‘1899’, een nachtmerrie op een Europees migrantenschip door de makers van ‘Dark’

De makers van de Duitse Netflix-hit Dark zijn terug met 1899, een nieuwe reeks om uw hoofd over te breken, deze keer met een spookschip in plaats van een teletijdmachine.

Voor onbekommerd entertainment moet u niet bij Jantje Friese en Baran bo Odar zijn. In 2017 scoorde het Duitse koppel een internationale hit met Dark, een donkere, ingewikkelde scifireeks over tijdreizen waarbij u idealiter een notitieboekje bij de hand hield – volgens welingelichte bronnen helpt de tekst van de oude Nena-hit Irgendwie, irgendwo, irgendwann ook al aardig. Vijf jaar later zijn ze terug met het zo mogelijk nog ambitieuzere 1899. In die achtdelige Netflix-reeks reist een schip vol Europese migranten, onder wie Emily Beecham (Cruella, Little Joe), Miguel Bernardeau (Elite) en de Belg Jonas Bloquet (Elle, The Nun), in het jaar 1899 naar New York in de hoop niet alleen een nieuwe eeuw, maar ook een nieuw leven tegemoet te varen. Tot het onderweg een vermist schip tegenkomt, de trip steeds meer op een angstaanjagende nachtmerrie begint te lijken en de geheimen van de passagiers één voor één boven komen drijven. Denk: Titanic maar dan met macabere mysteries in plaats van romantiek.

Baran bo Odar: Na drie seizoenen Dark, waarmee we bijna vier jaar zoet waren, wilden we graag iets compleet anders doen. Iets dynamischers, met meer actie, geweld en grootse emoties. Laat ons zeggen dat 1899 een pak luider schreeuwt.

Jantje Friese: Al blijven we natuurlijk dezelfde verhalenvertellers. Net als Dark is 1899 opgebouwd als een puzzel die je als kijker moet zien te ontrafelen. We houden nu eenmaal van een goed mysterie.

Dark draaide om tijdreizen. Wat was deze keer de kern?

Friese: 1899 gaat in essentie over wat mensen verbindt en verdeelt, en hoe angst dat laatste kan triggeren. Toen we voor het eerst begonnen te brainstormen over een nieuwe reeks was er heel wat gaande in Europa: de brexit, de vluchtelingencrisis, de opkomst van het nationalisme… Baran en ik zijn grootgebracht met het saamhorigheidsgevoel van de Europese Unie, maar plots dreigde dat af te brokkelen. Daarom wilden we een door en door Europees verhaal vertellen. Bijvoorbeeld door alle personages aan boord een andere nationaliteit te geven, hen trouw te laten blijven aan hun cultuur en moedertaal en de kijker tussendoor iets mee te geven over de geschiedenis van al die verschillende landen.

Bo Odar: Maar evengoed qua productie. Onze crew kwam vanuit heel Europa. Een uitdaging, maar we hebben op kleine schaal wel bewezen dat het kan, met zo veel verschillende culturen samenleven. Het klinkt misschien melig, maar na enkele weken vormden we één grote familie.

Een groter struikelblok was vermoedelijk de gloednieuwe Volume-technologie die jullie hebben gebruikt.

Friese: (knikt) Netflix had ons ten tijde van Dark al daarover verteld, maar eerlijk gezegd hebben we er toen niet al te veel aandacht aan besteed. Het plan was aanvankelijk ook om 1899 in verschillende landen te filmen, echte sets te bouwen en de scènes op het schip in een tank in Malta op te nemen. Maar toen was er plots die pandemie en vielen onze plannen in het water. We hadden twee opties: ofwel lieten we 1899 voor wat het was, ofwel zochten we een manier om te voldoen aan de coronarestricties en Europa naar ons te brengen. Volume, waarmee we alles konden filmen in een studio in Berlijn, bleek de perfecte oplossing.

Hoezo?

Bo Odar: In feite maak je met 3D-software een volledig virtuele set, zoals bij een videogame, die vervolgens wordt geprojecteerd op gigantische ledschermen. Daardoor zien de acteurs, in tegenstelling tot bij een green screen, wat er rondom hen gebeurt en verandert de achtergrond mee naargelang het cameraperspectief. Heel indrukwekkend, maar het heeft ons wel wat frustraties bezorgd. (lacht) Niemand op onze set had ervaring met die technologie. We hebben alles al doende moeten leren. Gelukkig mochten we even aankloppen bij de director of photography van The Mandalorian, een van de eerste reeksen die Volume heeft gebruikt.

Friese: Achteraf gezien ben ik blij dat het zo gelopen is, want de reeks is er alleen maar beter door geworden. De gigantische eetzaal van het schip bestaat in werkelijkheid bijvoorbeeld uit vier pilaren en tien tafels. Al de rest, tot de muren toe, is digitaal toegevoegd. In het echt hadden we nooit zo’n grote set kunnen bouwen.

Er hangt nog heel wat mysterie rond 1899, maar net als bij Dark wordt elke trailer, poster en tweet aan een grondige analyse onderworpen door de fans. Volgen jullie de theorieën?

Friese: Een beetje. Helaas hebben we niet de tijd om alles te lezen.

Bo Odar: Ik ben alleszins nog niemand tegengekomen die op het juiste spoor zit. (lacht) Maar het is fijn om te zien dat er op voorhand zoveel buzz is en kijkers zo nieuwsgierig zijn. Daarvoor doen we het uiteindelijk. We maken televisie voor nerds zoals wij.