Danira Boukhriss Terkessidis en Hannelore Simoens: ‘Ik moest en zou vrienden met haar worden’

De talkshowhost draait stilaan warm voor het derde seizoen van Vandaag, terwijl de VTM-journaliste kundig zin van onzin scheidt in de Wetstraat. Al bij al goed dat de twee hartsvriendinnen ooit naast die carrière als Ketnetwrapper grepen. Een gesprek met de vleesgeworden pax media. ‘Ondanks opeenvolgende besparingen maakt VRT nog steeds steengoede programma’s…’ ‘En Château Planckaert.’

Een aula van de VUB, 2008. Het infomoment voor de eerstejaars taal- en letterkunde.

Een jonge Vilvoordse die op dat moment nog een voor- én een achternaam behoeft om zichzelf voor te stellen, tikt de studente voor haar op de schouder. Of zij toevallig weet waar de eerste les precies doorgaat?

Cue Iris van de Goo Goo Dolls. Of eender welk nummer met voldoende dramatische flair.

‘In mijn herinnering verloopt de rest namelijk nogal in filmische slow motion’, glimlacht Danira Boukhriss Terkessidis. ‘Hannelore draait zich om, haar prachtige blonde engelenhaar wapperend in een nochtans windstille aula, en ik kan alleen maar denken: amai, gij zijt schoon. Ik moet en zal vrienden worden met u. Instant girl crush.’

‘Na die eerste les was ik ook verkocht’, vult Hannelore Simoens aan. ‘Het werd muisstil toen de prof vroeg wie dat jaar de Nobelprijs Literatuur had gewonnen. Tot Danira Doris Lessing antwoordde. O, wat is die slim, dacht ik. Ik móét vrienden worden met haar.’

‘En als wij iets willen, dan zorgen we doorgaans wel dat we dat ook krijgen.’

Twaalf jaar en twee carrières bij concurrerende mediabedrijven later is de girl crush van Simoens en Boukhriss Terkessidis – ‘Hani & Dani’ voor de incrowd – geëvolueerd naar een flink gerodeerde vriendschap. ‘We behoren zelfs tot elkaars bubbel’, aldus Simoens. ‘Dat hield gewoon steek, aangezien we zelfs in de lockdown nog steeds behoorlijk wat mensen moesten zien. Wij waren exact even gevaarlijk voor elkaar. En het was fijn om een klankbord te hebben dat met hetzelfde onderwerp als ik bezig was.’ Want terwijl covid-19 de gastvrouw halverwege het tweede seizoen brutaal tot schakelen van actua-slaapmutsje naar duidingsprogramma dwong, groeide de Wetstraatjournaliste bij VTM Nieuws uit tot een van de gezichten van de coronacrisis.

We zitten op een terras op de De Keyserlei, in de schaduw van DPG Media, op een wat gestolen moment. Want tijd is momenteel een nogal kostbaar goed voor beiden: op 21 september start het derde seizoen van Vandaag en Simoens heeft ondertussen de handen vol met het verslaan van een regeringsvorming die zich nu toch naar een einde lijkt te slepen. Op het moment van schrijven welteverstaan.

Maar avanti! Er is flink gebikkeld om een geschikt moment te vinden voor deze dubbel. Betekent dat ook dat het zwoegen is om jullie vriendschap te onderhouden?

Danira Boukhriss Terkessidis: Zelfs in de drukste periodes zie ik Hannelore minstens één keer per maand. Alleen bij de start van Vandaag heb ik mijn privéleven compleet aan de kant geschoven, maar ondertussen weet ik dat een kater op zaterdag de uitzending van maandag niet in het gedrang brengt.

Hannelore Simoens: Je bent ook gewoon op je best als je naturel en à l’aise bent omdat je even los kon gaan in het weekend. (denkt na) Danira is er altijd voor mij. We hebben echt elke crisis in elkaars leven meegemaakt.

Boukhriss Terkessidis: Onze vriendschap mag nooit eindigen. We weten simpelweg te veel van elkaar.

Was taal- en letterkunde altijd al bedoeld als opstapje naar de media?

Boukhriss Terkessidis: Niet van bij de start. Al heb ik op mijn zestiende wel een screentest gedaan om Ketnetwrapper te worden.

Simoens: Ik ook. (lacht) We hebben pas aan de VUB ontdekt dat we destijds elkaars concurrenten waren. Danira’s carrièrekeuzes hebben me wel nooit echt verbaasd: ze is een entertainer, kan een verhaal vertellen, en she takes your breath away als ze nog maar een kamer binnenwandelt.

Hannelore, jij stapte pas in de journalistiek in 2016, toen Danira er al vier jaar bij de VRT op had zitten. Had je nog verder gestudeerd?

