Acid, de Vlaamse vlogger die meer kijkers heeft dan De Ideale Wereld

Hij kan niet meer onopgemerkt rondlopen op de Meir, verkoopt 700 paar sportsokken in twaalf minuten en heeft meer kijkers dan Karen Damen. Een blik in het onwaarschijnlijke leven van de Vlaamse YouTuber Acid.

1. Woensdagnamiddag. Acid twijfelt waar hij een tatoeage gaat laten zetten.

Acid heeft een probleem. In de vlog De gekste drugs ooit! van 9 juni 2017 had hij aan zijn subscribers beloofd dat hij een tatoeage op zijn linkerbil zou laten zetten als de video 30.000 likes verzamelde. Dat was spreekwoordelijk bedoeld. Om u een idee te geven: de officiële videoclip van Goud van Bazart – 3,4 miljoen keer bekeken – heeft nooit meer dan 17.000 likes gehaald. Maar omdat de fans van Acid de fans van Bazart niet zijn, begon een maand geleden de commentsectie van De gekste drugs ooit! te herleven. In alle stilte hadden de likes de kaap van de 30k bereikt.

Hij is van plan woord te houden, al was het maar omdat het geinig is. Alleen is hij er nog niet uit wat de locatie wordt. Een tatoeage op je kont blijft geen leven lang grappig. En dus twijfelt hij. Ofwel wordt het alsnog zijn bil. Ofwel wordt het de binnenkant van zijn onderlip. Ofwel wordt het zijn hiel. Waarschijnlijk wordt het de hiel. De hiel is, zo blijkt, de pijnlijkste plek om getatoeëerd te worden. ‘Dat gaat het beste werken in een video. Pijn doet het altijd goed.’

‘Wat moet je eigenlijk laten tatoeëren?’ vraag ik.

‘Een pikvis.’

‘Een wat?’

‘Een pikvis. Dat is een vis met een pik.’

‘Dat is wat?’

‘Een vis met een pik. Al mijn volgers weten wat dat is.’

Niets in het leven van Acid lijkt op dat van een normale achttienjarige.

Daar is een goede reden voor.

Acid is geen normale achttienjarige.

Nathan Vandergunst, zoals hij echt heet, is geboren in 1999, woont bij zijn mama in Blankenberge en is de grootste Nederlandstalige youtuber van België. Zijn kanaal heeft 344.000 abonnees. Zijn filmpjes worden elke dag door 210.000 mensen bekeken. Dat zijn kijkcijfers waar Karen Damen heel erg blij mee zou zijn. Acid is de eerste Vlaamse superster van de nieuwe media. En toch is de kans dat zijn naam u iets zegt bijzonder klein. Zeker als u ouder dan twintig bent. Mocht de generatiekloof een gezicht hebben, dan was het dat van Acid.

Of van een pikvis.

2. Acid laat zijn kleerkast zien.

De rondleiding heeft halt gehouden bij zijn kleerkast. In zijn linkerhand houdt hij een trui van Raf Simons vast, met rechts toont hij sneakers van Gucci. ‘Dit is precies die scène uit Spring Breakers waarin James Franco de hele tijd “Look at my shit!” roept’, zegt Acid. Hij grijnst. ‘Goede film trouwens.’ Het is meer parodie dan patsergedrag, maar het blijft wel indrukwekkend. Er volgen nog een trui van Gucci, schoenen van Raf Simons, een jas van Supreme en een hawaïhemd dat op dat van Johnny Depp in Fear and Loathing in Las Vegas lijkt. Hij heeft het eens in een video becijferd: zijn volledige kleerkast is meer dan 10.000 euro waard.

