Anushka Melkonian: beluisterbaar in ‘Bless the Mess’, in het heetst van de strijd in ‘Onder Vuur’

Ze presenteert al enkele jaren samen met Kawtar ­Ehlalouch de populaire wekelijkse podcast Bless the Mess en maakt nu haar intrede in het derde en laatste seizoen van Onder vuur. Het gaat Anushka ­Melkonian voor de wind. ‘Ik wil niet in de zetel blijven zitten en wachten tot iemand me opbelt voor een rol.’

‘Gelukkig was het een vriendelijke man.’

Anushka Melkonian heeft al een bewogen ochtend achter de rug. Niet alleen werd ze – na het eerste bezoek aan de fitness in maanden – wakker met spierpijn over haar hele lijf, ­tijdens het parkeren werd ze ook nog eens door een andere ­bestuurder aangereden. ‘Ik stond net stil en terwijl hij achteruit aan het parkeren was, reed hij knal tegen mijn voorste bumper. Zijn sensor was blijkbaar niet afgegaan.’

Bovendien verwacht ze elk ­moment een telefoontje met ver­lossend nieuws, na een casting voor een nieuwe, veelbelovende ­Vlaamse reeks. Terwijl ze een iced latte inschenkt in een koffiebar in ­Antwerpen, waar ze woont, zegt ze: ‘In de periode tussen twee castings ­schakel ik vaak over in een soort wachtmodus vol ­euforie, zeker als de casting goed is verlopen. “Het regent, maar het maakt me allemaal niet uit, want het leven is mooi”: dat gevoel. Tot het telefoontje komt en ik een week crash wanneer ik de rol niet heb gekregen. Ik voel nu dus weer dat er een einddatum staat op mijn geluk, tenzij er goed nieuws komt natuurlijk. Ach, wat een zenuw­slopend proces altijd.’

In afwachting van een volgend project maakt Melkonian samen met haar beste vriendin Kawtar ­Ehlalouch – bekend van MNM en de VRT-podcast 22 minuten ­stomme ­vragen – een wekelijkse podcast waarin ze ­‘grote en kleine levens­lessen’ deelt met de luisteraars. Pardon: met de ­besties. Bless the Mess heet de podcast en de titels van de meest ­recente ­afleveringen spreken voor zich: ­Authentiek zijn op sociale media, Je ­noden aangeven, Ouder worden.

Ook maakt Melkonian haar opwachting als vast personage in het derde en laatste seizoen van Onder vuur, de reeks over het ­Oostendse brandweerkorps. Ze vertolkt de rol van Cassia, een alleen­staande ­moeder met Italiaanse roots en co-ouderschap over haar puberzoon. ‘Om me voor te bereiden op de rol heb ik een zoekertje geplaatst op ­Instagram. Ik heb met veel ­vrouwen gebeld die nu in de dertig zijn en op hun zestiende, zeventiende een kind hebben gekregen’, zegt ze. ‘Het verhaal van een van hen ­vertoonde wel heel veel parallellen met dat van mijn personage, creepy ­bijna. Ze woont ook in Oostende, is ook half-Italiaans, verjaart op dezelfde dag als ik en heeft een tienerdochter die even oud is als de zoon van mijn personage. Vooral met haar heb ik op voorhand lang gebeld. Ik ben van ­nature een researcher: ik ben nieuwsgierig, wil alles graag onderzoeken en heb graag dat de dingen realistisch zijn, ook in fictie.’

Op je LinkedIn-pagina staat dat je vijf talen spreekt: Nederlands, Armeens, Engels, Frans en Italiaans. West-Vlaams staat er niet tussen.

Anushka Melkonian: Maar het staat wel op al mijn castingprofielen! (lacht) Het deed veel deugd om nog eens West-Vlaams te kunnen spreken. Ik ben in Veurne opgegroeid en heb in de peuterschool Nederlands geleerd omdat ik thuis Armeens spreek – nog altijd trouwens.

Dat moet een vreemde mix zijn geweest.

Melkonian: In mijn Armeens hoorde mijn moeder blijkbaar hoe langer hoe meer West-Vlaamse klanken, heeft ze achteraf eens gezegd. Opeens slikte ik ook in het Armeens steeds meer klinkers in. (lacht)

Ongetwijfeld heb je, zoals elke West-Vlaming, een favoriet dialectwoord?

Melkonian: (denkt na) Talloor. Of nee: teugsje. Dat doet me altijd denken aan mijn kindertijd. Aan de buur­meisjes die kwamen vragen: ‘Moet je een teugsje èn?’

○○○

Koeien om de hoek, een lange vaart waarlangs je eindeloos kunt fietsen, de rustige boerenbuiten: naar eigen zeggen beleefde Melkonian in ­Veurne een ‘supergezellige’ kindertijd.