Simoens: Ik doctoreerde. Al heb ik dat nooit afgewerkt. Ik heb kicks, adrenaline, snelheid en mensen om me heen nodig, zowat alles wat je tijdens een doctoraat moet missen. En toen ik na de aanslagen in Brussel alle internationale nieuwsploegen vanuit mijn appartement zag, dacht ik: daar wil ik tussen staan. Een week later heb ik bij DPG Media gesolliciteerd. Ik mocht meteen beginnen als nieuwslezeres op Qmusic. De ochtenden waarop ik om halfvier uit bed moest, waren dodelijk, maar voor iemand zonder journalistieke ervaring was dat het perfecte opstapje.

Boukhriss Terkessidis: Je bent ook een veel betere verslaggever dan ik ooit ben geweest. Ik herinner me nog hoe je er tijdens je eerste live op de wei van Werchter meteen helemaal stond. Dat heeft bij mij toch langer geduurd. Ik heb in die paar jaar bij Het journaal vooral geleerd dat ik eerder een reporter en tv-maker ben dan een nieuwsjournalist. Ik verzorgde nog het liefst het cultuurnieuws of de uitsmijters, omdat ik daar tenminste een klein beetje mee kon spelen.

Simoens: Ik ben gelukkig snel kunnen doorgroeien, want uitsmijters vond ik echt verschrikkelijk. En die eerste live herinner ik me ook nog kristalhelder. (droog) Vooral door de gedrogeerde man met de broek op de enkels die naast mij, net buiten beeld, feestelijk aan het masturberen was.

Gelukkig lijken jullie me mensen die niet makkelijk uit het lood geslagen of geïntimeerd zijn.

Simoens:Brussel is sowieso een assertiviteitsbootcamp voor elke vrouw. Ik hou van de stad, maar als student kwam ik ’s nachts niet op straat zonder een sleutelbos in mijn vuist, pepperspray op zak en alvorens ik mijn hakken ingeruild had voor de sneakers die altijd in mijn tas zaten. Van catcalling tot flessen naar ons hoofd: wij kunnen ondertussen wel tegen een stootje.

Boukhriss Terkessidis: Zowel Brussel als onze job in de media hebben ons gehard. Er is echt nog weinig dat ons kan intimideren.

Ondertussen ben je er een jaar politiek verslaggever, als een van de weinige vrouwen aan die kant van de Wetstraat.

Simoens: Ik ben letterlijk de énige vrouw aan die kant van de Wetstraat. En dan ben ik ook nog eens blond, klein en waarschijnlijk wat naïef in de ogen van politici. Mij niet gelaten, de manier waarop ze mij allemaal onderschatten is waarschijnlijk net mijn sterkte.

Boukhriss Terkessidis: Ik zou er echt alle staatsgeheimen uitflappen tegen jou.

Zelfs wie VTM Nieuws rateert, kent jouw stem ondertussen. Dit jaar weerklonk die consequent in de eerste vraag op elke Veiligheidsraadpersconferentie. Is dat een kwestie van assertiviteit?

Simoens: Die persconferenties zijn zo saai dat je iets van uitdaging moet zoeken. (lacht) Ondertussen is het een traditie geworden. En ook VTM is het nu gewend om die eerste vraag nog uit te kunnen zenden alvorens ze knippen. Ik weet ook niet goed hoe dat ontstaan is: ik keek rond, niemand stak een hand op en ik had wel wat vragen klaar.

Hoe schat je het gereden parcours van premier Wilmès in?

Simoens: Op menselijk vlak heb ik haar wel graag. Ze heeft het hart op de juiste plaats en dat kan van haar een goede leider maken. Maar ze zoekt te veel naar compromissen en heeft zich nogal sterk verscholen achter een rits expertengroepen. Ik snap het wel: je hebt geen mandaat en je moet het met een gehandicapte minderheidsregering doen, maar in crisistijden moet je er wel staan. Ik denk dat haar parcours als premier nu ook wel uitgereden is, al moet je in deze tijden altijd met twee woorden spreken. Als de huidige gesprekken nog afspringen, dan doet deze regering nog wel even verder.

As we speak wordt er geknutseld aan een Vivaldi-coalitie. Op het moment van publicatie kunnen we inderdaad weer bij af zijn.

Boukhriss Terkessidis: De afgelopen maanden werd hier en daar geopperd dat politici zes maanden krijgen om een regering te vormen en daarna verder moeten zonder loon, tot ze gevormd is. Ik denk soms dat alles dan inderdaad veel sneller zou gaan. (lacht)

Simoens: Een degressief loon voor politici? Doen. Sommige parlementsleden werken hard, maar zelfs dan valt dat belachelijk hoge loon nog niet te verantwoorden. Ik kom vaak in het parlement – in tegenstelling tot sommige politici – en ik zie ook hoe leeg het daar soms is. En ja, dan bedoel ik ook voor de coronacrisis. (denkt na) Shit, niemand gaat me straks nog een interview willen geven. Maar mijn verontwaardiging is oprecht.

