Actrice Tiny Bertels: ‘Vrouwen hebben borsten, billen en een buik. Laat die zien’

De komende maanden rijgt ze op tv de rollen aaneen: deze week al Voor wat hoort wat, in november Loslopend wild & gevogelte en later nog Beau Séjour en Chaussée d’Amour. Actrices van boven de veertig liggen blijkbaar goed in de markt. ‘Ik ben echt blij dat ik niet meer jong ben.’

Het gaat Bertels behoorlijk voor de wind. Ze is een van die actrices die heerlijk meedrijven op de verfrissende, maar nog voorzichtige golf van vrouwelijkheid die films en series tegenwoordig overspoelt. Ze heeft een nuchter gevoel voor humor en ze draagt een volwaardig gamma vrouwen in zich. Van de bazige met het grote hart in Voor wat hoort wat tot de eerder neurotische en giechelig onzekere in Loslopend wild, dat in oktober met het achtervoegsel & gevogelte aan een derde seizoen begint.

Als je Bertels even volgt, ben je geneigd te denken: ooit komt het goed met de acteerkansen voor vrouwen van plus veertig. De tijd dat lachrimpels je als actrice vroegtijdig op pensioen stuurden, lijkt voorbij. ‘Nu moeten we de rollen nog uit de zorgsectorhalen en dan staan we alweer een stap verder’, zegt ze droog. ‘Ik denk dat vrouwen veel meer kunnen dan wat ze aangeboden krijgen. Het is nog te veel aan mannen om te beslissen hoe en wat. Al is het ook aan vrouwen om met de vuist op tafel te kloppen en te zeggen: “Nu is het aan mij.” Of: “Ik wil een echt personage. Geen clichébeeld van een vrouw.”‘

Heb jij ooit met de vuist op tafel geklopt?

TINY BERTELS: Als vrouw kan het verleidelijk zijn om zodra er kinderen zijn al de rest naar het tweede plan te duwen. Je hebt kinderen op de wereld gezet, je scheurt je daar niet zomaar van los. Je voelt dat ook: je kunt niet zomaar doorgaan, met twee kinderen die je aandacht nodig hebben. Ik heb het geluk dat ik een lieve man heb. Tom (acteur Tom Dewispelaere, nvdr.) is de eerste om te zeggen: ‘Ga ervoor, nu is het aan jou.’

Maar dat is niet voldoende. Je moet ook de kansen krijgen. Of je moet ze creëren. Voor mij heeft een telefoon van Frank Van Mechelen het verschil gemaakt. Ik was bevallen van mijn jongste zoon, ik zat al veertien maanden thuis met een baby die ’s nachts huilde, ik was kapot. Frank belde me op. ‘Je moet meespelen in ItaliqueGroenten uit Balen/Italique‘, zei hij. Dat raakte me zo diep. Ik vind dat mooi als mensen je op de man af zeggen: ‘Jij moet dat spelen.’ Dat is zo ontroerend, genereus en oprecht. Het geeft je een enorm vertrouwen.

Loslopend wild, Clan en binnen enkele maanden Beau Séjour van regisseurs Kaat Beels en Nathalie Basteyns en Chaussée d’Amour, ook van Basteyns, bewijzen toch dat er iets aan het verschuiven is, dat er meer kansen zijn voor vrouwen.

BERTELS: Zeker. Hoe meer vrouwen schrijven en regisseren, hoe mooier de rollen voor vrouwen kunnen worden. Ook al zijn er mannen die aanvoelen hoe de wereld van een vrouw in elkaar zit, dat verhindert niet dat menig man weker wordt van een mooi, onschuldig meisje van zeventien dan van een vrouw die haar wat dikkere buik niet meer in haar broek krijgt. Ik ben echt blij dat ik niet meer jong ben en afhankelijk moet zijn van die fysieke schoonheid. ‘Het is een schoontje’, zeggen ze dan. Of: ‘Het is een lieveke.’ Je wilt toch geen rol enkel omdat je er goed uitziet? Je kunt wel denken dat we dat achter ons hebben gelaten, maar als je even door die zogenaamde modespecials bladert, dan word je er weer onder bedolven. Die flauwe prentjes van veel te magere meisjes met hun mondjes halfopen. Ik kan het niet meer zien. Ik vind het vormeloos, lelijk en totaal onvrouwelijk. Vrouwen hebben borsten, een buik en billen. Laat die zien. Dat kan zeer schone cinema zijn. Bij mannen noemen ze een bierbuik toch ook karaktervol?

Pas op, ik kan me daar nu over zitten opwinden en bij een ander vind ik wat dikkere billen mooi, maar ik vind het verdomd moeilijk om mijn eigen billen zo maar te tonen. Je kunt met andere woorden wel beweren dat je je er niets van aantrekt, dat je inhoud nastreeft, maar de druk op vrouwen is niet te onderschatten groot.

Tine Hens