We zijn in zijn slaapkamer. ‘De plek waar alles gebeurt’, zegt hij een keer of drie. Hij heeft een punt. Op het eerste gezicht lijkt het een normale tienerkamer, maar overal waar ik kijk, herken ik dingen. Er is de gamestoel die hij gratis heeft gekregen van een stoelenmerk en die altijd in beeld komt in zijn video’s. Op een tafeltje ligt de megafoon waarmee hij zo veel van zijn vlogs begint en een tas van Gucci die recent nog in de video Tips om de beste relatie te hebben!! opdook. Op de foto’s aan de muur herken ik zijn vriendin, zijn moeder en zijn vader. Zelfs de kat die zich nog snel in zijn doos sokken probeert te verstoppen komt me bekend voor. Nagenoeg alle filmpjes op zijn YouTube-kanaal draaide hij in deze kamer. Het is bijna akelig hoeveel je over hem weet, realiseer je je. Zijn moeder heeft een dienstenchequebedrijf. Zijn ouders zijn gescheiden. Zijn vader is homoseksueel. Heeft hij allemaal al eens in een video gezegd. Niks in het leven van Acid is geheim.

Op één ding na dan: voor de eerste keer krijg ik ook de vierde wand te zien – de muur die in zijn video’s nooit te zien is. Aan zijn computer staat een Canon 70D opgesteld, erboven hangen twee softboxen – belichting die fotografen ook gebruiken. Tegen de muur hangen ook enkele tekeningen van een pikvis – een eigen ontwerp, zo blijkt. (En inderdaad een vis met een penis.) Ernaast hangt de zilveren Play Button die YouTube hem opstuurde toen zijn kanaal 100.000 volgers had. Ooit hoopt hij een gouden Play Button te krijgen, goed voor 1.000.000 subscribers – ‘subs’, zoals hij ze noemt.

‘Ziet u die camera achter u?’ vraagt hij – in het echt is Acid opvallend beleefd. Hij wijst naar een digitale handcamera. ‘Daar is het mee begonnen.’ In 2011 kreeg hij de camera cadeau van zijn oma en begon hij video’s te maken. Skatevideo’s vooral. Het allereerste filmpje dat hij ooit maakte, is er eentje waarin hij als twaalfjarige een trick doet op de dijk van Blankenberge. Gefilmd door zijn moeder. Onder invloed van opkomende Nederlandse youtubers als DitIsMilan – ‘Die had toen 10.000 volgers. Ik weet nog dat ik dat ongelofelijk veel vond’ – zette hij de filmpjes online. ‘Niemand keek daarnaar. Ik weet nog dat ik alle kinderen op mijn school had aangesproken om op mijn kanaal te subscriben. Ik moest ze uitleggen wat YouTube was.’

De naam van dat kanaal wordt Acid. Een referentie aan Acid Burn, het personage van Angelina Jolie in Hackers, een van zijn favoriete films. Maar omdat de dertienjarige Acid geen idee had hoe je ‘Acid’ uitspreekt, had hij het systematisch over ‘ee-sit’ in plaats van ‘èssit’. ‘Toen ik ontdekte hoe ik het moest uitspreken, was het te laat om het nog te veranderen. Het is ‘ee-sit’ gebleven.’ Dat is een beetje grappig.

Op zijn vijftiende weet hij wat hij wil doen: youtuber worden. De hele zomer van 2015 werkt hij in de brasserie van zijn vader, terwijl hij ’s avonds laat filmpjes maakt. Met het geld dat hij verdient, koopt hij een betere camera, een betere microfoon en een betere computer. Omdat de weg naar Nederlandstalig YouTube-succes via Nederland loopt, gaat hij praten met die rare tongval, een mix van opgekuist West-Vlaams en Hollands. ‘Hoe meer je kijkt, hoe meer het went’, zegt hij daarover. Het is een van de redenen waarom hij vandaag de grootste Vlaamse vlogger is: omdat hij vastberadener is dan de rest.

3. Acid vertelt hoe hij is doorgebroken.

Hoe wordt een achttienjarige de grootste Nederlandstalige youtuber van Vlaanderen?

Acid: Alles is veranderd eind 2015, nadat ik een reeks video’s had gemaakt over het darkweb. Ik weet niet of je dat kent: het darkweb is dat deel van het internet waar alle illegale dingen zich afspelen, van wapenverkoop tot drugdeals. Ik had voor 300 euro één bitcoin gekocht en bestelde dingen op het web. En daar maakte ik dan filmpjes van.

