‘Robin Pront en Charlotte Timmers denken dat ze een film over de Zillion hebben gemaakt’

Paul Baeten is schrijver van romans en tv-reeksen – begin dit jaar nog Twee zomers op Eén. Elke week bijt hij zich hier vast in maatschappij en popcultuur.

Eind jaren negentig probeerden ik en een veel slimmere vriend het even te maken als internetgoeroes. Laat het feit dat ik hier elke week voor vier korrels graan en een glas lauwe melk een column schrijf alvast het antwoord bieden op de vraag hoe goed die carrière gelukt is.

Wat wel lukte: als would-begoeroe een paar keer meegesleurd worden naar de Zillion. Wat toen, anders dan nu, niet cool was. De Zillion was een overdekte boerenfuif, de stadsfeestzaal van Aarschot aan de Schelde. Ik zat er, amper meerderjarig, een paar keer in een soort vipruimte en de stoet Kanaal 2-BV’s en andere laagopgeleiden was er niet te stuiten.

Ik zei al fake lachend tegen iemand die de pech had te moeten luisteren: ik ben nu oud genoeg om historische films te zien verschijnen over dingen die ik nog heb meegemaakt.

Zoiets moet ook Tom Naegels gedacht hebben en hij schreef een stuk in De Standaard waarin hij terecht opmerkte dat het toch wel bijzonder is dat gedrogeerde seks, geweld, machismo en pornokoningen zonder ook maar de minste turbulentie door het luchtruim van ons tijdvak zweven. Vooral omdat het gebaseerd is op een realiteit van een duo criminelen DIE GEWOON LEKKER MEEDOEN.

Veel mensen vinden een feestje met seks en drugs een leuk concept. En dat is helemaal niet bijzonder.

Een feestje met seks en drugs: dat vinden veel mensen blijkbaar een leuk concept. Van de originele johnny’s tot en met de ironische johnny’s, of hoe je hipsters tegenwoordig ook wil noemen. En dat is ‘bijzonder in deze tijden’.

Alleen: dat is natuurlijk helemaal niet bijzonder. Dat is bijzonder als je in een schuif op de redactie van de krant woont en denkt dat de van de wereld losgekoppelde cultuur die op zo’n plek heerst ook de realiteit is. ‘Huh? Dat klopt helemaal niet met wat wij elke dag in onze kolommen schrijven! Hoe kan dat nu?’

Ik denk dat we allemaal wat slechte smaak missen. Ik vrees ook dat Bart Eeckhout zich in De Morgen vergist wanneer hij schrijft dat mensen niet wakker liggen van ‘woke’. Ik denk dat het gevoel ‘dat niets meer mag’, hoe onterecht dat ook is, een belangrijk deel vormt van de verrechtsing en met name ook het succes van N-VA en Vlaams Belang bij jongeren.

Want wat blijkt? Zelfs de progressieve BV’s rond de Boerentoren zaten te wachten op een complete onnozelaar als Frank Verstraeten die in een stom kostuum geld uit het plafond laat dwarrelen. Het geniale aan deze pr-stunt is dat het zogezegd om te lachen is, maar eigenlijk snakken veel mensen gewoon naar ‘een feestje zoals vroeger’.

Robin Pront en Charlotte Timmers denken vast dat zij een film over de Zillion hebben gemaakt. In feite is Zillion gewoon een dure campagne om Frank Verstraeten en Dennis Black Magic niet alleen terug op de kaart te zetten, maar ook nog eens een zekere outlaw-achtige cool te geven. Dat dat ook nog eens gelukt lijkt, dat daar genoeg draagvlak voor is, is het interessantste aan dit hele gebeuren. De verbazing in de chique media erover komt uit hetzelfde vat als de verbazing over hoeveel stemmen er weer naar het Vlaams Belang vloeiden. ‘Dat had niemand verwacht!’ Nope, dat hadden jullie niet verwacht.