Sergeant William Quinn (Kai Alexander) fietst ergens rond de vierde aflevering een niet nader genoemd Vlaams dorp in. Na een noodlanding in vijandig gebied ligt zijn lot in handen van het verzet. Een man verscholen onder een bruine fedora volgt Quinn met zijn blik: een verzetsheld die verdacht veel op Ben Segers lijkt. Vijf glorieuze minuten lang mag hij meespelen – en zelfs een nazi neerknallen – in een van de duurste series ooit gemaakt.
Al had hij eerst geweigerd om een selftape op te sturen. ‘Je krijgt wel vaker zo’n aanbiedingen die toch op niets uitdraaien’, vertelt Segers.
Tot die paar maanden later nog een keer expliciet gevraagd wordt. Deze keer doet hij wel auditie. Via Zoom. Terwijl Fukunaga aan het joggen is. ‘Ik panikeerde meteen. Wat voor een toestand was dat? Die was kletsnat en compleet uitgeput. Ik had er een heel slecht gevoel bij achteraf.’
Onterecht, zo blijkt, want diezelfde dag krijgt hij te horen dat hij de rol heeft. Een tijd later pikken ze hem op met een soort limousine – ‘met zo’n halve gangster als chauffeur’ – en voeren ze hem naar Londen. Die tocht doet hij twee keer, één keer voor opnames in de Apple Studios, en één keer naar een volledig nagebouwd Vlaams dorp in een oud vakantiedomein van Queen Elizabeth. ‘Dat stond dan ook nog eens vol blue screens om de omliggende heuvels te verbergen. Film toch gewoon in de Westhoek, dacht ik.’
Beide keren moet hij voorafgaand een week in quarantaine blijven, in lijn met de op dat moment geldende coronaregels. In zijn vijfsterrenhotel heeft hij niets om handen, behalve vier sessies met een taalcoach die hem het verschil moet leren tussen een stemloze en stemhebbende ‘dental fricative’. ‘“Een West-Vlaamse verzetsstrijder zou zich toch nooit bezighouden met de th-klank?”, zei ik aan Fukunaga. Ze hadden beter wat meer tijd gestoken in mijn grip op een revolver. Zo’n ding is loodzwaar. Ik moest in één keer die trekker overhalen, met één hand. Dat zou er spectaculairder uitgezien hebben. We zijn daar nu al twintig minuten mee bezig geweest. (lacht)’
