Flo Windey, uw gastvrouw in ‘Club Flo’: ‘Hoe moet een foef ruiken, Google?’

Ze kon al warmdraaien met Flowjob en Faqda op het YouTube-kanaal van Studio Brussel, maar met Club Flo maakt Flo Windey nu de talkshow die ze al jaren in gedachten had. ‘Jongeren komen een jaar lang elke week op straat voor het klimaat, and nobody gives a flying shit. Maar als er iets op te offeren valt, komen ze eerst bij ons aankloppen?’

‘Witverlies.’

‘Witverlies?’

‘Witverlies.’

We sluiten niet uit dat de toekomstige biograaf van Flo Windey te gepasten tijde nog aan het verbloemen slaat, maar tot nader order start haar wordingsverhaal (Gone with the Windey©) nu eenmaal waar het start. ‘Ik wist niet wat die substantie in mijn onderbroek was, dus googelde ik het maar. Volgens Google had ik chlamydia. “En als het slecht ruikt, moet je naar de dokter!” Hoe de fok bepaal je dat? Hoe moet een foef ruiken, Google?’ Dus ging ik maar raad vragen aan mijn vrienden. Toen heb ik volgens mij voor het eerst bedacht dat ik ooit programma’s over seks wou maken. Zodat geen enkele achttienjarige nog verward door Googleresultaten hoeft te scrollen.’

Na een paar jaar als ongeleid projectiel bij de onlinepoot van Studio Brussel, kreeg ze er vorig jaar eindelijk groen licht voor Flowjob, de YouTube-talkshow waarin ze menig m/v/x onomwonden en behoorlijk ontwapenend de pieren uit de neus haalde. En ondertussen is er ook Club Flo (VTM 2), een talkshow annex seks-en-drugsreportagemagazine waarin ze zich onder toezicht van Het Nieuwshuis van Eric Goens mag verdiepen in kinks, ketamine en kwetsbaarheid. Een ideetje waar ze ons drie jaar geleden al over vertelde. ‘Ik heb – vrij letterlijk – op het bureau van Jan Van Biesen (nethoofd Stubru, nvdr.) staan springen: “Laat mij toch iets over seks maken!” Maar die wuifde dat telkens beleefd weg.’

Wat is er uiteindelijk veranderd?

Flo Windey: De reboot van Stubru in 2019. Toen kon het plots wel. Ik heb soms het gevoel dat Stubru en ik het debat over seks, en seks op tv, sindsdien helemaal hebben opengetrokken. (bedenkt zich) Of is dat te veel eer voor Flowjob? (bedenkt zich nogmaals) Nee, eigenlijk geloof ik dat wel.

Waaraan denk je concreet?

Windey: Sinds Flowjob praat iedereen veel meer over seks. Lotte (seksuologe Lotte Van Wezemael, nvdr.) zat wel al even bij MNM, maar het laatste jaar lijken ze pas echt te beseffen dat zij van onschatbare waarde is voor de zender. Een zender als MNM of Stubru heeft gewoon een Seksuolotte of een Flo nodig. En ondertussen komen de productiehuizen zelf aan mijn mouw trekken. ‘Om íéts over seks te doen.’ Zoals Eric Goens. Al moest mijn moeder me na dat telefoontje wel even uitleggen dat dat ‘die grote kale van Het huis‘ was. (lacht)

Hoe verloopt die samenwerking? Of anders, hoe diep zucht Eric Goens wanneer je hem pakweg probeert uit te leggen dat hij in tijden van non-binaire personen misschien ook even zijn geprefereerde voornaamwoorden in zijn Twitterbio kan zetten?

Windey:Als ik hem zeg dat een van mijn gasten non-binair is en aangesproken dient te worden met ‘die’ of ‘hun’, dan fronst hij even, maar daarna respecteert hij dat ook. Anders had ik nooit met hem samengewerkt. Eric lijkt me te begrijpen. Hij is een soort strenge tv-vader die snapt welke toon ik in Club Flo wil aanhouden, die mij zijn Jedi-master-interviewtrucjes bijbrengt en die er ook geen doekjes om zal winden als het slecht is. Ik heb dat graag.

Heeft hij verwoord waarom hij jou in huis wou halen?

Windey: De manier waarop ik onderwerpen benader, snel een vertrouwensband creëer met gasten en hoe ik ook stukjes van mezelf deel, vond hij heel straf. En als ik Flowjob achteraf bekijk, ben ik vaak ook nog verbaasd van de openheid van die gesprekken.

