Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.
Azealia Banks is een vrouw van vele controverses. In 2019 werd ze op de blacklist van vliegmaatschappij Aer Lingus gezet, wat ze zes jaar later nog steeds gebruikt om alle Ierse vrouwen lelijk te noemen. Ooit postte de rapper beelden van een kast vol bloed en veren, waarbij ze beweerde dat ze kippen offerde om aan hekserij te doen. Vier jaar geleden groef ze het lijkje van haar kat Lucifer op, waarna ze moest verduidelijk dat ze hem niet had opgegeten. En ze krijgt al zo’n decennium méér aandacht voor haar xenofobe en homofobe opmerkingen op Twitter dan voor haar hits, zoals 212 – al zorgt ze voor een verwarrende balans door op onverwachte momenten net in de bres te springen voor minderheden.
Dat Banks altijd veel te laat komt op haar eigen optredens, haalt niet de top tien van redenen die haar berucht maken. Daarin verschilt ze immers niet van popdiva’s als Madonna en Rihanna. Maar toen Banks op Les Nuits Botanique speelde – haar eerste Belgische show sinds 2014 – was dat het wangedrag waarmee het publiek het meest direct geconfronteerd was.
Vooraleer headliner Banks het podium zou betreden, stonden eerst drie andere acts geprogrammeerd. Die moesten zich aan een strak schema houden, want tussen de shows was telkens maar vijf minuten voorzien voor de podiumwissel. Dat lukte perfect, tot de ster van de avond moest opkomen. Voor haar waren er nochtans tien minuten voorzien in plaats van vijf. Uiteindelijk werden het er veertig.
Zonder irritatie, maar met een ironische grijns gokken mensen wanneer Azealia Banks precies zal verschijnen.
Daar leek niemand zich aan te storen. Sowieso hadden velen geen ticket gekocht ondanks, maar net omdat Azealia Banks zo spraakmakend is. Niemand had verwacht dat ze ook maar enigszins op tijd zou beginnen. Net omdat ze zo consistent te laat komt, ontstaat er een soort spelletje met het publiek. Zonder irritatie, maar eerder met een ironische grijns gokken mensen wanneer ze precies zal verschijnen.
Dat kan je zien als een gebrek aan respect voor het publiek. Maar ergens vind ik het ook een slimme zet, die net kan bijdragen aan de sfeer. Vanaf het officiële moment waarop de show moet starten, hangt er anticipatie in de lucht. Nu kan het elk moment gaan beginnen, maar je hebt geen idee of het nog vijf of dertig minuten zal duren. Als de artiest daarna vol energie op het podium verschijnt en effectief een goede set speelt, kan die opgebouwde spanning voor explosies zorgen.
Ook Death Grips, mijn favoriete band, speelt daar slim mee. Ik heb ze vijf keer live gezien, waarbij ze geen enkele keer op tijd begonnen. Hun optredens staan garant voor een nooit aflatende stroom aan hyperagressieve punkhiphop, waarbij het publiek herleid wordt tot hun oerinstincten. Door het publiek nog net iets langer in spanning te houden, zit iedereen op hun kookpunt tegen dat de waanzin effectief begint.
Hoewel Azealia Banks iets andere muziek maakt, is het effect in essentie hetzelfde. Ze doet en zegt veel dingen waar ik vraagtekens bij plaats, maar op dit punt moet ik haar steunen.