Na die video’s is het niet meer gestopt. In twee maanden tijd ging het aantal subscribers van 40.000 naar 100.000. Ineens keken niet meer alleen kinderen naar wat ik maakte, ook studenten volgden mijn kanaal. De gemiddelde leeftijd bij die video’s was negentien, terwijl ik toen zelf maar vijftien was. Plots verdiende ik iets wat op een maandloon leek, YouTube stuurde me een zilveren Play Button op. Het darkweb heeft mijn naam gemaakt.

Wat had je trouwens gekocht?

Acid: Crack.

Wat?

Acid: Ik heb wel meer dingen gekocht, maar dat was het geschiftste. Die video heeft ook niet lang online gestaan. Na een week heeft YouTube hem verwijderd en mocht ik twee weken niet uploaden. Terecht ook. Maar op dat moment hadden er wel al 400.000 mensen naar gekeken.

Jij hebt crack gekocht op het internet?

Acid: Als grap, hè. Tenminste: ik dacht dat het een grap was. Ik dacht dat het fake was en dat ik gescamd was. Maar twee maanden later zei mijn mama plots dat er post was: een geplastificeerde hotelbrochure op mijn naam. Binnenin zat een envelop met witte steentjes erin. Ik ben meteen naar buiten gelopen om alles in de riolering te gooien. Ik dacht dat de politie om de hoek stond. Er bestaat ook geen video van. Dat durfde ik niet. ‘Hey jongens, mijn crack is aangekomen met de post’: zelfs ík wist dat dat erover ging. (lacht) Het grappige is: met de huidige koers van de bitcoin had ik nu een mooie auto kunnen kopen van de crack die ik toen in de riolering van Blankenberge heb doorgespoeld.

Net daarom hadden die video’s ook zoveel views: omdat ik zo dom was om dat echt te doen. Het zijn heel specifieke dingen die op YouTube scoren. Clickbait werkt. Reality werkt. Shockeren werkt. En dingen doen die niemand anders doet omdat niemand anders zo dom is ze echt te doen werkt. Geen enkele vlogger in Vlaanderen deed zoiets op dat moment. Het was het gat in de markt.

Ondertussen ben je ook met de middelbare school gestopt, zag ik op YouTube.

Acid: Sinds een jaar, ja. Ik heb mijn middelbaar niet afgemaakt. Ik studeerde digital arts in Brugge, maar begin vorig jaar ben ik van school gestuurd. Snapchat was toen heel populair – ondertussen is dat alweer volledig gedaan – en ik vond het leuk om filmpjes te maken op school. Gewoon domme dingen filmen. Niets ergs, maar het schetste geen mooi beeld van de school. Elke leerling doet dat. Alleen had ik geen 300 volgers, maar 40.000. Op een dag moest mijn mama naar de school komen. De directrice draaide haar computerscherm naar ons toe: alle Snapchat-video’s die ik had gemaakt stonden opengeklikt. En dat was het einde van mijn schoolcarrière. (lacht)

Ik wilde al lang stoppen met school. Iedereen op school wist wie ik was – wat zeker niet altijd even leuk is. Ik had sowieso al te weinig tijd om video’s te maken voor YouTube. Ik heb het dus bekeken als een kans om me volledig op YouTube te storten. We zijn ondertussen een jaar verder: mij van school sturen was de beste beslissing die die directrice voor mij had kunnen maken. Ik heb geen excuses meer. Ik kan elke dag uploaden. Mijn aantal subscribers blijft elke dag stijgen. Mijn ouders stonden er eerst écht niet achter, maar ook zij hebben het ondertussen aanvaard. Alles heeft verbazend goed uitgepakt.

Zeg jij hoeveel je verdient?

Acid: Liever niet.

Maar je kunt ervan leven?

Acid: (grijnst) Sowieso. Het grote misverstand over vloggers is dat ze enkel verdienen aan de advertentie-inkomsten van YouTube. Dat is gewoon de basis. Daarnaast heb je ook merchandise. Bijna alle youtubers verkopen hun eigen kleren. Bij wijze van grap heb ik vorige maand mijn eigen sokken verkocht. Witte sportsokken met ‘Acid’ op. Ik heb 700 paar verkocht in twaalf minuten: alles is uitverkocht. Als je wilt, kun je daar dus aardig wat mee verdienen. Het echt grote geld zit in campagnes. Hasbro dat je vraagt om een filmpje te maken over BeyBlades of een bedrijf dat je vraagt om zijn nieuwe game te spelen. Ik ga geen cijfers noemen, maar dan gaat het over grote bedragen.