Daarin verschil je van Seksuolotte of Goedele Liekens. Jij hoeft geen rekening te houden met een diploma seksuologie en kunt dus ongegeneerd over je eigen seksleven vertellen. Als Goedele al een naam heeft voor haar perineum, dan zullen we die wel nooit te weten komen.

Windey: Mijn gloetsj. (lacht)Het heeft me lang gefrustreerd dat Goedele en Lotte seksvragen louter vanuit de theorie durfden te beantwoorden. Want ervaring doet ertoe: ik wil horen wat mensen hebben meegemaakt en hoe ze met herkenbare situaties omgegaan zijn. Ondertussen begrijp ik hun standpunt beter. Als Lotte als seksuologe vertelt hoe ze graag seks heeft, lijkt dat plots de enige, wetenschappelijk verantwoorde manier om te vrijen. (droog) Dus snap ik het? Ja. Maar ik heb me eraan gestoord. Want daar stond ik dan, als enige over mijn gloetsj te praten.

Ooit leek je bang om als ‘het meisje van de seksprogramma’s’ neergezet te worden. Met Club Flo mag je nu ruimer gaan, van seks en drugs tot mentale gezondheid.

Windey: En alles daartussen. Hoe je naar je lichaam kijkt als je seks hebt. Hoe je jezelf identificeert. Verslavingen. Racisme op Tinder. Club Flo is een safe space waar je jezelf als persoon kunt leren ontwikkelen en leren kennen. In de eerste plaats voor achttienplussers, maar ik vermoed dat dertigers en veertigers zichzelf ook nog niet helemaal kennen.

Mogen we Club Flo eigenlijk vergelijken met Spuiten en slikken van BNNVARA?

Windey:Spuiten en slikken is zéér Nederlands. Daar kan in alle openheid over die onderwerpen gepraat worden. In Vlaanderen doen we wel drugs en hebben we onze kinks, maar vraag ons vooral niet om daarover te praten. Jongeren onder elkaar misschien wel, maar zeker niet over de generaties heen. Ik moet dus een klein beetje opletten, en mag me niet al te vrolijk maken over drugs, laat staan iemand ertoe aanzetten. Ik ben me ervan bewust dat dat een risico is: als je het niet goed kadert, ben je plots ongenuanceerde promo aan het maken voor pakweg harde bdsm en xtc.

Casual friday, zoals dat bij Knack Focus heet.

Windey: Wij tonen bijvoorbeeld hoe een xtc-trip eruitziet, we praten met ervaringsdeskundigen, gaan tripsitten…

Tripsitten?

Windey: Zoals Bob spelen, maar dan met drugs. Het is altijd een goed idee om op z’n minst één nuchter persoon in de buurt te hebben, die je kan kalmeren of zorgen dat je niet te veel water drinkt in één keer.

Jij bent wel eerder een tripsitter dan een tripper, niet?

Windey: Ik ben in mijn omgeving al genoeg met drugs in contact gekomen om te weten of het mijn ding is of niet. Maar de laatste jaren was ik inderdaad vooral tripsitter voor mijn vrienden. Ik ben ook zonder drugs al best prettig gestoord.

Voor Club Flo wou ik gerust een en ander proberen, maar zeker niet elke drug. En het is vrij raar om als host dan plots grenzen te trekken. Bovendien wil ik alles goed omkaderen. Dan helpt het wel als je zelf niet giechelend in de zetel ligt en nog amper weet wat je uitkraamt.

Welke drugs dragen jouw voorkeur weg sinds die experimentele fase?

Windey: Het lijkt me beter dat ik geen reclame maak. Elk lichaam is anders en het is niet aan mij om te bepalen of en welke drug eventueel iets voor jou is. Kijk naar Club Flo, en laat je adviseren of afschrikken. (nadrukkelijk) Gewoon effe meegeven, maar drugs zijn niet cool, hè. Ik dacht vroeger dat je drugs, alcohol en seks nodig had om cool te zijn, maar dat maakt niks uit. You do you.

Omgekeerd dan maar: welke drugs raak je nooit meer aan?

