Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.
In mijn vorige column omschreef ik mezelf als iemand die de hippe en trendy muziek van tegenwoordig wel kan bijbenen. Ik maak me echter geen illusies over mijn blinde vlekken. Volgens een onderzoek werd er op één dag in 2024 meer muziek uitgebracht dan tijdens het hele jaar 1989. Hoe hard je dus ook je best doet, je kan onmogelijk alles kennen. Op dat feit werd ik onlangs weer met de neus gedrukt.
Eind september was ik in de Botanique voor een concert van de ambientcomponist Jasmine Wood. Het optreden vond plaats in het kader van een kunstwedstrijd waar ik verder het fijne ook niet van weet – je kon tickets kopen om enkel Jasmine Wood te zien. Toen ik mijn favoriete concerttempel binnenwandelde, was ik een beetje verward. In de inkomhal stond een lange rij mensen met elfenoren, dierenmaskers en Lord of the Rings-achtige gewaden. Aanvankelijk dacht ik dat er voor de kunstwedstrijd misschien een toneelstuk werd opgevoerd, maar dan zouden er wel heel veel acteurs op het podium moeten passen. Bovendien zag ik dat de parade stond aan te schuiven aan een concertzaal die niets met de wedstrijd te maken had, de Witloof Bar, het kleinste zaaltje waar ik nooit eerder zo’n horde heb zien drummen.
Ik hou ervan om met beide voeten op de grond gezet te worden.
Op de tram naar huis surfte ik nog eens naar de site van de Botanique. Voor wie stonden al die verklede mensen nu eigenlijk aan te schuiven? Zo belandde ik in de wereld van Yaelokre, een konijnenhol waar ik de rest van de avond niet meer uit zou kruipen.
Yaelokre blijkt de Filipijns-IJslandse folkartiest Keath Ósk te zijn. Het project is pas sinds januari 2024 actief, maar zit op Spotify al aan meer dan 2,5 miljoen luisteraars – wat het extra frappant maakt dat ik er nog nooit van gehoord had. Op zich zijn de liedjes niet zo heel complex en klinken ze alsof ze als randanimatie in Game of Thrones zouden kunnen dienen.
Maar dat is slechts het tipje van de ijsberg. Google vertelt me dat er achter de songs een hele mythologie schuilgaat. De verhalen spelen zich af in de fictieve wereld Meadowlark, en met behulp van maskers belichaamt Ósk vier verschillende personages, die allemaal verschillende waarden verpersoonlijken. Meer kan ik er niet over vertellen, want ik begrijp er geen snars van. Het helpt niet dat de fans onderling bekvechten op onlinefora over wat het nu allemaal precies betekent.
Wat wel duidelijk werd: Yaelokre heeft heel toegewijde fans. Ik zag op concertvideo’s waar fans de liedjes van begin tot eind meekwelen, allemaal in bijbehorende klederdracht. Ik zag beelden van vier mensen – die dus niet Yaelokre zelf waren – die op een Facts-achtige conventie gewoon op een van de liedjes dansten en het publiek dat daar extatisch op reageerde. Eventjes kreeg ik een inkijk in een subcultuur die mij totaal onbekend was.
Ben ik hierna fan geworden van Yaelokre? Nee. Ik heb niets met folk, en nog minder met fantasy. Maar ik hou ervan om met beide voeten op de grond gezet te worden en te beseffen dat er zo veel gebeurt in de muziekwereld waar ik niets van af weet. Saai wordt het nooit.
