Ebon Moss-Bachrach over zijn rol als ‘Couisin’ in ‘The Bear’: ‘In sterrenrestaurants heb ik zin om te schreeuwen’

Volgend jaar is hij The Thing in The Fantastic Four, in januari won hij een Emmy voor zijn rol als ‘cousin’ Richie in The Bear. Ebon Moss-Bachrach krijgt eindelijk de lof die hij verdient. Toch is de acteur net zo gelukkig als hij thuis in zijn keuken staat: ‘Een brood voor iemand bakken is een daad van liefde.’

Toen The Bear in 2022 uitkwam, ging het niet meteen over hoe grens­verleggend de reeks was. Noch over hoe smakelijk die chicken piccata eruit zag. Het ging over hoe lúíd The Bear was. De snelle montage, het niet aflatende ­gebrul, de constante nervositeit: iedere aflevering voelde een klein beetje als een aanslag op je tikker.

Het leeuwendeel van die chaos is toe te schrijven aan Ebon Moss-Bachrach. In Christopher Storers reeks over een noodlijdend familierestaurant speelt hij Richie Jerimovich, de opstandige cousin van chef Carmy (Jeremy Allen White). Hij is het personage met de meeste fucks op de teller. En ook het personage dat het makkelijkst is om irritant te vinden. In de keuken van The Bear kun je niet om Ebon Moss-Bachrach heen.

‘Een klootzak zou ik hem niet ­noemen’, zegt Moss-Bachrach als we hem spreken via Zoom. ‘Maar wie zegt van zichzelf: “Weet je wat? Ik ben een enorme oetlul.” Zelfs fascisten denken dat ze oké zijn. Of ze hebben zo’n groot ego dat ze niet in staat zijn tot zelf­reflectie’, zegt hij. ‘Mijn taak als acteur is om te vechten voor mijn personage en zijn dromen en doelen zo goed als het kan waar te maken.’

Dat het soms niet duidelijk is of hij over zichzelf praat of over zijn ­perso­nage, zegt iets over Moss-Bachrachs toe­wijding aan Richie. Die loyaliteit pakte goed uit op het scherm. Moss-Bachrach stal ­iedere scène, en liet Richie – die ­eerder ­getraumatiseerd dan onuitstaanbaar bleek – gaandeweg uitgroeien tot een publieks­lieveling. En dan moest Forks nog komen, de ­zalvende ­zevende af­levering van het tweede seizoen. Een scène waarin hij champignons plukt met ­Olivia Colman en een euforische ­catharsis op Taylor Swifts Love Story: meer was er niet nodig om Richie voorgoed in de ­armen te sluiten. Forks was The Bear op zijn best. Het is ook waarom we ons door al die ­andere, stresserende, schreeuwerige ­scènes werken.

○○○

In januari was niemand echt verbaasd toen The Bear met zes Emmy’s aan de haal ging. Een ervan was voor Moss-Bachrach. Zijn carrière bestond tot dan toe uit theaterwerk en kleine tv- en filmrollen. Met zijn uitstekende werk in Girls als de getormenteerde ­manbaby Desi stond hij voor het eerst in de spotlights. Maar niets komt in de buurt van wat The Bear teweegbracht. (Ter ­illustratie: in Chicago kun je voor 129 dollar een The Bear-tour volgen, gegidst door iemand die verkleed is als Carmy. Een beetje raar.)

Moss-Bachrach was zo over­donderd door zijn Emmy dat hij later die avond op het podium Matty Matheson (die Neil Fak speelt in de reeks) zeven ­seconden lang vol op de mond kuste. ‘De uiteindelijke impact op mijn carrière moet nog blijken’, zegt Moss-Bachrach over het succes van The Bear. ‘Maar het is duidelijk een populaire reeks met ­impact. En dat voel ik in het dagelijkse leven.’ Vroeger kon hij nog vrij anoniem een blokje om lopen, nu zijn er voortdurend vreemden die ‘cousin’ naar hem roepen. Elke dag. ‘Maar meestal vind ik het geweldig om erover te praten. De kracht van The Bear werkt inspirerend. Nooit had ik gedacht dat de reeks zo veel generaties zou kunnen verbinden in zo veel culturen en zo veel landen.’

Wanneer we Richie opnieuw aantreffen in het derde seizoen lijkt alle ­persoonlijke groei uit de episode Forks verdwenen. Dat geeft Moss-Bachrach ook toe. Schrijnend was de brulmatch in de koelkast tussen Carmy en Richie ­tijdens de seizoensfinale. De ver­wijten waren van diep persoonlijke aard: ­Carmy die Richie een loser noemde en het over zijn scheiding had, Richie die Carmy vergeleek met zijn moeder en hem verweet dat hij niet op begrafenis was van zijn broer Mikey. Het bleek een voorbode voor nog meer fuck you’s in het daaropvolgende seizoen. ‘Groei is altijd moeilijk en gaat nooit in één richting. Zo simpel is het leven niet. Carmy en Richie proberen patronen te doorbreken die ze al jaren in stand houden. Richie is 47 jaar, net als ik. Dit is het enige dat hij tot dan kende.’

