Ella Leyers: ‘Wat denk jij? Ben ik te bekend geworden om nog een rol te krijgen?’

Ze voelt zich goed als presentatrice, maar in een ideale wereld vergeten de mensen niet dat Ella Leyers ook kan – en wil – acteren.

Ella Leyers’ haar ligt goed. Zo goed dat ze overweegt om haar zwemsessie van de volgende ochtend te skippen.

‘Je lacht ermee. Maar ik meen het, hè’, grijnst ze. ‘Nu nog van mijn wallen afraken.’

Die vermeende kringen onder haar ogen zijn restanten van de zomer. Nadat haar eerste jaargang als presentatrice van De ideale wereld in april was afgelopen, benutte de nicht van Pascal, de astroloog, de vrijgekomen tijd optimaal. Ella Leyers heeft zich de voorbije maanden goed beziggehouden, verzekert ze ons. ‘In de ochtend eens een stemmetje inspreken, na de middag koffiedrinken met iemand die misschien een interessant project heeft. En festivals. Véél festivals.’

We spreken haar op haar eerste werkdag bij De ideale wereld na die break. Die valt dit jaar uitzonderlijk laat, omdat de openbare omroep beslist heeft de start van het praatprogramma uit te stellen. Van zodra Otto-Jan Hams talkshow Amai zeg wauw! eindigt, is Leyers aan zet. Vanaf maandag 16 oktober fileert De ideale wereld – sidekicks Lukas Lelie, Bert Janssens, Jade Mintjens en Gunter Lamoot zijn opnieuw van de partij, aangevuld met nieuwkomer Vincent Voeten – opnieuw met veel satirische precisie de actualiteit.

Ik heb het acteren niet opgegeven, maar ik heb wel het gevoel dat de mensen in het milieu denken: ze heeft er geen tijd meer voor.

In afwachting van die dag worden achter de schermen de messen geslepen. Leyers is net terug van wat ze ‘een brainstormbuilding in de Ardennen’ noemt. Neen, dat heeft geen beelden opgeleverd van Sociaal Incapabele Michiel die door de pompiers uit een hoogteparcours wordt gered. ‘We hebben ook geen grotten of zo bezocht.’ Wel keerde ze na drie dagen ‘semibekaterd’ naar huis.

Leyers praat er allemaal met zo’n fonkeling in de ogen over dat je niet anders kunt dan concluderen dat ze blij is dat ze vorig jaar de fakkel van Jan Jaap van der Wal heeft overgenomen.

Je gaat graag uitdagingen aan. Was de presentatie bij De ideale wereld een sprong in het diepe met een klein hartje?

Ella Leyers: (lacht hard) Ja.

Maar de rol bleek je als gegoten te zitten. Hoe groot was de opluchting?

Leyers: (denkt na) Pas gaandeweg in dat eerste seizoen heb ik gedacht: fjoew, ik heb de juiste beslissing genomen. Een jaar geleden wist ik natuurlijk nog niet hoe het zou uitdraaien. In de aanloop naar de eerste uitzendingen nam de stress daarom ook toe. Het is een lang engagement, hè. Oké, je kunt als acteur ook deel uitmaken van een productie die zeven maanden loopt, maar hier verlopen alle dagen volgens hetzelfde patroon en hoopte ik echt dat ik mij de keuze niet zou beklagen. Maak het maar eens mee dat je na drie weken denkt: ‘Fuck, vreselijke beslissing.’

Je was vóór De ideale wereld een soort van professionele fladderaar. Links en rechts een acteerjob, nu eens in een jurypanel, dan weer als deelnemer in een tv-quiz. Routine was je vreemd.

Leyers: (knikt) De ideale wereld was de eerste keer in mijn leven dat ik van maandag tot donderdag op hetzelfde uur op dezelfde plaats verwacht werd en op hetzelfde uur weer naar huis reed. Alles verloopt hier volgens een stramien. Om tien uur aankomen, de kranten doornemen en informatie over je gast inwinnen, na de middag meetings en overlopen welke fragmenten er gekozen zijn, dan naar de schmink, dan repetitie en de laatste aanpassingen doorpraten, om zeven uur opnemen en daarna naar huis.

Ik heb eigenlijk wel graag structuur. Niet op het autistische af, zou ik zeggen, hoewel sommige mensen in mijn omgeving grote vermoedens hebben dat ik verder op het spectrum zit dan je zou denken. (lacht)

Maar het klopt dat routine voordien compleet afwezig was in mijn leven. Ik genoot ook wel van die onvoorspelbaarheid. Zo zag mijn zomer er dit jaar trouwens ook eerder uit. In die zin begint het wel weer te kriebelen om mij ook op andere projecten te storten.

