelfs in Luxemburg. (lacht) Ik weet van die auditie nog dat ik gehaast was en mijn tekst niet kende. Ik was teleurgesteld en dacht dat het wel bij stand-up zou blijven. Die avond, na die show in Luxemburg, gingen alle comedians er feesten, maar ik was te moe om nog mee te gaan. Ik was pissed op mezelf, ik snapte niet waarom ik per se die auditie had willen doen en wist weer waarom ik audities haat. Het voelt telkens opnieuw als een examen afleggen en ik heb faalangst, dat is dus al helemaal een ramp. Maar kort erna kreeg ik telefoon dat ik de rol had en voilà, hier zit ik nu.

‘Sinds corona zit humor in een ander jasje’, heb je eerder gezegd.

Ayari: Ik doe nog altijd comedy, het is nog altijd mijn hoofdberoep, maar het is wel zo dat er sinds enkele jaren naar mijn gevoel wat veranderd is. Veel comedians uiten hun kwetsbaarheid op het podium, wat goed is. Sinds corona kunnen we precies wat gemakkelijker praten over bijvoorbeeld mentale gezondheid en gevoelige topics zoals homofobie, racisme of fatphobia zijn gelukkig niet langer populair. Maar ik zie nu ineens collega’s op die kar springen die vroeger net het tegenovergestelde beweerden. Ha, denk ik dan, die voelt plots de wind draaien en wil toch nog zijn centen blijven verdienen. Komieken die vroeger bijna alleen maar racistische en seksistische jokes hadden en nu opeens überwoke zijn geworden: raar.

Jaren geleden werd je belaagd door duizenden onlinehaters nadat je had gezegd dat je wel moslim was maar niet halal. Dan lijkt een opnameset me een veiliger werkomgeving dan een podium waar je alleen voor een zaal vol onbekenden staat.

Ayari: Zeker. Dat is een enorm verschil. Sowieso verliepen mijn eerste comedyshows na vier maanden op de set erg moeilijk. Het is een totaal andere kunst, stand-up, volgens mij de moeilijkste die er is. Bovendien is de job van actrice veel socialer dan die van komiek. Ik ben het gewend om alles alleen te doen, nu had ik een heel team rond me. Za-lig.

De afwisseling is gewoon heel leuk. Het hele jaar door enkel comedy is niet altijd gezond. Voor de balans zou het fijn zijn om wat meer te kunnen acteren. Ook omdat ik graag wat meer in België zou zijn, in plaats van het hele jaar door in mijn eentje door Frankrijk te touren.

Je personage in Exen is forensisch patholoog, doet aan boksen, volgt therapie en rijdt rond in een sportwagen. Had Yasmine je serieuzere zelf kunnen zijn?

Ayari: Ik hoop dat die sportwagen er ooit van komt, maar voor de rest zijn er best veel verschillen tussen Yasmine en Serine. Hoewel. Op relationeel vlak zijn we misschien toch vrij gelijk: ik heb zelf ook niet superveel relaties gehad, heb geen superzotte dingen gedaan en ben altijd zeer serieus geweest, op dat vlak alleszins. Ze lag dus niet zo ver van mij.

‘Ze begint met de jaren te beseffen dat het leven niet perfect hoeft te zijn, er mag ook ruimte voor passie zijn’, zei je al over Yasmine. ‘En zottigheid. Het is een traject dat veel vrouwen doormaken.’ Jij ook?

Ayari: Niet per se, of zeker niet om dezelfde redenen. Yasmine heeft hogere studies gevolgd, is vroeg getrouwd en heeft snel daarna kinderen gekregen. Maar nu, na haar scheiding, ziet ze in dat het allemaal niet zo serieus moet zijn. Ze doet me denken aan een jeugdvriendin die ik onlangs na jaren heb teruggezien: vroeger was ze heel serieus, nu is ze een echte partyanimal. ‘Mijn zoon is bij zijn papa deze week!’ riep ze, en daarna ging ze helemaal los. Zalig om te zien, en ik heb zelf al veel meer zelfvertrouwen dan vroeger, maar ik heb dat toch minder in me. Ik ben een echte laatbloeier. Maar het komt misschien nog: I’m single now!

Gewoon uit interesse: die hersenen die je zowat in elke aflevering aan het opensnijden bent, van wie waren die?

Ayari: Van varkens, denk ik. Of van een schaap. Van een dier in elk geval. Hoop ik. (lacht)

‘Serine is heel ad rem, maar ze heeft ook een gevoelige kant’, zei Ayari’s tegenspeler Bart Hollanders onlangs in dit blad. En hij voegde eraan toe: ‘Topmadam.’

‘Ik zie altijd en overal de joke, maar ik ben ook heel erg in touch met mijn emoties’, zegt ze zelf. ‘Ik ben een vrouw, wij hebben nu eenmaal cyclussen en dat voelt allemaal erg goed.’