Jullie zijn gelukkig moeilijk te intimideren, maar dat maakt jullie niet onaantastbaar. Hannelore werd in 2018 tijdens haar verslag van de mars tegen Marrakech belaagd. Wat enigszins deed denken aan het Pegida-moment van Danira in 2015, minus de racistische ondertoon.

Simoens:(knikt) Plots keerde de menigte zich tegen mij en werd ik uitgemaakt voor kankerteef en rosse trut. Niet bijster accuraat, maar goed, men viel mij tenminste niet aan vanwege mijn huidskleur. Wellicht wel omdat ik een vrouw ben, heb ik me achteraf bedacht.

Boukhriss Terkessidis: Uit onderzoek blijkt dat vrouwelijke reporters en tv-gezichten sowieso meer kritiek te slikken krijgen dan mannen. Nog meer als je ook nog eens een vrouw van kleur bent. De shit die ik te verduren kreeg ten tijde van De slimste mens? Als ik een man was geweest, was dat nooit gebeurd.

Simoens: Ja, dat denk ik ook. Voor mij was het ook echt een heel bevreemdend moment. Tien minuten eerder had ik nog met diezelfde mannen staan praten en waren ze blij dat ze hun frustratie met een journalist konden delen. Maar toen ging ik live, liet ik het woord ‘extreem’ vallen en keerde die meute zich tegen mij. Ik had het allemaal nog wel onder controle, maar door de rookbommen, het gescheld en de agressie leek het op beeld blijkbaar alsof ik in een oorlog beland was.

Boukhriss Terkessidis: Je wordt het helaas gewend om als journalist uitgescholden te worden tijdens grote manifestaties. Maar het Pegida-incident was iets anders. Dat voelde heel persoonlijk. Vooral omdat niemand het openlijk voor mij opnam, ook mijn ploeg niet. Ik neem het hen niet kwalijk – ze waren waarschijnlijk geschrokken of wilden escalatie vermijden – maar ik heb me als jonge journaliste wel zelden zo alleen gevoeld. En ik moet hopen dat ze daar vandaag, sinds Black Lives Matter, anders op zouden reageren.

Spreek me gerust tegen, maar je leek er in het verleden over te waken dat er in interviews niet te hard op de nagel van jouw achtergrond geklopt werd. Heeft BLM op dat vlak voor jou iets veranderd?

Boukhriss Terkessidis: Er moet op de juiste nagel geklopt worden. Als ik al ontwijkend reageerde, dan was het omdat journalisten die verdomde quotavraag maar bleven stellen. Op den duur word je het beu telkens te benadrukken dat je geen vinkje in een diversiteitslijstje bent. Díé nagel ben ik beu. Maar vragen over racisme? Bring it.

Is het correct om te stellen dat jij in de strijd tegen racisme liever geen al te grote golven maakt?

Boukhriss Terkessidis: Ik ben de dochter van mijn vader. Hij was in de jaren tachtig al actief bij Jongeren tegen Racisme, maar hij heeft me wel geleerd om haat altijd met liefde en zoveel mogelijk begrip te beantwoorden. Zo ben ik deze zomer het gesprek aangegaan met mijn volgers die zich blijkbaar persoonlijk aangevallen voelden toen ik een paar dagen over BLM postte.

Valt de aanpak van jouw vader te verkiezen boven die van pakweg Sabrine ‘Alle witte mensen zijn racistisch’ Ingabire?

Boukhriss Terkessidis: Ik snap haar en andere harde uitspraken, maar het is in dit debat niet gemakkelijk om de juiste toon te vinden. Je moet opletten dat het geen wij-zijdiscours wordt. En als iemand die helaas weet hoe het voelt, let ik wel op met veralgemeningen over een hele bevolkingsgroep. Uiteraard bestaat er zoiets als wit privilege, maar ‘alle witte mensen zijn racistisch’ vind ik – ook al was Ingabire genuanceerder dan dat – even grote onzin als ‘bruine mensen kunnen niet racistisch zijn’. Racisme bestaat in alle culturen. En ik ben bang dat het allemaal dreigt af te leiden van de echte strijd, die tegen systematisch, structureel racisme.

Hoe hoopvol zijn jullie?

Boukhriss Terkessidis: Ik zei ooit dat ik ervan overtuigd was dat xenofobie gewoon zou verdwijnen, door het mixen van alle culturen. Dat was fokking naiëf. We zijn vijf jaar verder en soms lijkt het alsof het alleen maar erger is geworden.

Simoens: Culturen vermengen steeds meer, kijk maar naar onze vriendenkring. Ik geloof dus niet dat je naïef was, maar je hebt je deadline misschien wel iets te krap gezet.