Zelf doe ik dat niet vaak. Ik probeer alleen dingen te promoten waar ik zelf achter sta en waar ik mijn eigen ding mee kan doen. Heel veel mensen zeggen dat ik dom ben om zo veel geld af te slaan, maar ik fok daar liever niet te veel mee. De youtubers die het om het geld doen, kun je er snel uit halen. Het gaat me ook niet om dat geld. De eerste jaren verdiende ik letterlijk 38 cent per maand en werkte ik even hard. Ik doe dit gewoon graag. Ik film graag dingen. Ik praat graag met mensen die comments geven. Ik zie mijn subs graag omhoog gaan.

Voel je ook druk? De Nederlandse docu Goudzoekers in YouTubeland had het erover hoe jonge vloggers slaaf zijn van YouTubes geheime algoritme: je moet elke dag video’s maken van langer dan tien minuten of YouTube plaatst je niet meer bovenaan in de feed.

Acid: Heel eerlijk: daar merk ik nauwelijks iets van. De enige druk die ik voel, komt van mezelf. Ik voel me lui als ik niks maak. Je verliest wel wat views als je pakweg twee weken niet post, maar dat is geen drama.

Wat wel is: je blijft afhankelijk van YouTube. Eén keer heb ik schrik gehad dat het erop zat. Net op het moment dat ik met school stopte, begon op YouTube de adpocalypse. Hebt u daarvan gehoord?

De wat?

Acid: De adpocalypse. Dat was gigantisch onder youtubers. Eigenlijk was het de schuld van IS. IS had filmpjes online gezet en het algoritme van YouTube had daar reclame aan gekoppeld. Kreeg je eerst een spot voor Coca-Cola en dan een video van een onthoofding. Om dat te voorkomen heeft YouTube zijn algoritme aangepast, waardoor er bij expliciete content geen advertenties meer verschenen. Het probleem was dat iedereen die ‘fuck’ zei in een video onder ‘expliciete content’ viel. En ik zei al eens ‘fuck’ in mijn video’s. De ene na de andere vlog van mij werd demonitized. Plots gingen mijn cijfers omlaag en verdiende ik niks meer. Ondertussen is dat probleem opgelost, maar dat was wel spannend. Ik besef dat dit iets broos is.

4. Acid heeft volk aan de deur.

Er wordt aangebeld. Acid gaat op zijn sokken – sokken met een weed-blad op, maar dat terzijde – de trap af en doet open. Ik hoor hem zeggen dat hij nu even niet veel tijd heeft omdat hij net geïnterviewd wordt. De rest van het gesprek is onverstaanbaar.

‘Wie was het?’ vraag ik wanneer hij weer naar boven komt.

‘Twee jongens uit Roeselare. Na school hadden ze de trein genomen naar Blankenberge om langs te komen.’

‘Vrienden?’

‘Fans. Iemand heeft mijn adres uitgedokterd en op het internet gezet. Het nadeel van geen privéleven hebben.’

‘Gebeurt dat veel?’

‘In deze tijd van het jaar valt het mee, maar in de zomer is het soms wat lastig. Dan heb je overal aan zee toeristen en Chirogroepen. Voor sommige scoutskampen is dat echt de dagactiviteit: voor mijn deur komen staan. En af en toe sms’t mijn mama dat er een meisje al twee uur bij dertig graden zit te wachten tot ik thuiskom.’

‘Ben jij echt zo bekend?’

Hij lacht.

‘Word je op straat herkend en zo?’

‘Door jonge mensen wel, ja. Ik heb eens twee uur vastgestaan op de Meir in Antwerpen omdat mensen maar selfies en handtekeningen bleven vragen. Dat begint met iemand die één foto neemt en dan stopt het niet meer. Ondertussen heb ik een no-golist. Pretparken zijn onmogelijk. Als je in een rij staat, kun je niet eens weglopen. Ik ga niet naar feestjes. En in het station van Gent-Sint-Pieters rondhangen net na schooltijd is geen goed idee.’

