‘Persoonlijk vind ik knullige glamour van Vlaamse awardshows een pak vermakelijker dan echte glamour’

Jozefien Wouters grasduint elke week in het nieuwste cultureel erfgoed.

De Golden Globes. De Grammy’s. De Oscars. Triomferende beroemdheden en trofeefabrikanten doen de komende weken gouden zaakjes. Want het nieuwe cultuurjaar begint pas echt wanneer we van het oude afscheid hebben genomen met champagne, een matige comedian en ellendig lange bedankspeeches.

Doorgaans ben ik een eerder nonchalante awardconsument. Ik check ‘s anderdaags wie gewonnen is, bekijk enkele speeches, jureer de opvallendste outfits, like een paar memes en probeer gesprekken tussen Timothée Chalamet en Kylie Jenner te liplezen. Allemaal uiterst amusant, maar echt veel kan het me nu ook weer niet schelen. Voor onze vaderlandse variant blijf ik daarentegen wél thuis. De Kastaars, het Gala van de Gouden K’s, de MIA’s: ik kijk ernaar met het enthousiasme van een veertigjarige man die voor zijn favoriete voetbalploeg supportert.

Deels omdat ik het als mijn plicht zie als cultuurjournalist, of mijn jobomschrijving in ieder geval misbruik om mijn oprechte begeestering te maskeren. Dat Vlaamse awardshows wél op een binnen onze tijdzone schappelijk uur worden uitgezonden, speelt zeker ook mee. Maar vooral omdat het allemaal zo geruststellend voorspelbaar is. (En een tikje cringe.) Ik weet nu al wat er volgende week zal gebeuren op de MIA’s. Een verdwaald politicus die een award moet uitreiken aan een artiest van wie hij nog nooit heeft gehoord. Een intiem muzikaal eerbetoon aan de overledenen van het voorbije jaar. Flashy outfits van Nicky Vankets. Een matig duet van twee artiesten die niets met elkaar te maken hebben. Genodigden die erbij zitten alsof ze louter aanwezig zijn omdat ze de kleine lettertjes in hun contract niet hebben gelezen. Bart Peeters. Metejoor die alles wint. Kritiek op Metejoor omdat hij alles wint. Kritiek op de kritiek op Metejoor. Het meest memorabele moment van zestien jaar aan MIA-uitreikingen is Tom Barman die een sigaret rookt. Dat is geen verwijt, maar het zegt wel iets.

Het meest memorabele moment van zestien jaar aan MIA-uitreikingen is Tom Barman die een sigaret rookt.

Elk jaar opnieuw willen ze ons doen geloven dat Niels Destadsbader de lokale Jimmy Kimmel is, een draagbare wasmachine dezelfde grandeur heeft als een gouden Oscarbeeldje en de MIA’s een glamoureus festijn is waar je bij móét zijn. Elk jaar opnieuw moeten we vaststellen dat Vlaanderen heel slecht is in glamour. Het ding is: persoonlijk vind ik knullige glamour een pak vermakelijker dan echte glamour.

Als de Vlaamse showbizz een dorp is, dan zijn de MIA’s de nieuwjaarsborrel in de plaatselijke parochiezaal. De avond begint met een glaasje bubbels en eindigt bij een hotdogkraam. Er wordt niet geluisterd naar speeches. Er vinden verbroederingsrituelen plaats tussen mensen die elkaar in het dagelijkse leven nooit kruisen. Echt spannend is het niet, maar alleen al de gedachte dat Loverman en Bart Kaëll straks misschien een praatje maken aan het pissijn maakt alles de moeite waard.