De kleren van de Kaiser: Daniel Brühl over zijn rol als Karl Lagerfeld

Een van de kleurrijkste en meest enigmatische figuren uit de modewereld herleeft in Becoming Karl Lagerfeld op Disney+. Hoofdrolspeler Daniel Brühl vertelt hoe hij zich de fysieke en mentale garderobe van Kaiser Karl eigen maakte.

‘Waarschijnlijk zou hij ‘fantastisch’ zeggen als hij mij in deze serie zou kunnen zien. Maar of dat eerlijk zou zijn?’

Acteur Daniel Brühl – u kent hem van onder meer Good Bye, Lenin! (2003), Rush (2013) en Captain America: Civil War (2016) – heeft zich voor zijn nieuwste rol gestort op een man die notoir moeilijk te doorgronden was. ‘Wijlen Karl Lagerfeld was een meester in het creëren van een fantasiebeeld van zichzelf.’

Becoming Karl Lagerfeld volgt het Duitse mode-icoon in zijn beginjaren in Parijs, vanaf zijn bescheiden start als prêt-à-portercouturier in 1972 tot zijn rivaliteit met Yves Saint Laurent en zijn relatie met de Franse dandy Jacques de Bascher.

‘Lagerfeld deed onmenselijk veel tegelijk’, legt Brühl uit, ‘maar hij was ook een ouderwetse einzelgänger. Hij onderhield talloze contacten, las acht boeken tegelijk, zijn rivaliteit met Yves Saint Laurent was die tussen Mozart en Salieri waardig en ondertussen richtte hij voor zijn geliefde ook nog een kasteel in. Hoe deed hij dat allemaal? Hoe kon hij constant in de schijnwerpers staan en toch in afzondering creëren? Hij is niet alleen een van de productiefste, meest veelzijdige en populairste Duitse beroemdheden, maar ook zo’n enorm mysterieuze man. Die contradictie fascineert me enorm. Ik wilde zijn kwetsbaarheden en zwaktes tonen, wat hij deed, dacht en voelde tijdens zijn vele eenzame momenten, wanneer hij niet de mister Perfect uithing. Hij is een beetje zoals Andy Warhol.’

Een van die kwetsbaarheden, misschien wel de grootste, was Jacques de Bascher. ‘Ik hield oneindig veel van die jongen’, zou Lagerfeld over hem gezegd hebben. Ze waren samen van 1971 tot aan de Baschers dood. Lagerfeld, die beweerde dat hun relatie niet seksueel was, zat aan zijn sterfbed toen hij in 1989, amper 38 jaar, aan de gevolgen van aids overleed. ‘Hij hield van slechts één man, nogal ongebruikelijk in een tijd van seks, drugs, rock-‘n-roll en vrije liefde’, merkt Brühl op.

Simpel was het niet om het mysterie Lagerfeld enigszins te doorgronden. ‘Ik heb drie biografieën over hem gelezen‘, zegt Brühl. ‘Met drie verschillende verhalen. Deels omdat hij zoveel heeft gelogen, zoveel versies van zijn leven heeft verzonnen. Ik kon me daar wel iets bij voorstellen, omdat ik als kind ook verhalen verzon om mezelf interessanter te maken. Op school vertelde ik mijn kunstleraar dat mijn ouders erg close waren met kunstenaar Joan Miró, omdat die uit hetzelfde dorp in Catalonië kwam waar wij een vakantiehuis hadden. Complete onzin. Dus ja, het verlangen om je eigen perfecte wereld te creëren, om niet verveeld te raken door de realiteit? Dat vond ik heel vertederend aan Lagerfeld. Uiteraard zullen er mensen zijn die mijn versie maar niks vinden. Maar met de zelfverzekerdheid van Karl, zeg ik dan: het raakt mijn koude kleren niet. (lacht)’

Eén ontmoeting bleek toch enigszin verhelderend: die met de Franse kunsthistoricus en fotograaf Patrick Hourcade. ‘Een levenslange vriend van Lagerfeld die ook de biografie Karl: Une si longue complicité. Toen ik die oude man in zijn Parijse appartement bezocht, zei hij: “Sta op! Loop! Laat me je handen zien! Ja, de nagels moeten langer – Karl krabde mensen graag als hij nerveus werd.” (lacht) Dat vond ik geniaal. Zoiets lees je niet in een boek. Ik heb met Hourcade ook afgecheckt hoe ik moest lopen. “Wat denk je van een toreador, een stierenvechter?” vroeg ik hem. Hij antwoordde: “Oui, oui, c’est ça. Il était un petit matador.”’

De acteur heeft Lagerfeld, die in 2019 op 85-jarige leeftijd overleed, zelf nog ontmoet, één keer, bijna twintig jaar geleden, tijdens een fotoshoot op de Berlinale. ‘Ik ontmoette het personage dat de meesten voor ogen hebben als ze aan Lagerfeld denken: een zeer slanke, elegante oude man met wit haar, een paardenstaart en donkere zonnebril. Zeer professioneel, met een scherp gevoel voor humor, maar ook iemand met een pantser.’

Brühl was toen net doorgebroken met zijn hoofdrol in de tragikomedie Good Bye, Lenin! ‘Lagerfeld stelde me meteen op mijn gemak en begon een interessant en geestig gesprek. Hij maakte ook foto’s van me, samen met andere Duitse acteurs, en zei tegen zijn entourage: “Is dat niet die jongen van Good Bye, Lenin!?” Blijkbaar heeft hij zijn team daarna meegenomen naar een Berlijnse bioscoop om die film te bekijken. “I like this boy”, zei hij achteraf. Onlangs heeft iemand me die foto’s eindelijk opgestuurd en nu ligt er een print van in mijn huis. Bijzonder.’

In Rush kroop Brühl ruim tien jaar geleden ook al in de huid van een legendarische figuur: wereldkampioen Formule 1 Niki Lauda. ‘En hem heb ik wel nog ontmoet. Hij leefde nog tijdens de opnames. Maar als Lagerfeld nog geleefd had terwijl we hieraan begonnen… Dat zou ik misschien wel intimiderend gevonden hebben.’