‘Zot.’

‘Het heeft ook voordelen. Ik had eens getweet dat we onderweg waren naar de luchthaven van Eindhoven om op vakantie te vertrekken. Toen we aankwamen, stond het personeel klaar met een plateau champagne voor mijn familie. Dát heb je dus ook.’

5. Acid maakt een vlog.

Hij zet de belichting goed, knipt de camera aan en klapt in zijn handen zodat beeld en geluid straks gesynchroniseerd kunnen worden. Ik zit netjes buiten het kader terwijl hij in vlogmodus gaat. Zonder de schreeuwerige montage valt het nog meer op: Acid kán iets. Hij praat soepel, is professioneel en komt makkelijk uit zijn woorden. Mocht hij veertien jaar eerder geboren zijn, dan was hij een soort Sam De Bruyn geworden en werkte hij nu voor Studio Brussel. Maar hij is niet veertien jaar eerder geboren, en dus doet hij zijn ding voor YouTube.

‘Het is gelukt. Veel mensen zeiden: jullie hebben Ties niet begraven’, ratelt hij. Hij toont een screenshot van een youtuber, vermoedelijk Ties, met tranen in zijn ogen. ‘Maar na deze video weet ik: we hebben Ties begraven.’

Achteraf legt hij uit waarover hij het heeft. Ties is een Nederlandse youtuber die in zijn begindagen in dezelfde kliek zat als Acid, maar na een ruzie zijn eigen weg ging. Twee maanden geleden pookte Acid de ruzie nog eens op. Eerst in een video waarin hij op commerciële vloggers schold, onder wie Ties, en vervolgens in een filmpje waarin hij met de broek van Luca, een Instagram-celebrity en de vriendin van Ties, lachte. Ties reageerde. Een en ander culmineerde in een filmpje waarin Acid de account van Ties ceremonieel begroef. Waarna Ties dus een video maakte waarin hij een traan wegpinkte.

Voor de volledigheid: andere youtubers beschuldigen Ties en Acid ervan dat ze de ruzie faken om meer views te krijgen. Of zoiets.

Ik kon ook niet helemaal volgen.

Het is het domein van Acid. Hij is een soort commentator van internetcultuur in het algemeen. Hij maakt video’s over de slechtste covers van Boef, geeft commentaar terwijl hij online Fortnite speelt en bundelt de beste fails van Twitch. Hij doet wat reality: af en toe krijg je zijn vriendin te zien, vertelt hij over hoe hij van school is gegooid en stelt hij vragen van kijkers aan zijn mama. Maar in de eerste plaats is hij een satirevlogger. De ideale wereld van de nieuwe media, zeg maar.

U moet weten: heel veel YouTube gaat over YouTube. U moet het zich voorstellen als een soort soap, niet zo verschillend van Thuis, waarin youtubers relaties of vriendschappen beginnen met andere youtubers, reageren op elkaars vlogs en heel, heel erg vaak openlijk ruzie met elkaar maken. Acids specialiteit is de Nederlandse vlogscene. Hij heeft zich opgeworpen tot de criticaster van populaire Nederlandse shockvloggers als Snapking, Armoo en Famke Louise. Als enige Vlaming doet hij er ook toe. In een diss-track rapte Snapking – bijna alle YouTubers maken om de een of andere reden ook rapvideo’s – dat hij Acids ‘meid zou doen als het meezit’. Acid reageerde met de video Zou mijn vriendin Snapking doen?, waarin hij die vraag aan zijn vriendin stelde. Ze zei nee.

