‘The Real Housewives of Antwerp laat een verrassend complex vrouwbeeld zien’

Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.

Sinds deze week kun je op Streamz kijken naar The Real Housewives of Antwerp, een reeks waar ik reikhalzend naar uitkeek. Voor de lezers die niet professioneel naar troep kijken: The Real Housewives is een iconische realityfranchise. Er zijn tientallen varianten in verschillende steden, van Beverly Hills tot Amsterdam. Buiten de locatie is het recept telkens hetzelfde. De camera volgt een groep rijke vrouwen die constant ruziemaken als kinderen op een speelplaats.

De eerste aflevering van onze eigen, lokale editie stelde niet teleur. De luxueuze, ietwat wereldvreemde cast strooide met oneliners als ‘geld verdienen is niet het belangrijkste in het leven, geld uitgeven is dat wel.’ Al tijdens hun eerste samenkomst werd er ruzie gemaakt, ook al snapte niemand, inclusief de aanwezigen, echt waarover het ging.

Wel was ik verrast door het gedateerde vrouwbeeld in de reeks. De onlangs bevallen Melissa vertelt dat haar partner Ludovic haar steunt bij het verliezen van haar zwangerschapskilo’s. Nog zes kilo en ze gaan eens goed shoppen. Misschien krijgt ze zelfs nieuwe borsten! Ook sterrenchef Wout Bru, wiens verloofde Natassia de voorgenoemde samenkomst heeft georganiseerd, komt het gezelschap trots een gezond slaatje voorschotelen. ‘Ik heb aan jullie lijn gedacht!’

Nog frappanter: de vrouwen doen hetzelfde. Constant koppelen ze hun eigenwaarde aan hun schoonheid. Melissa is oprecht enthousiast over de belofte van Ludovic. Daarnaast doen ze constant uitspraken als ‘vrouwen onder elkaar, dat is heel vaak een bitchfight’ of ‘dat gekat, dat bekvechten, dat is typisch vrouwelijk’. De seksistische cafépraat die je mannen doorgaans hoort verkopen, is door deze vrouwen overgenomen.
Aanvankelijk wilde ik een column aan deze geïnternaliseerde misogynie ophangen. Maar mijn vriendin had een aanvulling: ‘Ondanks dat deze serie het feminisme terugdraait, is Real Housewives een van de weinige franchises waar vrouwen op oudere leeftijd hun eigen ervaringen en innerlijke leefwereld centraal stellen, zonder dat het over mannen moet gaan.’

In Antwerpen vallen de leeftijden best mee. Buiten de vijftigjarige Annelies zijn alle personages tussen 28 en 35 jaar – al is dat voor realityvrouwen misschien ook al oud. Maar wat het centraal stellen van vrouwenlevens betreft, moet ik haar gelijk geven. Soms komen er partners in beeld, maar eerder als tussenstop tijdens de avonturen van de vrouwen. Zelfs de gerenommeerde Wout Bru wordt gereduceerd tot de kok die het diner van de vrouwen verzorgt. Verder leven de vrouwen lekker hun eigen leven. Overdreven luxueus en een beetje leeg, maar wel schaamteloos vrouwelijk. Hun ruzies gaan niet over mannen, maar over absurde conflicten uit hun eigen leefwereld. Hoewel je de reeks bezwaarlijk emanciperend kan noemen, is het inderdaad zeldzaam dat realityvrouwen zo openlijk hun eigen ervaringen kunnen delen.

En zo is mijn ontspannende realitytroep alweer een bron van complexe emoties geworden.