***

Danira schuift wat op haar stoel en kijkt haar vriendin heel even vragend aan. Dat de bizarre koortsdroom Wat een dag door VTM ondertussen finaal naar de prullenmand verwezen is, had ik opgemerkt. En dat er dus wel ruimte is voor een nieuwe talkshow op VTM, met een dito host. Iemand die rad van tong is, over engelenhaar beschikt en hier aan tafel zelfs door de concurrentie bejubeld wordt, bijvoorbeeld.

‘Je zou het me toch vertellen mocht jij mijn rechtstreekse concurrent worden, Hannelore? Toch?’

Simoens laat haar vriendin net die seconde te lang sudderen, alvorens het idee weg te wuiven. ‘Al moet ik toegeven dat die anderhalve minuut die ik nu heb soms heel kort aanvoelt. Dus hoop ik binnenkort toch een format uit te werken met langere gesprekken. Oprechte gesprekken ook, zeker ook met politici.’

Dan blijft er met Gert Late Night voorlopig nog één talkshowconcurrent te duchten. Af en toe lijkt er zelfs eens iets over te waaien vanaf het vaudevillevlot. Ik zag het niet helemaal, maar een recensent vergeleek jouw intro bijvoorbeeld met De PinUp Club.

Boukhriss Terkessidis: (denkt na) Jij hebt die ene schtoeme recensie gelezen. Kan die een eindje zagen, zeg.

Off the record?

Boukhriss Terkessidis: Nee, noteren! Ik kan recensies echt wel plaatsen, maar hier kon ik echt niet bij. Mij vergelijken met een pin-up omdat ik wat beweeg op muziek? Mét kleren aan? Sorry, maar dan ben je echt niet veel gewend.

Simoens: Dat is toch vreselijk seksistisch? Seksisme is echt even diepgeworteld en structureel als racisme, en je krijgt het bij sommige mannen echt niet uit hun hoofd. En zelfs al had Danira daar met een diepere decolleté rondgedarteld: kunnen vrouwen in de media dan niet tegelijk sexy en intelligent zijn? Als dat dingetje in de broek van een recensent zich roert als hij nog maar een vrouw ziet, is dat zijn probleem. Niet het onze.

In het eerste seizoen van een talkshow moet je jezelf bewijzen, in het tweede bevestigen. Kun je voor het derde seizoen fluitend naar je werk vertrekken?

Boukhriss Terkessidis: De goede adrenaline blijft, maar ik slaap veel beter dan een jaar geleden. Sinds ik Vandaag, de corona-editie overleefd heb, voelt het alsof ik alles aankan. Na vier normale weken werd het plots een compleet andere show. Ik moest schakelen naar een ander, minder luchtig register en heb ondertussen zowat elk mogelijk onderwerp wel zien passeren.

Xander ‘Houdt het voor bekeken’ De Rycke bedacht zich in een podcast hoe covid-19 Vandaag enigszins ‘gered’ had.

Boukhriss Terkessidis: Vandaag scoorde ervoor ook al goed, hoor, maar ik zal het maar als een compliment opnemen. (grinnikt) Kijkers voelden plots dat ze bij ons aan het juiste adres waren, en een deel van die coronakijkers hebben we achteraf ook kunnen behouden. Op een manier heeft hij ook gelijk. Corona heeft tv gered. De afspraak, Het journaal, VTM Nieuws… Er zijn kijkcijferrecords gesneuveld in het voorjaar.

Simoens: Wat voor een commerciële zender een nogal absurde vaststelling is: we hebben in de zomer nog nooit zo’n hoge cijfers gehaald als dit jaar, maar nu de adverteerders aarzelen, zijn onze inkomsten wel gedaald. (denkt na)Maar iets anders: Danira, wie wil jij dit seizoen zeker in de studio?

Boukhriss Terkessidis: Wilmès. Michelle Obama is ook altijd welkom. En jij. Als je eindelijk overstapt naar Het journaal.

Is de omgekeerde beweging niet realistischer?

Boukhriss Terkessidis: Ik, bij VTM?

De Vlaamse meerderheidspartijen zien de ‘vedettencultus’ bij de VRT graag afgebouwd en de omroep mag niet meer opbieden voor populaire schermgezichten.

Simoens: Kom naar VTM, Danira. Wij zijn een warme familie.

Boukhriss Terkessidis: Geld is niet de enige drijfveer. En ondanks opeenvolgende besparingen bereikt de VRT nog steeds enorm veel mensen en maken we nog steeds steengoede programma’s…

Simoens:(droog) En Château Planckaert.

Boukhriss Terkessidis: Aha, op de valreep, maar daar zijn ze dan toch: de VTM-klauwen van Hannelore. (lacht)