‘Soms mis ik de anonimiteit van muzikanten in cultgenres als screamo’

Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.

Onlangs was ik op een optreden van Pageninetynine, een legendarische band uit het screamogenre. Dat is een extreme vorm van punk vol chaotische tempowisselingen en modderige productie die ervoor zorgt dat alles als een overweldigende, emotioneel intense geluidsmuur op je afkomt. Puristen zullen zeggen dat Pageninetynine geen screamo maakt maar skramz, omdat screamo op commerciëlere bands duidt die het genre verbasterd hebben. Dat terzijde: het ging om een unieke show van een iconische artiest.

Als je het optreden in kwestie als buitenstaander zag, zou je dat niet zeggen. Pageninetynine speelde voor iets meer dan honderd man in Magasin 4, een bunker die niet meteen prestige uitstraalt. Na de droge aankondiging ‘Wij zijn Pageninetynine en dit is onze eerste Europese show sinds 2002’ ramde de band zonder poespas vijftig minuten door – ongeveer het dubbele van wat gangbaar is in het genre. Achteraf gingen de muzikanten even ontheatraal weer af en was het voorbij.

Zulke shows herinneren me er altijd aan hoe relatief stempels als ‘icoon’ en ‘legende’ zijn. Binnen de screamowereld zal niemand ontkennen hoe belangrijk Pageninetynine is. Alleen blijft het een niche, waardoor zelfs een exclusieve reünie van een opperband slechts zo’n honderd man trekt.

Daar zit veel schoonheid in. Screamo is een genre waarvoor je moeite moet doen om er fan van te worden. Toen ik het als tiener ontdekte, was de muziek dankzij het internet al veel makkelijker beschikbaar dan vroeger, maar ik moest wel weten waarnaar ik moest zoeken. Ik moest actief op zoek gaan naar obscure muziekfora om daar de broodkruimels naar alle verschillende bands te volgen. Om nog maar te zwijgen over de moeite die je in het begin moet doen om deze chaotische muziek te leren appreciëren. In Magasin 4 waren we misschien niet met gigantisch veel, maar iedereen had wel actief de moeite gedaan voor deze muziek en was er uit oprechte passie die niet iedereen op grotere shows heeft.

En dan was er nog iets wat me deed beseffen hoezeer deze scene rond de eigenlijke muziek draait. Pas toen Pageninetynine het kleine podium met negen man besteeg, had ik door hoeveel mensen er in deze band zaten. En dat deed me beseffen dat ik deze muziek al vijftien jaar beluister zonder ooit maar één foto van de band gezien te hebben. In veel genres word je om de oren geslagen met persfoto’s, Instagramreels of interviews, maar bij Pageninetynine was het me niet eens opgevallen dat ik niets over hen persoonlijk wist. Omdat het soms ook geen fluit uitmaakt wanneer de muziek je intens raakt.

Als muziekjournalist is het ironisch om te zeggen, maar in hedendaagse muziek mis ik die obscuriteit soms een beetje.