Alles komt terug, ook de Soundmixshow

Alleen heet ze nu Starstruck en is de presentatie in handen van de sympathieke Laura Tesoro. In de jury herkent u een andere, vertrouwde spring-in-’t-veld: Bart Kaëll!

Bart Kaëll: Nieuw in Starstruck (de VTM-versie van een Brits format dat op zijn beurt op de Soundmixshow gebaseerd was, nvdr.) is dat je tegelijk drie imitatoren van dezelfde artiest ziet, die elk een deel van een nummer zingen. Zo kun je als jury meteen vergelijken: ik vind die de beste, of die doet dat goed, of die lijkt er fysiek het beste op.

Ik dacht dat iemand imiteren niet meer van deze tijd was. Sinds Idool en The Voice plaatsen we toch veel liever onszelf als artiest in de spotlights?

Kaëll: Mensen nadoen is van alle tijden. Als er in mijn jeugd een leraar de klas binnenkwam met de een of andere tic, werd die ook geïmiteerd. Alleen is er een tijd geweest, na tien jaar Soundmixshow bij ons en nog veel langer in Nederland, dat ik voelde: ‘Nu hebben we het wel gehad.’ Ik denk dat veel mensen toen hetzelfde dachten.

Het is de eerste keer dat Laura Tesoro een show in haar eentje draagt. Was de Soundmixshow voor jou destijds ook je eerste presentatie?

Kaëll: Niet helemaal. Enkele maanden na de opstart van VTM was er al de Mini-playbackshow, maar die werd hier afgevoerd omdat er nogal wat kritiek kwam op de vele kleine Madonnaatjes met puntige bh’s. Kinderen van vijf, zes jaar met een bloot buikje: je zou zeggen dat het vandaag niet meer zou pakken, maar dat lag toen ook al moeilijk. Er werd bij VTM wel beslist om met mij verder te werken voor de Soundmixshow, en die sloeg direct aan.

Dat fragment met Yasmine heb ik ook teruggezien. Vreselijk fout, echt gênant. Maar goed, de kledij was ook gênant.

Voor de schermen lijken Starstruck en de Soundmixshow heel erg op elkaar, maar de manier waarop zo’n programma wordt gemaakt moet toch compleet veranderd zijn?

Kaëll: Technisch is het haast niet meer te vergelijken. Ook de rekrutering is helemaal anders. Vroeger deden we voorselecties in heel Vlaanderen, met plaatselijke shows die ik ook vaak presenteerde. Nooit zo veel managers gezien als toen: als het geen oom of tante van de kandidaat was, dan wel een buurman die die taak op zich had genomen. (lacht) Ik denk dat jonge mensen zich vandaag de dag toch iets bewuster zijn van hoe de showbizz in elkaar zit.

Ze zijn vast ook een pak mondiger geworden. Ik heb fragmenten van de Soundmixshow teruggezien waarin de kandidaten met de mond vol tanden in je befaamde winkeltje hun kostuum kwamen kiezen.

Kaëll: Ik probeerde nochtans bij alle kandidaten langs te gaan om hen op het gemak te stellen. Vaak zeiden ze: ‘Ik babbel niet graag, ik wil alleen maar zingen.’ Maar zo werkte het dus niet. De mensen thuis willen weten wat je hobby’s zijn, of je getrouwd bent en kinderen hebt. Dat maakt deel uit van het format.

Een Adamo-imitator die ook hobbyfilmer was, kreeg de grote VTM-camera in handen gestopt en moest jou proberen te volgen terwijl je als een gek doorheen het decor rende. Die man was duizend doden aan het sterven.

Kaëll: (lacht hartelijk) Arme man! Ik wil er wel aan toevoegen dat al die gesprekjes heel zorgvuldig waren voorbereid, al lijkt het nu misschien wat uit de losse pols. We probeerden gewoon leuke tv te maken.

In een ander fragment stonden jij en de betreurde Yasmine, toen nog onder haar echte naam Hilde Rens, te flirten dat de vonken ervan afspatten. Heel vreemd, in het licht van wat we nu over jullie geaardheid weten.

Kaëll: Dat fragment heb ik ook teruggezien. Ik vond dat zo vreselijk fout, echt gênant. Maar goed, de kledij was ook gênant. Je moet dat ook in zijn tijd zien, van wie ik op dat moment was en hoe ik tegenover het publiek wilde overkomen. Imago’s werden toen nog echt gefabriceerd. Oorspronkelijk wilde ik in Frankrijk carrière maken, tot ik zag hoe het daar eraan toe ging: mensen die in de showbizz wilden, kregen er hele A4’s vol vragen en voorgekauwde antwoorden. Wat je moest vertellen over je jeugd, je favoriete eten, je relatie… Echt afschuwelijk. Dat zou vandaag de dag niet meer pakken, denk ik. Tenzij dan in de K-pop.

Tot slot: in de jury van de Soundmixshow had iedereen een rolletje. In Vlaanderen was Fred Bekky bijvoorbeeld de zeurpiet van dienst, in Nederland was dat Jacques d’Ancona. Wat is jouw rol in Starstruck?

Kaëll: (lacht) Bij ons had je daarnaast Jos Van Oosterwyck als neutrale muziekkenner, en Micha Marah was er altijd om te zalven: ‘Je was niet echt toonvast, maar je hebt een aangename stem. En je kostuum was magnifiek!’ Terwijl Fred zei: ‘Je stopt beter met zingen.’ De bedoeling was om frictie te creëren bij de kijkers, dat de mensen thuis kwaad zouden worden en eens goed vloeken op Fred. Maar nu zou dat niet meer werken, denk ik. Ook wat dat betreft, zijn de tijden helaas veranderd.