Mocht u zich nu afvragen ‘En wáárom zou ik daarnaar moeten kijken?’: wel, daar hebt u een punt. YouTube is niet voor iedereen – en zeker niet het soort YouTube dat Acid beoefent. Meer en meer wordt YouTube een aparte, op zich staande wereld, waarin u zich zou moeten inwerken wilt u haar snappen. Niemand denkt twee keer na over termen als ‘expose video’ en ‘demonitized’. Alles refereert aan alles. Als een youtuber een auto koopt voor zijn vader, dan past dat binnen een trend van youtubers die auto’s geven aan hun vader. De populariteit van grote youtubers is nauwelijks uit te leggen. PewDiePie is briljant door de positie die hij inneemt binnen de meme-cultuur. Logan Paul is een schertsfiguur omdat hij fake is en alles voor de views doet. Filthy Frank is tegelijk shockhumor en een kritiek op shockhumor. En had eergisteren iedereen het over Tide pods, dan gaat morgen elk filmpje over een of andere VR-challenge. Zonder context YouTube kijken is alsof je Game of Thrones zou beginnen te kijken midden in seizoen zes. ‘Vliegende draken? Serieus?’

Dus nee, YouTube is misschien niet voor u. Alleen: het is wel een stuk cultuur dat moeilijker en moeilijker te negeren wordt. Acid gaat straks alleen maar meer kijkers hebben. Karen Damen alleen maar minder. Meer en meer trekt de advertentiemarkt het geld van televisie en traditionele media weg en meer en meer zetten merken in op influencers via Instagram en YouTube. En met geld komt aandacht. Elke grote youtuber heeft een management. De allergrootste youtubers zijn contentbedrijfjes die cameramannen en monteurs in dienst hebben. In de docu Goudzoekers in YouTubeland zie je youtubers meetings houden met mannen in grijze pakken waarin woorden als ‘marktpenetratie’ vallen. Nog een jaar of vijf en wat ooit een haven van tegencultuur, DIY en shockhumor was, is mainstream geworden.

‘Heb je je al ooit afgevraagd waarom youtubers altijd in januari allemaal skivideo’s maken?’ vraagt hij.

‘Waarom?’

‘Alle bedrijven spenderen hun advertentiebudgetten in december. In januari is er minder geld te verdienen. Het ideale moment om minder te uploaden en op vakantie te gaan.’

6. Acid vindt dat televisie bang zou moeten zijn.

Logan Paul filmde een lijk in een zelfmoordbos. Jake Paul kreeg van zijn buurt een rechtszaak wegens overlast aan de broek. Snapking betaalde een dakloze 10 cent om zich op te drukken. Voorlopig komt YouTube niet op de beste manier in het nieuws.

Acid: De makkelijkste manier om bekend te worden op het internet is gehaat worden. Ga morgen de straat op, film hoe je voorbijgangers uitscheldt en je bent overmorgen bekend. Op een slechte manier. Maar wel bekend. Je gaat dat soort mensen altijd hebben.

In Nederland heb je dat veel meer. Twee jaar geleden was er een schandaal met Chinees babymelkpoeder: twee vloggers zijn toen bij wijze van prank op straat dozen Nutrilon gaan uitkappen op elke voorbijganger die er Aziatisch uitzag. Natuurlijk krijgt dat views. Niemand is zo achterlijk om dat te doen. Mensen klikken daarop als ze het op Facebook zien passeren – al is het maar om zich te ergeren. Dat is het probleem: shockeren werkt.

Waarom doe jij dat niet?

Acid: Omdat ik niet gehaat wil worden door de wereld. Het is niet alsof mensen die pranks leuk vinden: mensen bekijken dat ook alleen maar om te haten. Het komt ook met een prijs: je bent echt leeg vanbinnen als je zo’n dingen doet. Nederlandse shockvloggers als Famke Louise en Snapking kunnen niet meer met hun moeder gaan shoppen zonder dat ze door voorbijgangers uitgescholden worden.

Plus: dat soort bekendheid is tijdelijk. Het is kortetermijndenken: je kunt niet bekend blijven op die manier. Altijd dezelfde mensen haten wordt saai. Na een tijdje zijn mensen het beu om je te haten en gaan ze iemand anders haten. Als je zo veel commotie teweegbrengt als Logan Paul, hoor je er een paar jaar later niets meer van. Dat is niet vol te houden.

Ik zag wel dat je onlangs een video van YouTube hebt moeten verwijderen.

