Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.
Begin deze maand vroeg iemand op TikTok aan Kylie Jenner welke borstimplantaten ze had laten zetten. De influencer gaf uitgebreid antwoord en deelde zelfs de naam van haar plastisch chirurg. ‘Hopelijk helpt dit, lol.’ Veel jonge meisjes bedankten haar, maar de rest van het internet reageerde verbolgen. Zijn we plastische chirurgie niet een beetje te hard aan het normaliseren?
Aan dit incident moest ik constant denken terwijl ik op Streamz keek naar Chasing Beauty: als perfectie mislukt. Deze docureeks volgt twee eerdere seizoenen van Chasing Beauty, waarin verschillende mensen worden gevolgd die plastischchirurgische ingrepen lieten uitvoeren. Daarin worden hun beweegredenen belicht, maar ook de meer donkere kant van de industrie. Die laatste wordt in Als perfectie mislukt benadrukt: de show volgt enkel mensen die ontevreden zijn over een ingreep. Zo maken we kennis met een jonge vrouw die al haar tanden verloor dankzij mislukte implantaten, twee mensen die na chirurgie niet meer door hun neus kunnen ademen en een vrouw wier vagina permanent openstaat en pijn doet na een dijbeenlift.
De boodschap van de reeks is duidelijk. Als je plastische chirurgie overweegt, doe dan goed je onderzoek en zorg dat je bij een professional terechtkomt, in plaats van goedkope, riskante operaties in Turkije te laten uitvoeren. Dat advies wordt kracht bijgezet door plastisch chirurg Phillip Blondeel, die uitlegt wat de risico’s zijn en waarom je beter wat extra betaalt voor een deftige behandeling.
Dat kan als goed advies klinken, maar bij mij wringt het. Zouden we niet beter de vraag stellen of plastische chirurgie überhaupt een goed idee is. Nu worden operaties nog te veel voorgesteld als een geldige manier om onzekerheden weg te werken. Zouden we niet beter de onderliggende oorzaken van die onzekerheden in vraag stellen in plaats van mensen gewoon de weg te wijzen naar de zogezegd juiste chirurg? Nu wordt er in Chasing Beauty soms verwezen naar de invloed van de Kardashians, maar veel dieper duiken we qua systemische kritiek niet.
Als tiener opperde ik ooit hoe vreemd ik het vond dat we beugels als een logische fase in het leven van een kind zijn gaan zien. Schieten we onszelf als mensheid niet in de voet door een puur esthetische ingreep zo te normaliseren en het te zien als iets waar je nu eenmaal zoveel tijd en moeite in moet steken? Zeker bij kinderen die nog niet over de wijsheid beschikken om daar zelf over te beslissen? Zou het zo erg zijn als we allemaal met wat krommere tanden rondliepen?
Zou het zo erg zijn als we allemaal met wat krommere tanden rondliepen?
Destijds werd mijn uitspraak gezien als een zoveelste uiting van puberale tegendraadsheid, maar jaren later vind ik nog steeds dat ik een punt had. We moeten onze kroost wel een beugel geven, want anders zijn ze het enige lelijke kindje zonder rechte tanden. We moeten wel een borstvergroting laten uitvoeren, want anders zijn we het enige instagrammodel met natuurlijke rondingen. Is perfectie echt een goede zaak, ook als ze níét mislukt?
