Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.
Zonder aankondiging dropte Skrillex op de eerste dag van deze maand zijn nieuwe album F*ck U Skrillex You Think Ur Andy Warhol But Ur Not!! <3. In amper drie kwartier raast de brostep-producer er 34 nummers door, waarbij de vette bassen en energieke beats elkaar in moordend tempo opvolgen. Een aprilgrap die ik ondertussen al minstens vijftien keer beluisterd heb.
Daarmee speelt Skrillex niet voor het eerst een belangrijke rol in mijn muzikale memoires. Zijn iconische doorbraakhit Scary Monsters and Nice Sprites kwam uit toen ik zestien was. Dat betekent dat ik in de eerste jaren waarin ik uitging niet kon ontsnappen aan Skrillex en gelijkgezinde dj’s die een graantje van zijn succes meepikten. Destijds deed ik natuurlijk alsof ik er niets aan vond, want ik was een metalhead dus ik deed neerbuigend over alles wat commercieel en elektronisch was. Maar stiekem was ik altijd blij wanneer de pophitjes in de afspeellijst van danscafé Pick in Brugge plaats moesten ruimen voor knarsende dubstep.
Toen hulde ik mijn appreciatie in een laag ironie en zei ik dat Skrillex zo slecht was dat het weer goed werd, om er toch onbeschaamd op te kunnen bewegen. Ondertussen moet ik bekennen dat ik Scary Monsters and Nice Sprites en Bangarang oprecht steengoede nummers vind. De hits van Skrillex waren luid, chaotisch en agressief, kwaliteiten die ik nog steeds zoek in mijn favoriete muziek over verschillende genres heen.
Wat mij betreft, hoort de mainstream populariteit van Skrillex tot de meest fascinerende popculturele fenomenen van deze eeuw. Het is een klein mirakel dat zulke radicale muziek plots commercieel verkoopbaar was. Heel eventjes zaten we collectief te feesten op muziek die klonk als twee gigantische robots die gewelddadig de liefde met elkaar bedreven. Nooit eerder werd dit soort herrie zo breed omarmd, en sindsdien is het ook niet meer opnieuw gebeurd.
De mainstream populariteit van Skrillex behoort tot de meest fascinerende popculturele fenomenen van deze eeuw.
Destijds haalden passionele muziekfans hun neus ervoor op, maar intussen is Skrillex omarmd door diezelfde groep. Doorheen de jaren werkte hij samen met een hoop hippe muzikanten waar ik zelf grote fan van ben, waaronder FKA Twigs, Bladee en 100 Gecs. Op zijn recentere albums laat hij niet exact hetzelfde geluid horen als op Scary Monsters and Nice Sprites, maar zet hij wel in op diezelfde opgefokte energie. Zijn blijvende relevantie werd afgelopen jaar bewezen op Pukkelpop, waar hij de marquee stampvol liet lopen met zowel brostep-nostalgici als nieuwe fans van zijn recentere muziek. Ook ik was erbij en had er misschien wel het meeste plezier dat ik heel die festivalzomer beleefd heb. En de kans is groot dat je in december zijn nieuwe album ook in mijn eindejaarslijstje zal aantreffen.
Aan jezelf durven toegeven dat Skrillex altijd goed is geweest: volgens mij is het voor mijn generatie een belangrijke stap tijdens het volwassen worden.