Acid: Dat van de Zehbi’s, bedoel je? Daar kan ik niet veel over zeggen. Ik had een video gemaakt over hoe achterlijk die Brugse meisjesbende was. Ik had hun gezichten geblurd, maar blijkbaar viel dat nog altijd onder privacyschending. Mijn manager heeft telefoon gekregen van een advocaat en ik heb alles offline moeten halen en moest het gaan uitleggen bij de politie – er zal van die hele zaak waarschijnlijk niks komen.

Waarna je een video maakte waarin je naar de politie gaat en achteraf je moeder wijsmaakt dat je een boete van 1000 euro en 72 uur werkstraf hebt gekregen.

Acid: (lacht) Ik heb meteen erna tegen haar gezegd dat het niet waar was. Ze kon ermee lachen.

Doe je dat voor de views?

Acid: Nee. Ik hou gewoon van drama. Ik denk dat dat ook bij YouTube hoort: het is een medium met een rebels kantje. Af en toe bots je dan ergens tegenaan, maar het loopt maar heel zelden uit de hand. Eigenlijk was dat met de Zehbi’s nog maar de tweede keer dat ik in de problemen kwam.

Wat was de eerste keer?

Acid: Moet ik dat vertellen?

Het moet.

Acid: Toen ik vijftien was, waren inbraakvideo’s even een ding: vloggers die ’s nachts binnenglipten in een verlaten pretpark en daar filmden. Uiteraard was dat fake en hadden die vloggers een deal met het pretpark gesloten, maar dat had ik op mijn vijftiende niet door. En dus heb ik ingebroken in de school, die leegstond in de zomer. Een paar dagen nadat dat filmpje online was gekomen, moest ik langsgaan bij de politie. Beetje een grappig verhaal wel. Die agent draaide het computerscherm naar mij met het filmpje opengeklikt – volwassenen draaien precies graag computerschermen – en zei ‘Wat dacht je nu?’ Ik antwoordde: ‘Euh. Dat is een inbraakvideo. Dat is een ding op YouTube.’ Hij: ‘Euh. Nee. Dat is inbreken.’ Pas toen had ik door dat niet alles op YouTube echt is.

Nooit schrik om in een mediastorm terecht te komen?

Acid: Neen. Als je een lijk filmt en dat op YouTube zwiert voor de views, zoals Logan Paul heeft gedaan, dan weet je wel dat je er los over gaat. Dat gebeurt niet per ongeluk. Het zijn idioten zoals Snapking en de broers Paul die het voor de andere YouTubers verpesten.

Het ergert me wel hoe de media al die dingen op een hoop gooien. Neem nu PewDiePie, een van mijn favoriete youtubers. Op een bepaald moment was er een meme waarin je twee Indiase mannen via het internet kon betalen om een pancarte met een boodschap omhoog te houden – waarbij het de grap was dat ze zelf nooit goed wisten wat erop stond. PewDiePie had hen ‘Death to All Jews’ omhoog laten houden. Dat was overduidelijk een grap. Geen enkele fan van PewDiePie nam daar aanstoot aan. Maar dan sprongen de traditionele media erop, werd hij een antisemiet genoemd en kreeg hij de halve wereld over zich heen, mensen die niet eens wisten waar het over ging. Soms lijkt het alsof volwassenen niks van YouTube snappen en daarom alleen maar op de controverse focussen. Terwijl ze ondertussen het grotere verhaal volledig aan het missen zijn.

Wat is het grotere verhaal?

Acid: Ik weet niet of de media bang zijn van ons, maar ze zouden bang moeten zijn. Het lijkt soms alsof televisie niet doorheeft dat er alleen nog oude mensen kijken en die oude mensen alleen ouder worden. De jeugd is weggevallen. Tv heeft mijn generatie niks te bieden. De laatste keer dat ik mijn televisie nog gebruikt heb om televisie te kijken was voor de finale van De mol. Niet de andere afleveringen. Alleen de finale. Mensen van mijn leeftijd kijken naar De mol en De slimste mens omdat die programma’s niet héél saai zijn, maar dat is het. Televisie is ons kwijt.