Windey: De combinatie van wodka en weed bleek achteraf bekeken niet mijn ding. Supersofte shit, ik weet het, maar die combinatie doet rare dingen met mij. Op mijn zestiende wou ik na een feestje naar huis fietsen, maar ik kon plots niet meer bewegen. Ik zat vast in de grond en mijn voeten waren aan het smelten. (lacht) Mijn vrienden namen hun gsm niet op, dus vroeg ik mijn moeder of ze mij kon ophalen. Ik herinner me nog vaag hoe kwaad ze was in de wagen, maar dat is nu eenmaal niet de prioriteit als je tegelijkertijd de verkeerslichten rondom jou ziet smelten. Ik mix dus nooit meer. Als je per se drugs wilt doen, hou het dan bij één ding.

De Morgen dropte jou vorige maand naast Goedele en VRT-coryfee Paula Sémer onder de titel ‘Drie generaties sex warriors’. Toen Sémer het in de jaren zestig over voorhuwelijkse seks durfde te hebben, vroeg de kijker haar ontslag. Toen Goedele het in de jaren negentig in De lieve lust onder meer over homoseksualiteit en frigiditeit had, kwam daar een parlementaire vraag van.

Windey: Paula Sémer en Goedele hebben echt wel flink wat grenspaaltjes verzet voor Lotte en mij.

Je wilt taboes doorbreken, zeg je regelmatig. Maar ik kan me ook voorstellen dat je je na zo’n gesprek afvraagt of er nog wel echte taboes te doorbreken vallen?

Windey: We komen van ver, maar we zijn nog niet waar we moeten zijn. Er zijn helaas nog genoeg taboes te doorbreken. Te veel mensen vinden homoseksualiteit nog steeds tegennatuurlijk, transpersonen worden nog vaak met de rug aangekeken, misogynie is lang niet de wereld uit. Ik kan nog wel even doorgaan, hoor.

Nieuwe tijden brengen ook nieuwe uitdagingen met zich mee. Zo heeft Sémer haar publiek nooit hoeven uit te leggen dat wanneer privénaaktfoto’s van BV’s kwaadwillig gelekt worden de BV’s in kwestie niet geculpabiliseerd moeten worden.

Windey: De collectieve manier waarop die beelden doorgestuurd zijn, maakt me echt kwaad. Een vriend vroeg me of ik ze ook gezien had. ‘Want die zijn toch vals? Dat hoofd is erop gekleefd. Ik stuur ze jou even door.’ Ik heb hem gevraagd om ze op zijn minst te censureren. ‘Toon me wat je me wilt tonen, maar ik wil niks zien.’ Ik weet hoe slecht ik mij zou voelen als half Vlaanderen mij plots zonder toestemming naakt zou zien. En ik wil ook niemand op ideeën brengen.

Belandden ook nooit in Sémers postbus, zo mag ik toch hopen: dickpics. Het valt op dat jouw toon, en die van Seksuolotte, de laatste jaren veranderd is als jullie het over dickpics hebben. Deden jullie daar vroeger nog wat lacherig over, dan lijkt de emmer vandaag vol. Jullie gooien ze desnoods – wazig gemaakt – online.

Windey: Op goede dagen lach ik die mannen gewoon uit. En misschien is dat net hun kink, vernederd worden door die van Flowjob? Weet ik veel. Maar als ik een slechte dag heb en jij besluit die nog slechter te maken met een dickpic, dan is de kans ook groot dat ik jou te kakken zet. Maar meestal blokkeer ik die kerels gewoon, of stuur ik hun een mooiere piemel terug.

Ik heb het altijd vreemd gevonden dat een potloodventer in een park terstond gearresteerd wordt, maar wie dat ongevraagd online doet, in het slechtste geval geblokkeerd wordt. Heeft het geen zin om dat ook strafbaar te maken?

Windey:(denkt na) Dickpics versturen is inderdaad de online versie van flashen in een park. En het is niet omdat iemand enigszins bekend is op sociale media dat die er maar tegen moet kunnen. Strafbaar maken hoeft voor mij niet. Er moet gewoon wat etiquette rond ontstaan.

Is het niet wat te hoopvol om te rekenen op etiquette en gezond verstand?

Windey: Opvoeding dan? Ik krijg ze ondertussen vijf jaar in mijn dm’s, maar het blijft een relatief nieuw fenomeen. Je moet daarover praten met elkaar en mensen leren wat toestemming inhoudt, zonder met boetes te wapperen. Dan wordt het ook verwarrend, vrees ik. Want context is alles. En dan nog. Online wordt alles een beetje flou en is er zoveel kans op miscommunicatie.

