Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.
Soms zijn er reeksen die herkenbaar willen zijn, maar zorgen er vooral voor dat je je afvraagt hoe het leven van de bedenkers er in godsnaam uitziet. Zo heb ik de afgelopen weken weer gesmuld van het zevende en laatste seizoen van Dertigers, de VRT-soap over een vriendengroep die nog disfunctioneler in elkaar zit dan die rond Donald Trump en Elon Musk.
Tijdens het kijken naar Dertigers val je van de ene verbazing in de andere. Er zijn weinig personages waarvan je je moeilijker kan inbeelden waarom ze überhaupt vrienden blijven. En dan heb ik het niet alleen over alle dramatische gebeurtenissen. Ook op een fundamenteler niveau lijken deze mensen elkaar niet te kunnen luchten. Tijdens de ondertussen 168 afleveringen zijn er amper scènes waarin iemand een probleem opbiecht aan een zogenaamde vriend, waarop die begripvol en empathisch reageert. Het leeuwendeel van het conflict ontstaat omdat niemand op een normale manier met elkaar communiceert. Al is dat misschien net een accurate weergave van de Vlaamse volksaard.
Wat me in dit laatste seizoen verder opviel, is hoe conservatief de serie is. Dertigers is het soort show dat in een korte tijd heel veel thema’s wil aansnijden waarin de kijkers zich kunnen herkennen. Zo krijgen die het gevoel dat ze niet alleen staan met hun problemen, en misschien krijgen ze wel wat goede raad om met hun eigen situatie om te gaan. Alleen kon ik mijn ogen amper geloven tijdens de lang uitgerekte verhaallijn waarin Sami zich onzeker voelt omdat zijn vriendin een seksspeeltje heeft gekocht. Liggen we hier in 2025 echt nog van wakker?
Nog meer verbijsterend was de verhaallijn van het gay koppel Ruben en Sander. Al vanaf het begin laat Dertigers prominent homoseksuele personages zien, maar het leek alsof ze bij het schrijven van het laatste seizoen plots beseften dat ze het belangrijkste cliché van allemaal hadden laten liggen. Op de valreep beslisten de schrijvers om Sander te laten horen dat hij seropositief is – een term die ik al sinds ongeveer 2003 niet meer gehoord had. Bewustmaking rond soa’s blijft natuurlijk belangrijk, maar om naar de stigmatiserende link tussen homoseksualiteit en seropositiviteit te grijpen, is een beetje makkelijk.
Het leek alsof ze bij het laatste seizoen plots beseften dat ze het belangrijkste cliché hadden laten liggen.
Ook de laatste noot waarop alle verhaallijnen eindigen, is oertraditioneel. Doorheen de show wordt er enthousiast geëxperimenteerd met alternatieve relatievormen: van polygamie over cougars en toyboys tot homoseksueel overspel in een heterorelatie. Maar wanneer het doek valt over de show, zijn zowat alle personages in een brave, veilige, monogame relatie beland. Genoeg gekkigheid beleefd, nu is het tijd om volwassen te worden en voor huisje, tuintje, kindje te gaan.
Omdat ik dit jaar zelf een dertiger ben geworden, voelde dit laatste seizoen als een persoonlijke aanval. Alsof ik niet saai genoeg ben om een echte volwassene te zijn. Maar ik trek me op aan de gedachte dat ik ten minste wel in staat ben om een conflict op een gezonde manier uit te praten en geen nachtmerries over vibrators heb.