Die gevoelige kant toonde ze vorig jaar ook in Viva la feta, bij Otto-Jan Ham en Jani Kazaltzis. ‘Ik ben heel lang, tot mijn 23e, obees geweest en dan was het heel vaak dat mannen uiteindelijk nooit echt interesse in mij hadden maar altijd in mijn vrienden’, zei ze toen met de tranen in de ogen. ‘Soms merkte ik dat er tijdens het uitgaan een challenge van werd gemaakt, als in: “Hey, ga met die dikke daar praten.” Nu begint dat wat te veranderen, maar ik dubbelcheck nog altijd of het niet een mop is.’

‘Toen ik gepest werd, dacht ik de hele tijd: wacht maar, mijn tijd komt nog wel’, zegt ze vandaag. ‘Maar nu ik in die fase beland ben, denk ik helemaal niet meer aan die periode terug.’

Makelaar in een immokantoor, lerares Engels op een school in Ankara, medewerkster bij Louis Vuitton, winkelbediende op de luchthaven: Ayari was het allemaal al. In een vorig leven was ze zelfs een Egyptische koningin, kreeg ze ooit van een waarzegster te horen.

Sinds ze twee jaar geleden in Knack Focus opbiechtte dat ze ooit een kameel wil hebben, met de naam Aladune, krijgt ze van vrienden en vriendinnen regelmatig foto’s van kamelen toegestuurd. Ze lacht wanneer ze het vertelt. En ondertussen bestelt ze een poké bowl spicy Salmon, zonder ananas welteverstaan. Daar is ze allergisch voor. Net als voor paarden, honden en katten.

Voor een Vlaamse reeks is Exen opvallend gekleurd. Moet ik daar nog een vraag over stellen of zijn we dat stadium al voorbij?

Ayari: Ik heb het gevoel dat we het voorbij zijn en daar ben ik heel blij om. Als kind heb ik nooit veel Vlaamse tv gekeken, onder meer daarom: ik herkende me niet in de personages die ik zag en zapte dan maar naar de Franstalige televisie. Ondertussen is er veel veranderd en zie je ook op de Vlaamse tv veel meer diversiteit, zonder dat het per se over diversiteit moet gaan. Dat vind ik ook zo goed aan Exen: de cast is gekleurd, maar het cultuurverschil tussen de twee verloofden is nauwelijks een issue.

Het is trouwens niet je debuut bij VTM. Je hebt op Q2, nu VTM 2, ver na middernacht ooit casinospelletjes gepresenteerd. En astrologieprogramma’s op de Franstalige televisie.

Ayari: En ik heb dat allebei een jaar volgehouden! Op zich vond ik dat nog wel tof en behalve een zatte vriend die laat thuiskwam en nog snel wat tv wilde kijken, heeft niemand die ik ken dat ooit gezien. Ik heb er geleerd hoe ik een oortje moet gebruiken. En hoe ik moet pokeren: vorige week heb ik nog eens gespeeld met enkele vrienden die zogezegd keigoed waren, maar ik ben wel naar huis gegaan met al het geld. Allez, geld: om religieuze redenen wilden sommigen niet voor geld spelen. Ik ben dus met de jetons naar huis gegaan. (lacht)

Voor het geld maak je reclamefilmpjes, onder meer voor een Belgische internetbank waarvan we de naam hier niet gaan noemen.

Ayari: Ik heb lang ‘nee’ geantwoord op die vraag, maar uiteindelijk hebben we toch een manier gevonden om het te doen zoals het voor mij goed voelde. Ik mocht zelf de tekst schrijven, het wordt verspreid in het Nederlands en het Frans, ik hoefde niets te doen wat niet goed voelde – rappen of zo, dat wordt mij om de een of andere reden dikwijls gevraagd, dus voor eens en voor altijd: ik ben geen rapper, mensen – en we moeten daar niet onnozel over doen: het betaalt niet slecht. Door dit te doen kon ik een tv-project laten schieten dat ik eigenlijk niet zag zitten, maar waarvan de makers wel lang aandrongen. Dan toch liever zo’n kort reclamefilmpje opnemen, om eerlijk te zijn. (denkt na) Maar ik heb voor alle duidelijkheid geen ambitie om een influencer te worden, ik weiger ook veel aanvragen. Mijn socials volproppen met commerciële filmpjes, dat ga ik zeker niet doen.

Hoeft niet: je bent nu een tv-ster.

Ayari: Voilà. (lacht) Ik kan dat ook niet, met tegenzin werken. Vroeger heb ik inderdaad allerlei verschillende jobs gehad, maar ik deed die wel altijd met plezier. Zodra ik het beu was, stopte ik ermee.

Enige kans dat het met televisie ook zo zal lopen?

Ayari: Niet direct alleszins. De komende maanden werk ik aan een documentaire over stand-upcomedy in vier verschillende landen die begin volgend jaar te zien zal zijn op VRT. Ik onderzoek waarmee mensen in die landen moeten lachen. Naar Libanon en Denemarken ben ik al geweest, binnenkort ga ik nog naar Japan en Duitsland. Ik ben dus nog wel even zoet.