Toen ik je IMDb-pagina bekeek, viel op dat die in 2022…

Leyers: (onderbreekt) … stopt. Ik vraag mij soms af of ik nu de perceptie tegen heb en men denkt dat ik ben gestopt met acteren. Ik heb voor mezelf beslist dat ik wil doen wat ik leuk vind. Het leven is gewoon een opeenvolging van toevalligheden en beslissingen die al dan niet een grote impact hebben. Ik ben benieuwd naar wat de toekomst brengt, al weet ik wel dat ik hier bij De ideale wereld op mijn plek zit en dat ik het plezierig vind. Ik zie mezelf dit nog wel een tijdje doen.

Ik heb altijd gedacht dat De ideale wereld mijn volledige agenda zou kapen. Maar van april tot september had ik eigenlijk wel wat tijd vrij. In die vijf maanden had ik perfect een acteerjob kunnen aannemen. Ik heb mijn agenda kunnen vullen, niet te vol, maar ik had genoeg om handen om professioneel bezig te zijn. Misschien moet ik in het vervolg wat proactiever zijn en regisseurs laten weten dat ik ervoor open sta?

Voel je je gepasseerd?

Leyers:Ik heb wel het gevoel dat de mensen in het milieu denken: ze heeft er geen tijd meer voor. Terwijl ik duidelijk wil stellen dat ik het acteren niet heb opgegeven. Ik ben goed bevriend met enkele actrices, onder wie Clara Cleymans, Jennifer Heylen en Charlotte Timmers. Soms zijn zij onderling bezig over een project waar ik geen weet van heb. Dan denk ik: waarom weet ik van niets?

Weet je wat mij ook kan frustreren? Toen ik net afgestudeerd was, kreeg ik op audities als feedback constant te horen: ‘Die rol gaan we je niet geven, we zoeken eerder iemand met een naam.’ En nu werkt het in de andere richting, heb ik de indruk. Er wordt eerder naar onbekend talent gezocht dan dat ze mij overwegen. Wat denk jij? Ben ik te bekend geworden om te casten?

De laatste jaren wervelt Leyers in elk geval over het kleine scherm. De (aller)slimste mens ter wereld, Storm Lara, Over de oceaan, De ideale wereld… Ze is nu wat in showbizztermen een A-lister heet.

Wat u daaronder kunt verstaan: wanneer Leyers, puur hypothetisch, een kaas-en-wijnavond organiseert voor vrienden acht de gespecialiseerde pers dat nieuwswaardig genoeg om er een artikel aan te wijden. Haar ondertussen voorbije relatie met acteur Rik Verheye werd in de media ook breed uitgesmeerd. Dáár heeft ze geen controle over, wel op welke voorstellen ze instemt.

‘Ik gaf De ideale wereld presenteren trouwens niet echt een kans’, bekent ze. ‘Het is mijn zus Olga die mij overtuigd heeft.’

Hoezo?

Leyers:We waren aan het wandelen en ik liet terloops vallen dat ik een aanbod had gekregen. ‘Je gaat dat toch doen?!’ zei Olga. Voor haar was dat vanzelfsprekend, en daar verschoot ik wel van. ‘Natúúrlijk moet je dat doen. Je werkt er al, je hebt humor… Die job is je op het lijf geschreven.’ Ze gaf mij het gevoel dat ik een dommerik was door erover te twijfelen. (lacht)

Ik had haar duw in de rug nodig. Olga heeft mij de ogen geopend, zeker toen ze zei: ‘Stel je nu eens voor dat er in september iemand anders op die stoel zit. Dat ga je toch niet leuk vinden?’ Ze had gelijk. Ik zou het niet kunnen verkroppen mocht iemand anders de plek innemen die eerst voor mij bedoeld was. (gespeeld hysterisch) ‘Nee! Dat is mijn stoel!’

Het illustreert in elk geval dat je niet enkel handelt op je instinct. Je staat ook open voor advies.

Leyers: Ja, maar daardoor zeg je ook soms nee op dingen waar je later spijt van krijgt. Met het ouder worden heb ik geleerd dat een klankbord nuttig kan zijn, maar aan het einde van de dag ben jij degene die de job moet doen. Recent werd mij een rol afgeraden. Je vergeet vaak dat mensen een hidden agenda hebben. Ze zijn soms jaloers of gunnen het een scenarist of regisseur niet om met jou te werken. In dat geval wordt het een gevaarlijk spelletje.

Ik heb vorig jaar twee projecten afgewezen. Het ene was moeilijk in te plannen – daar kan ik mee leven. Op het andere aanbod ben ik niet ingegaan omdat iemand mij waarschuwde: ‘Ik heb dat script gelezen, en het is echt niet zo goed.’ Ik heb dat blindelings geloofd. Terwijl die persoon achteraf ongelijk bleek te hebben. Het was misschien wat naïef van mij om enkel op iemand anders te vertrouwen.