Even tevoren waren haar ouders van Armenië naar België verhuisd. ‘Ik weet eerlijk gezegd nog altijd niet precies waarom’, zegt ­Melkonian. ‘Maar ik weet wel waarom ze uit­gerekend voor België hebben ge­kozen: mijn moeder schaakt graag en ze had ergens gelezen dat België een land met veel grote schaak­toernooien was. Garri Kasparov was haar grote held en ze heeft nog een tijdje een blog over schaken gehad die ze elke dag updatete.’

Al snel werd duidelijk dat de ­jonge Anushka geen carrière in het schaken beoogde. ‘Veel te moeilijk’, zegt ze daarover. Even volgde ze dans- en balletlessen en ze speelde ook gitaar, maar de meisjesdroom was helder: ze wilde actrice worden.

Melkonian: ‘Mijn ouders hebben me altijd al “actrice” genoemd. Ik was blijkbaar altijd aan het ­performen. Ik bond mijn springtouw vast aan de zetel en deed dan alsof ik in de ­micro aan het zingen was, of ik stopte opeens met huilen wanneer ik werd ­gefotografeerd, om even te lachen naar de camera en erna weer verder te huilen. Dat soort dingen. En toen ik op tv Full House zag, dacht ik voor het eerst bewust: dit wil ik ook.’

Omdat haar moeder aan de KU Leuven rechten ging studeren, verhuisde Melkonian samen met haar ouders en haar broer van Veurne naar Aarschot. Daar sloot ze zich aan bij plaatselijke theatergezelschappen. Toen lesgeefster Joke De Bruyn op een dag Jurgen ­Delnaet meebracht, die op dat moment te zien was in – jawel, alles komt ­samen deze ochtend – Aanrijding in Moscou, kwam de droom opeens erg dichtbij.

‘Toen ik de dvd kocht, zag ik daar in het groot de naam van ­Barbara ­Sarafian op staan’, zegt ­Melkonian. ‘Een Armeense vrouw in de ­Vlaamse fictie-industrie? Het was dus ­mogelijk. Als zij het kan, dacht ik, dan ik ook. Het is gek hoeveel het met je doet als je iets van jezelf ­herkent op beeld. Het doet je dromen, of ­geloven in je dromen. Je voelt je op een ­bepaalde manier gezien.’

Na haar studies communicatiewetenschappen en toegepaste audio­visuele communicatie werkte ze een tijd als researcher voor televisie­programma’s en documentaires. Pas met de rol van Olivia in de VTM-tele­novelle Lisa kwam ze in 2022 voor het eerst voor het voetlicht.

‘Ze zeggen vaak: It takes ten years to become an overnight success’, zegt Melkonian. ‘Ik ben geen overnight ­success, maar ik weet wel wat ze ermee bedoelen. Je bent niet opeens heel goed, je werkt er heel hard voor en je hoopt op het beste.’

○○○

Heb je de indruk dat je soms te hard nadenkt?

Melkonian: Ik ben me heel bewust van alles en merk wel dat ik soms vastloop, ja. Dan wil ik de perfecte keuze maken of de keuze waar enkel voordelen aan verbonden zijn, maar die bestaat natuurlijk bijna niet. Als ik merk dat ik vast zit, bel ik naar een vriend of vriendin die me helpt om uit te zoomen. Maar de dingen zijn ook gewoon vaak chaotisch, toch? Bestaat er iets dat rechtlijnig is? (denkt na) Sorry, wat was de vraag?

Dat is wat ik bedoel.

Melkonian: (lacht) Sorry, ik ben op twee pistes tegelijk aan het ­denken. Chaos kan ook goed zijn, want dan zijn er veel opties en word je niet verplicht om je leven op slechts één ­manier te leven. ­Chaos biedt veel kansen om het leven op ­ver­schillende manieren te ont­dekken.

Maar één ding is duidelijk: acteren is wat je wilt doen.

Melkonian: Zeker. Ik speel al sinds mijn dertiende. Acteren is een groot deel van mijn identiteit. Ik ga ­slapen en ik sta op met de ­gedachte: hoe kan ik meer spelen? Welke ­kansen kan ik creëren? Ken ik nog iemand die ­iemand kent die iets aan het ­maken is? Ik wil niet in de zetel ­blijven ­zitten en wachten tot iemand me opbelt. Op dat vlak ben ik heel onder­nemend. Ik denk vaak: ‘Als het ­iemand moet zijn, waarom dan niet ik?’ Mijn mama is op latere leeftijd aan die moeilijke rechtenstudie begonnen en ze is erin geslaagd om haar master te behalen. Waarom zou het mij dan niet lukken?

In een oud interview las ik dat je erover nadacht om in de VS acteerlessen te volgen. Is dat er uiteindelijk van gekomen?

