Freya Van Campenhout debuteert in ‘Badgast’: ‘Tiens, ik kom écht vaak in beeld’

Ze is amper 21 en stond nog nooit voor de camera, maar maakt nu haar tv-debuut met een hoofdrol. En meteen naast Tom Waes, in de VRT 1-reeks Badgast. Maak kennis met Freya Van Campenhout. ‘Ik wil mezelf blijven verrassen.’

Freya Van Campenhout was twaalf toen ze haar leeftijdsgenoot Millie Bobby Brown in Stranger Things zag. Brown speelde toen de psychokinetische tiener Eleven die opgroeide in een testlab. Dat maakte indruk. ‘Toen ik haar op zo’n jonge leeftijd al zo hard zag spelen, besefte ik: wauw, dat wil ik ook’, vertelt ze. Tien jaar later, vlak voor het doek over The Upside Down valt, doet Van Campenhout wat Brown ook doet: acteren op televisie. Zonder de telekinetische krachten, wel met daddy issues.

In Badgast speelt Van Campenhout Zoë, een ietwat onzekere tiener die een moeilijke band heeft met haar afwezige vader, Vince (Tom Waes). Al jaren belooft hij haar een vakantie op Curaçao, waar hij zijn duikschool zou tonen. Alleen: vlak voor haar vertrek transformeert die trip in een verblijf op Terschelling, waar Vince zich met onfrisse zaken lijkt bezig te houden. ‘Zoë en Vince hebben heel veel voor elkaar over, maar uiten het op zo’n foute manier dat ze net uit elkaar groeien’, legt ze uit. ‘Zoë kijkt heel erg op naar haar vader, maar krijgt erg weinig bevestiging van hem. Hun interacties zijn oppervlakkig, want als ze in de diepte zouden gaan, zouden ze het moeten hebben over wat hen gekwetst heeft in het verleden.’

Hoofdvogel

Voor Van Campenhout is het haar eerste hoofdrol op televisie. En haar eerste rol tout court. Dat kwam niet uit het niets: het performen zit haar in het bloed. Als kind trad ze al op voor haar ouders of de juf. ‘Ik zette stoelen klaar, liet muziek spelen en voerde een soort interpretatieve dans op’, zegt ze. ‘Ik was nochtans best verlegen, maar het spelen was een uitlaatklep.’

Al snel studeerde ze woordkunst in het deeltijds kunstonderwijs. Eerst nog met als doel om Ketnet-wrapper te worden, een acceptabele tussenweg. Maar hoe meer ze speelde, hoe serieuzer haar ambities werden om acteren echt een kans te geven. ‘Ik durfde lang niet toe te geven aan mezelf dat ik actrice wilde worden. Ik liet het maar op me afkomen. Ik wilde ook niet iemand worden die dacht dat als ik níét acteerde, mijn leven gefaald zou zijn’, blikt ze terug. ‘Maar ik ben toch blij dat het alsnog die kant opgegaan is.’

Op haar achttiende start ze haar opleiding drama aan de Luca School of Arts en begint ze hier en daar auditie te doen. ‘Ik had auditie gedaan voor een andere rol die ik niet had gekregen, toen ik een telefoontje van diezelfde casting director kreeg over Badgast.’ Er volgde een eerste auditie, een ronde met tegenspel, een zogenoemde chemistry read. En dan het verlossende telefoontje. Drie maanden later zat ze voor tweeënhalve maand op Terschelling, een eiland bij het noordelijkste puntje van Nederland.

Spelen in de duinen

Het was niet vreemd geweest dat zoiets een prille twintiger van de wijs brengt, maar voor Van Campenhout kwam het heel natuurlijk. ‘Ik heb veel vertrouwen gevoeld van Filip en Sander (Lenaerts en Brants, de regisseurs, nvdr.). Ik ben nog niet bekend als actrice. Als zij een Zoë in mij zien en vinden dat ik nauw bij haar aansluit, dan ga ik dat ook geloven.’ Het hielp dat ze nooit erg diep moest graven voor haar rol als Zoë, die ze beschrijft als een enthousiaste, goedgehumeurde puber. ‘Qua persoonlijkheid zijn wij vrij gelijkaardig, al is Zoë iets extraverter dan ik. Ik vond haar innerlijke wereld erg fascinerend. Ze heeft de neiging om de realiteit nogal te verbloemen. Ik vond het interessant om die dubbelheid te spelen en te onderzoeken wat er onder die “alles gaat goed”-uitstraling schuilt.’

Voor Van Campenhout was het een geruststelling dat ze wist dat regie haar zou bijsturen, mocht ze Zoë alsnog verkeerd neerzetten. ‘En ik had ook pas laat door hoe groot mijn rol in werkelijkheid was’, geeft ze toe. ‘Mijn eerste focus was het creatieve proces, samenkomen op een eiland in Nederland en iets cools maken. Het intimiderende was hoe groot de crew was, hoeveel verschillende departementen – licht, geluid, decor … – er waren, de intensiteit van een draaidag. Tot ik plots merkte: tiens, ik kom wel echt vaak in beeld. Pas nu besef ik dat ik daar zwaarder aan had kunnen tillen dan ik gedaan heb. Plots vraagt iedereen hoe het was om de dochter van Tom Waes te spelen. Terwijl ik denk: I just had fun!’

Wanneer straks Badgast begint, trekt Van Campenhout terug naar de schoolbanken om haar masterjaar te beginnen. Wat daarna volgt, kan alle richtingen uitgaan. ‘Ik heb enorm veel plezier gehad op set. Door de duinen wandelen, de camera’s vergeten en het moment helemaal opslorpen: dat was magisch. Maar ik merkte ook dat ik het een verademing vond om op school weer op de planken te staan. Ik denk dat ik die afwisseling nodig heb. Toneelspelen is vloeibaarder en speelser dan film en tv, waarbij het einddoel vaak al verankerd is. Dat onderzoeken vind ik belangrijk. Ik wil mezelf blijven verrassen.’