‘We moeten voetbalsupporters harder pesten’

Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.

Tijdens ieder voetbaltoernooi is er maar één moment waarop ik oprechte vreugde ervaar: wanneer de Belgen uitgeschakeld worden en het hele circus kan stoppen.

De reacties zullen weer voorspelbaar zijn. ‘Tobias, waarom doe je zo zuur? Kan je andere mensen niet gewoon hun pleziertje gunnen?’ Hoe graag ik het ook zou willen, de maatschappij maakt het onmogelijk om te doen alsof er niets aan de hand is. Mensen die ik ooit respecteerde, zeggen afspraken af om te kijken hoe enkele miljonairs tegen een bal trappen. Zogenaamde vrienden van wie ik dacht dat ze me kenden, stellen me teleur door te vragen of ik mee wil kijken. In de winkel word ik gebombardeerd met afbeeldingen van voetballers van wie ik er misschien drie bij naam ken. Overal probeert men me ervan te overtuigen dat voetbal een heel belangrijke zaak is in plaats van een puberaal spelletje.

‘Soms weet jij toch echt niet van de wereld, hé?’ beet iemand me onlangs toe omdat ik niet wist dat de Belgen die dag speelden. Ben ik wereldvreemd omdat ik niet geïnteresseerd ben in een spelletje dat ik zelf niet speel, waar ik de regels nog altijd niet honderd procent van ken en dat het slechtste in de mens naar boven haalt?

Al in de lagere school keek ik neer op iedereen die met voetbal bezig was. Terwijl ik en mijn nerdy vrienden in een hoekje van de speelplaats Pokémonkaarten uitwisselden, wilden de meeste jongens alweer ‘sjotten’. Minstens wekelijks was er knallende ruzie in de groep of raakte iemand gekwetst. Zelf was ik er nooit slachtoffer van, want ik was met rustigere, interessantere dingen bezig.

Veel volwassen mannen hebben hun emoties amper beter in de hand dan de jongens uit mijn lagere school. Ik zie verstandige mensen tijdens een voetbalmatch plots in holbewoners veranderen. Ze laten de spelers niet alleen de bal beheersen, maar ook hun emoties. Plots is het normaal om naar een televisiescherm te roepen en tegen de muur te kloppen omdat mensen die je nog nooit ontmoet hebt eens slecht spelen.

De laatste weken zag ik veel tweets passeren van Taylor Swift-fans die zich afvragen waarom zij uitgelachen worden als ze glitter opdoen voor een optreden van hun idool, maar mannen die voetbaltruitjes dragen en vlaggen op hun gezicht schminken wel sociaal aanvaard worden. Die dubbele standaard klagen ze terecht aan, al trek ik er een andere conclusie uit: we moeten voetbalsupporters veel harder pesten.