Melkonian: Eind 2022 ben ik inder­daad twee maanden naar LA ­getrokken, om van verschillende acteer­technieken te proeven. Daar heb ik ontdekt dat ik methodacting (de acteer­techniek waarbij de acteur zijn eigen ervaringen gebruikt om een personage zo waarachtig mogelijk weer te ­geven, nvdr.) het leukst en interessantst vind. Ook over de industrie zelf, het analyseren van scènes en het maken van selftapes, die je nog voor audities kan opsturen naar regisseurs, heb ik er veel geleerd. Thuis oefen ik nu veel met selftapes om een steeds hogere kwaliteit te bereiken.

Wie is je voorbeeld?

Melkonian: Jennifer Lawrence. Als ik ooit de kansen krijg die zij krijgt, zou ik heel gelukkig zijn. Silver Linings Playbook is een van mijn favoriete films. Of iets absurds en satirisch als Triangle of Sadness.

En dichter bij huis?

Melkonian: (denkt na) Dat weet ik ­eigenlijk niet. We hebben in ­Vlaanderen veel goede acteurs en ­actrices, maar ik probeer me ­bewust niet te vergelijken met ­andere ­mensen. Ieders pad is compleet ­anders. Iedere startpositie is ook ­helemaal anders.

‘Ik krijg jeuk van mensen die mij bellen voor de diversiteit’, zei Kawtar Ehlalouch in een dubbelinterview dat jullie enkele jaren geleden aan De Morgen gaven. Jij was minder uitgesproken.

Melkonian: (denkt lang na) Ik wil ­gewoon spelen. Het maakt me in principe niet uit wat het is, zolang het klopt. En tot nu toe is dat altijd het geval geweest. Ik heb nog nooit een rol gespeeld, of er auditie voor gedaan, waarvan ik dacht: dit is raar. Bij elk project denk ik wel: zou er nog een volgend komen, blijft dit wel duren? Gelukkig heb ik een podcast om tussendoor aan te werken. En we merken dat onze community alleen maar groeit. Als Kawtar en ik over straat wandelen of op een event aanwezig zijn, ­worden we vaak aan­gesproken door een ­bestie die zegt dat die elke week naar ons ­luistert. Het is superfijn dat de ­reacties niet tot dm’s beperkt blijven, maar ­tegelijk is het ook raar om te ­horen dat ons gebabbel over random ­dingen andere mensen helpt.

Welk profiel hebben de besties van Bless the Mess?

Melkonian: Mannen en vrouwen van dertien tot vijftig, zestig jaar. Vooral vrouwen, denk ik, om het nu binair te stellen. Mensen die het ook maar aan het uitzoeken zijn. Zoals iedereen het maar aan het uitzoeken is. Het leven wisselt continu, je stopt nooit met zoeken. Als je stopt met zoeken, ben je dood, denk ik. Dat zei een acteer­leerkracht in LA eens tegen mij: ‘Het leven is zoals je hartslag: als er geen ups en downs meer zijn, betekent het dat je dood bent.’ Dat willen we tonen in onze podcast: het is niet omdat je op tv komt of radio maakt dat je stinkend rijk en keigelukkig bent en dat alles rozengeur en maneschijn is. Integendeel zelfs, als ik voor ons mag spreken. Het is een hobbelig parcours. Wij worstelen ook de ­hele tijd met struggles, of met dingen waarvan we niet goed weten wat we ermee moeten aanvangen. En dat is oké.

○○○

‘The Writer’s Journey, Save the Cat, The Hero with a Thousand Faces.’

Ogenschijnlijk lukraak somt ­Melkonian titels van boeken op. Ogenschijnlijk.

Melkonian: Twee jaar geleden heb ik veel boeken over storytelling ­gekocht, omdat ik toen dacht dat ik zelf iets zou maken. Ik heb ze toen niet aangeraakt, maar sinds een week of twee ben ik ze allemaal aan het ­lezen. Ik voel dat ik graag zelf een ­verhaal wil vertellen.

Sorry, Save the Cat?

Melkonian: Dat boek gaat vooral over film en de theorie van de auteur is als volgt: als een hoofd­personage – wie het ook is, het mag nog de ­grootste ­crimineel zijn – in het begin van het verhaal een kat redt, wekt het ­direct empathie op bij de kijker. Het boek is heel high concept: voeg deze ­ingrediënten samen en we weten dat de film gaat werken, dat idee. Nu kijk ik zelf nog wel graag naar commerciële films, maar ik denk toch dat ik op een ander parcours wil mikken.

Als je ooit een documentaire, film of tv-reeks maakt, zullen we hoe dan ook iemand een kat zien redden?

Melkonian: Zo ver zit ik nog helemaal niet. Ik denk dat het personage nu vooral zichzelf aan het redden is. (lacht)

In de koffiebar speelt Fu-Gee-La van Fugees en in de verte weerklinkt de sirene van een brandweerwagen.

Het is de chaos van de stad.

De iced latte is op, de bewogen ochtend is voorbij en wanneer we afscheid nemen zegt Melkonian: ‘Veilig thuis.’