Ik krijg vaak te horen dat dat gaat veranderen als we ouder worden, gaan werken en kinderen krijgen. Alsof al die jongeren die nooit televisie hebben gekeken dan om een magische reden plots wel massaal naar televisie zullen gaan kijken. Eerlijk gezegd: ik weet ook niet wat ik zou moeten missen. Ik zie volwassenen een hele avond in de zetel liggen en naar Eén of VTM kijken. Niet eens naar een specifiek programma. Volgens mij weten ze niet eens wat ze kijken. Behalve dat het Eén of VTM is. Is het dat dan, dat ze van ons willen?

Ik denk dat net het omgekeerde gaat gebeuren. YouTube is voor jongeren omdat jongeren YouTube als eerste ontdekt hebben. Als die jongeren straks ouder worden, gaat ook YouTube volwassener worden. Je ziet dat dat al aan het gebeuren is. Mijn mama wilde niks van YouTube weten, maar tegenwoordig kijkt ze wel naar Philip DeFranco, een Amerikaanse satireblogger. Natuurlijk moeten volwassenen niet naar mij kijken, maar er zijn genoeg kanalen die wél voor hen zijn. YouTube en Netflix gaan televisie volledig tegen de grond slaan.

Ik denk dat mensen boven de twintig vooral met de visuele stijl problemen hebben. YouTubers houden net iets te hard van jump cuts.

Acid: (lacht) Dat went wel. Die springerige stijl is er gewoon omdat we alle stiltes wegknippen. Het moet vooruitgaan. Er moet energie in zitten. Zodat je niet te lang naar één programma moet kijken.

Weet je wat het is? Het gevoel gaat boven de kwaliteit. Of de camera stabiel staat en de belichting goed zit, is minder belangrijk dan de oprechtheid ervan. Ik kijk liever naar een schrale video van vier mensen achter een webcam dan naar vier mensen in een televisiestudio die een gesprek voeren dat van a tot z is uitgeschreven. Alles op tv moet zo hapklaar zijn om alle Vlamingen aan te spreken, dat je er als kijker geen band meer mee hebt. Het is toch fake. Op YouTube heb je dat niet. Iedereen die naar mijn kanaal kijkt, weet hoe mijn mama eruitziet, wat voor werk ze doet, wie mijn vriendin is en hoe ik in elkaar zit. Er is niks uitgeschreven aan mij: ik ben wie ik ben. Dat is de sterkte van YouTube.

Zie jij een generatiekloof ontstaan?

Acid: Die is er al. Voor mij zijn er twee soorten mensen: degenen die mee zijn en degenen die niet mee zijn. Soms heb ik het gevoel dat het een loopwedstrijd is waarbij zij nog niet vertrokken zijn terwijl wij al uit het zicht zijn verdwenen. Zolang volwassenen niet eens willen proberen om het te begrijpen en te koppig zijn om het een kans te geven, zal dat zo blijven. En zolang ze anti-internet en anti-YouTube zijn, gaat de generatiekloof alleen maar groter worden.

De vraag die ik het vaakst krijg, is of ik dit doe om later in de media te gaan werken. Dat is nog altijd hoe YouTube bekeken wordt: als een opstapje naar de echte media. De realiteit is dat ik op televisie minder kijkers zou hebben, minder zou verdienen en minder mijn goesting zou kunnen doen. Ik zie niet in waarom dat de logische volgende stap zou zijn. YouTube is er. En zolang iedereen blijft onthouden dat er meer is dan geld en views, zal het niet meer weggaan.

Nooit schrik dat je hier ooit spijt van krijgt?

Acid: Dat is de andere vraag die volwassenen me al mijn hele leven stellen. Tot hiertoe is het goed gegaan. Ik vind het wel spannend om mee te maken of het zo blijft.

Weet je, mijn ouders hebben wel wat foto’s van toen ze jong waren, maar niet zo veel. Ik heb mijn hele jeugd op video. Mocht het straks toch eindigen, dan hou ik er in het slechtste geval een YouTube-account vol herinneringen aan over.

En een tatoeage van een pikvis.

Acid: (lacht) Dat ook, ja.