Je belandt al snel in een web van intriges, terwijl mijn buikgevoel mij niet snel in de steek laat. Op professioneel vlak toch niet. (lachje) Hoe zegt mijn moeder het weer? Je weet nooit hoe een koe een haas vangt, waarmee ze wil zeggen dat je niet kunt voorspellen hoe iets zal verlopen en dat veel afhangt van toevalligheden. Met De ideale wereld was het niet anders. Ik heb Jan Jaap van der Wal ontmoet tijdens een opname van Scheire en de schepping en van het een kwam het ander. Het begon bij koffie, vervolgens vroeg hij mij als sidekick. En dat terwijl ik destijds twijfelde over mijn deelname als panellid aan Scheire en de schepping. Klein toeval met grote gevolgen. Anders was het wellicht allemaal anders gelopen.

Wat is er veranderd in de loop van je eerste seizoen? Waar zit het grootste verschil tussen je eerste en laatste uitzending?

Leyers: Tegen het einde van het eerste seizoen durfde ik volledig mezelf zijn. In het begin had ik de neiging om een presentatrice te spelen. Zoals je je vroeger tijdens het schooltoneel een presentator voorstelde. (lacht) Zo erg zal het wel niet geweest zijn, maar het was toch wennen om daar zo naturel mogelijk te zitten. Terwijl het eigenlijk simpel is. Je moet geen presentator spelen, je bént het, alleen al omdat de stoel voor jou voorzien is.

Analyseer je bij thuiskomst je prestatie door de aflevering integraal te herbekijken?

Leyers: Op den duur niet meer altijd, maar soms ben ik wel benieuwd om een bepaalde passage te bekijken. Tijdens een uitzending zit je met impulsen en reflexen en moet je aan zoveel verschillende dingen denken, waardoor je een opname minder helder beleeft dan je zou willen. Na een uitzending ben ik dan wel benieuwd. Heb ik mijn gast abrupt onderbroken? Hoe kwam dat over? Je hebt op het moment zelf weinig besef van tijd. Neem nu een stilte. Je vermoedt dat de kijker gaat denken dat er iets mis is met de verbinding, zo lang lijkt een stilte soms, terwijl het in werkelijkheid over anderhalve seconde gaat.

Mijn buikgevoel laat mij niet snel in de steek. Op professioneel vlak toch niet. Hoe zegt mijn moeder het weer? Je weet nooit hoe een koe een haas vangt.

Hoelang zindert een fout tijdens het presenteren doorgaans na?

Leyers: Ik ben rationeel op dat vlak, ik laat dat relatief makkelijk los. Ik kan goed voor mezelf uitleggen waarom iets anders is gelopen dan gepland. Stel dat je een kans laat liggen of iets doms zegt, buiten jijzelf maalt daar echt niemand om. (lacht)

Ik weet niet meer wie het was, maar er was eens een kandidaat bij De slimste mens die al de trefwoorden ‘Waterloo’ en ‘Napoleon’ had. Er ontbrak duidelijk nog een jaartal en die persoon antwoordde ‘1942’. Aan dat fragment denk ik soms terug. Iemand linkt Napoleon aan de Tweede Wereldoorlog, maar die flater is bij niemand blijven hangen. Het leven gaat door, die kandidaat wordt daar niet meer op aangesproken. En dat was bij De slimste mens, hè. Als je dat weet, leer je een fout gemakkelijk te relativeren.

Hoe comfortabel zit je nu, bij de start van je tweede seizoen, op die stoel? Voelt het alsof je het metier onder de knie hebt en je nu op automatische piloot door een aflevering kunt walsen?

Leyers: (denkt na) Automatische piloot heeft voor mij een slechte bijklank. Al doet je vraag mij spontaan denken aan iets wat een dokteres mij vertelde: ‘Ella, het is niet de bedoeling dat je voor elke opname kapotgaat van de stress.’ Stel dat zij zenuwachtig zou zijn voor elke operatie, dat zou toch niet leefbaar zijn? Je probeert je sweet spot te vinden, een staat van zijn waarin je iets voelt, maar toch geen verlammende zenuwen ervaart.

‘De grote zwaarmoedigheid ken ik niet. De grote relativering des te meer’, heb je ooit in een interview gezegd. Is dat nog steeds zo?

Leyers:Ik dartel niet elke dag als een hertje door een bloemenweide, als je daarop alludeert. (lachje) Ik ben doorgaans een opgewekt persoon, een soort van donkerte schuilt er niet in mij. Hoewel… Mijn gezin zou wel beamen dat wanneer ik moe of stressy ben ik prikkelbaar kan zijn. Maar zij krijgen altijd wel een context bij mijn kleuterige gedrag. (lacht) Wanneer ik moe ben, word ik ongeduldig en valt mijn beleefdheidsfilter weg. Ik kan mij echt héél hard irriteren aan mensen. (grijnst)

Op dat vlak ben ik wel opener aan het worden. Ik ben altijd redelijk gesloten geweest. Was er iets mis, dan vond ik het moeilijk om dat te tonen of erover te praten. Nu kwetsbaarheid een focus aan het worden is in de maatschappij, geef ik sneller aan wat er precies met mij scheelt. Ik vind het heel aangenaam om nu te durven zeggen dat ik een fout heb gemaakt of ergens onzeker over ben.