Even een ander onderwerp. Hoe heb je dit coronajaar beleefd?

Windey:(snel) Het was voor iedereen lastig.

Niet iedereen kampt met dezelfde zware vorm van ADHD als jij.

Windey: Ik had wel het geluk dat ik dit voorjaar Fok de blok mocht maken op Stubru, dat gaf me wat structuur en afleiding. Tot zover het goede nieuws. Verder heb ik een relatiebreuk meegemaakt in lockdown, heb ik alles op Netflix en Streamz ondertussen wel uitgekeken uit pure verveling, en mis ik het festival- en uitgaansleven harder dan ik ooit had kunnen denken. (blaast) Zo’n avond in de Charlatan tot ’s ochtends vroeg, een plakkerige vloer, vreemde mannen met een lijfgeur die tegen je aan komen schuren… Hen mis ik misschien nog wel het meest. Kom terug, vreemde stinkende mannen, ik heb jullie nodig. En wel nu! Het nachtleven is een essentieel deel van het leven.

Hoe gaat daten in coronatijden? Het lijkt me onhandig, op zijn minst.

Windey: Corona, tot daaraan toe, maar het is de eerste keer dat ik single ben sinds ik over seks praat op tv, en ik merk dat dat me terughoudend maakte op die paar dates die ik had. Omdat ik de verwachtingen in hun ogen zie, of toch denk te zien. Sorry jongens, but I’m here to disappoint. Het is niet omdat ik erover praat, dat je met mij de beste seks van je leven zult hebben. Eigenlijk zou ik me niks mogen aantrekken van hun verwachtingen, maar ik doe het blijkbaar toch. Ik ben het allemaal nog een beetje aan het uitzoeken.

Het valt op dat je online best streng bent voor wie de maatregelen niet naleeft of geen mondmasker draagt.

Windey:Wie geen mondmasker wil dragen, zegt zoveel als: het kan mij geen barst schelen dat jij over een paar maanden een weeskind bent. Mijn ouders gaan richting de zestig, dat is stilaan een risicoleeftijd. Ik moet nog buitenkomen voor mijn werk, dus thuis ga ik altijd meteen naar mijn kamer. Ik eet er ook altijd. En als we toch eens samen tv kijken, dan draag ik een mondmasker en ga ik aan de andere kant van de kamer zitten. Ik kan de angst niet meer aan dat ik het zou doorgeven aan mijn moeder, dus ga ik thuis eigenlijk permanent in zelfquarantaine.

‘Influencers. Wie zijn ze? Wat doen ze? Hoeveel hersencellen hebben ze?’ tweette Eric Goens een tijdje terug naar aanleiding van een coronacampagne die Youssef Kobo wou opzetten met jonge influencers. Meer dan de helft van de bevraagden bleek echter niet te geloven in de maatregelen.

Windey: Ik snap ze wel. Er wordt enorm veel gevraagd van de horeca, de cultuursector, het zorgpersoneel en de jongeren. Stuk voor stuk groepen die men in normale tijden feestelijk negeert. Jongeren komen een jaar lang elke week op straat voor het klimaat, and nobody gives a flying shit. Maar als er iets op te offeren valt, komen ze eerst bij ons aankloppen? Kunnen we daar dan op zijn minst een ruilactie van maken? Wij helpen de pandemie bedwingen, maar achteraf gaan jullie eindelijk ook eens echt luisteren naar ons.

Ondertussen is het dramatisch gesteld met het welbevinden van jongeren. In Faqda was recent nog dj Jef Eagl te gast. Die sloeg alarm nadat hij de laatste maanden 31 vrienden en kennissen uit de evenementensector uit het leven had zien stappen.

Windey:(knikt) Ik denk dat daar langzaam maar zeker iets in gang is gezet. Het verhaal van Jef. De Faqda met hem en Dirk De Wachter over hoe moeilijk het soms is om te praten over je mentale gezondheid. Ik hoop dat dat een kettingreactie wordt, zodat iedereen gaat inzien dat je proactief moet zijn als vrienden het moeilijk hebben. Dat sommigen er niet komen met praten, maar professionele hulp nodig hebben. En dat de overheid eindelijk ingrijpt in het falende beleid rond mentale gezondheid. Hopelijk op tijd.

Styling: Kenza Vandeput

Total look: Kasbah Kosmic