Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.
Wie mijn Instagramprofiel bezoekt, zal daar geen sexy selfies of pittoreske vakantiekiekjes aantreffen. Ik focus me op banaliteiten die licht grappig zijn. Bierblikjes met gekke namen, posters die nogal lelijk in elkaar gezet zijn, straatgraffiti waar ik om moest gniffelen. Ondertussen heb ik al meer dan vijfhonderd brakke foto’s verzameld die semi-interessante verhalen vertellen.
Mijn belangrijkste drijfveer is simpel: ik vind het zelf grappig. Maar wanneer ik in een pretentieuze bui ben, zal ik je vertellen dat er ook een diepere filosofie achter zit. Ik heb een hekel aan personal branding: het idee dat iedere persoon in tijden van sociale media hun eigen merk is en dat je je posts zo moet inzetten om je eigen persoonlijkheid en al je talenten in de verf te zetten – al dan niet om aantrekkelijker te worden op de arbeidsmarkt. Persoonlijk heb ik daar geen interesse in en wil ik me in mijn korte tijd op aarde gewoon amuseren, zonder constant een ingebeeld publiek in gedachten te houden waaraan ik me altijd van mijn beste kant moet laten zien.
Met mijn anti-instagrammable foto’s probeer ik een soort van tegenwicht te voorzien. Wanneer een plaatje amper twee likes haalt, zie ik dat soms als een persoonlijke overwinning. Ik ben erin geslaagd om echt oninteressant te zijn.
Zou een echt tegendraads iemand niet gewoon al zijn sociale media verwijderen?
Als ik echt eerlijk ben, zijn er echter ook momenten waarop ik worstel met mijn eigen filosofie. Plaats ik mijn domme foto’s echt als verzet tegen de ziektes van de moderniteit, of is het gewoon een alternatieve manier om aan personal branding te doen en mijn eigen vorm van humor in de kijker te zetten? Zou een echt tegendraads iemand niet gewoon al zijn sociale media verwijderen?
Er is immers nog een andere manier waarop ik mijn Instagramaccount inzet, en daar is geen greintje ironie in te vinden. Regelmatig deel ik nieuwe singles en albums op mijn stories. Dan vertel ik mezelf dat ik het doe om muziek die ik cool vind te verspreiden en artiesten een duwtje in de rug te geven. Met andere woorden: het draait niet om mezelf. Maar of ik het nu wil of niet, op die manier schets ik ook een beeld van mijn eigen (al zeg ik het zelf, uitstekende) muzieksmaak. Aan personal branding lijkt geen ontkomen.
Maar dan komen er momenten waarop al die twijfels nergens voor nodig blijken. Laatst was ik in de Botanique op een optreden van Titanic, een zijproject van de muzikanten Mabe Fratti en I La Católica. Net voor aanvang sprak iemand me aan om te vertellen dat hij een ticket had gekocht nadat ik het nieuwe album van Titanic op mijn Instagramverhaal had gedeeld. Ik mag dan soms dubbele gevoelens hebben bij de manier waarop ik mijn platform gebruik, ik heb er ten minste voor gezorgd dat een coole, kleine band een extra concertticket heeft verkocht. Daar doe ik het uiteindelijk voor.
En voor de mensen die me van hypocrisie willen beschuldigen: ja, ook deze column zal op mijn Instagram verschijnen.