○○○

Waar de eerste twee seizoenen nog toewerkten naar de droom van The Bear, draait – zonder te veel te willen prijsgeven – het derde volledig om het rechthouden van het schip. En met twee kapiteins aan boord die tevens kampioenen in zelf­sabotage zijn, kan dat frustrerend ­worden. Het voelt een beetje als enkele uren kijken naar iemand die zijn hoofd keer op keer tegen exact dezelfde bakstenen muur kwakt. ‘Het is veel makkelijker om jezelf opnieuw uit te vinden in een nieuwe groep mensen. Familieleden daarentegen zijn lastig. Zij herinneren je voortdurend aan je oude zelf. Ik gedraag me op mijn slechtst als ik bij familie ben.’

Met één uitzondering: als hij bij zijn kinderen is. Het is wat Moss-Bachrach naar eigen zeggen het meeste gemeen heeft met Richie: ze zijn allebei goede ­vaders. Richie heeft een tienjarige dochter, Moss-Bachrach twee puberdochters. Hij vormt samen met hen en zijn vrouw, fotografe Yelena Yemchuk, al jaren een gezin in New York. De afgelopen maanden verbleef hij in Chicago (waar de cast dit jaar volgens sommige bronnen zowel seizoen drie als vier inblikte), maar de Big Apple blijft de plek waar hij het liefste is. Omdat het er minder vriest, onder andere.

Maar het is ook waar zijn fornuis staat. ‘Ik hou van koken. Ik hou van de ­handeling en van de voortgang, hoe je van de ene stap naar de andere gaat.’ ­Meditatie is voor hem in de keuken staan met muziek op de achtergrond. ‘Koken is een manier om zin te geven aan het ­chaotische bestaan dat we leiden.’

Noem het gerust ook zijn liefdestaal. ‘Vroeger kookte ik nooit. Pas toen mijn vrouw zwanger was van onze eerste dochter, ben ik ermee begonnen. Het was een manier om voor haar te zorgen en te verzekeren dat alles wat ze binnenkreeg voedzaam was. Het voelde alsof ik daar dan controle over had. Alsof ik haar beschermde op een heel cellulaire manier, zowel haar lichaam als haar ziel.’

In The Bear kan liefde geven neer­komen op een Boursin-omelet bakken. Of hartige cannelloni serveren. Ik vraag hem wat hij maakt als hij met één bord wil uitdrukken: ‘Ik zie je graag’. ‘Soep maken is altijd zorgend’, begint hij. ‘Ik bak ook zelden één brood. Als ik dan toch bezig ben, kan ik er beter meteen twee bakken. Ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand níét blij was met een warm, versgebakken brood. Een brood voor iemand bakken, is een daad van liefde.’ Zo zou hij nog even kunnen doorgaan, zegt hij. Na een korte mijmering voegt hij ook pasta bolognaise toe aan het lijstje. ‘Of eender wat, dat voor lange tijd langzaam moet koken.’

Soep, brood, spaghetti ­bolognaise. Het valt op dat Moss-Bachrach kiest voor eenvoud. Heeft The Bear zijn smaak dan niet verfijnd? ‘Ik hou van goede ­restaurants en lekker eten’, nuanceert hij. ‘Maar ik heb relaxte, ontspannen ­ruimtes ­nodig. ­Haute cuisine maakt me nerveus. Er komt zo veel gedoe bij kijken. Het ­decor is stijf. In sterren­restaurants ligt de druk zo hoog om een bepaald niveau van dienst­verlening te garanderen dat ik die ­spanning op den duur zelf ­begin te ­voelen.’ Hij vergelijkt ­dineren in een sterren­zaak met ‘een ­bezoek aan de kerk’, en dat is geen ­compliment. ‘Ik word baldadig van ­zulke restaurants. Plots krijg ik zin om me te misdragen. Om te ­schreeuwen en alle zelfcontrole te verliezen.’

Als er nog een tweede parallel te ­trekken valt tussen Richie en Moss-Bachrach, is het dat Moss-Bachrach misschien net zo vijandig als Richie zou reageren als iemand zijn ­authentieke broodjeszaak zou ombouwen tot een kakkineus restaurant met mousses van micro­groenten op de kaart. Al zou Moss-Bachrach, die steeds zijn woorden wikt en weegt, de chef allicht niet voortdurend uitmaken voor een elitaire lul. Maar het is net dat temperament – de rol­beschrijving voor Richie luidde: ‘40, klootzak, T-shirt van The Beef’ – dat hem deed toe­happen voor The Bear, en voor Desi in Girls en voor de rebel Arvel Skeen in de Star Wars-­prequel Andor. ‘Ik hou van ­gecompliceerde ­personages met hoge ­noden en ­obstakels in hun kop. Dat is wat drama is voor mij. Ik wil niet die aardige persoon spelen. Dat moeten doen, klinkt voor mij als een erg saaie, unfun day.’

Op dit moment is Moss-Bachrach zich aan het voorbereiden op zijn ­volgende rol: The Thing in de Fantastic Four-­reboot. Voor wie niet thuis is in het Marvel-­universum: dat is die berg stenen die voor superheld moet doorgaan. Het is een rol van een compleet ander kaliber. Zijn voorbereiding brengt hem niet in keukens van sterrenchefs, maar in fitnesscentra; het kostuum moet plaatsmaken voor special effects. Maar er is een constante: ook The Thing is een beetje een lul.

Deze maand startten de opnames. Het worden ongetwijfeld fun days.