‘Op 31 december was er in Aarschot slechts één optie om te feesten: de kleinstedelijke scoutsfuif’

Jozefien Wouters grasduint elke week in het nieuwste cultureel erfgoed.

Tijd voor, op de valreep, de ellendigste beslissing van het jaar: ‘Hoe ga ik oudjaar vieren?’ Hapjesavond bij vrienden? Een reservatie in een fancy restaurant proberen te fiksen? Toch nog eens naar een hippe club, kwestie van uitgeput en teleurgesteld het nieuwe jaar in te gaan? De festiviteiten compleet negeren en gewoon doen alsof het al 2 januari is?

Het is een specifiek soort keuzestress waar ik vroeger weinig last van had. Ik ben opgegroeid in Aarschot. Op 31 december was er slechts één optie: de fuif aan sporthal De Tumkens in Betekom. In een smerige tent vol modder en zatte tieners aftellen naar het nieuwe jaar: heel feestelijk was het niet, maar het was dat of een avondje met je ouders en Peter Van de Veire.

Het vreemdste was dat iedereen leek te negeren dat de oudejaarsfuif exact hetzelfde was als eender welke andere scouts-, chiro- of voetbalfuif in de buurt. Een zompig voetbalplein. Plat bier. De geur van puberzweet. Volle dixi’s. Een inwisselbare dj die (terecht) zes keer I Gotta Feeling van Black Eyed Peas speelt. Louche kerels die in hun eentje komen schuren op Sean Paul. Partyfotografen wier oeuvre integraal op Facebook verschijnt, wat betekent dat je ‘s anderdaags katerig en ietwat paniekerig door tweehonderd foto’s moet scrollen in de hoop geen bezwarend materiaal tegen te komen. Een vechtpartij of twee. (Het is en blijft de marginale driehoek.) En als afsluiter een ouder die niet de jouwe is die je naar huis brengt en via smalltalk het alcoholpercentage op de achterbank probeert in te schatten.

Als je het jaar begint in Betekomse slijk, kan het alleen maar beter worden.

Of het nu de Emmerkesfuif (bier in emmers), de Halve Liter Fuif (bier in halve liters) of de Marcellekesfuif (tieners in marcellekes) was: in 2011 voelde elke fuif hetzelfde. Alleen droeg op oudjaar iedereen net iets mooiere kledij, werd er cava geconsumeerd, waren de tickets twee euro duurder en wachtte iedereen tot middernacht om de grap ‘amai, ik ben dit jaar nog niet naar het toilet geweest’ te maken. Het was verschrikkelijk, maar ongecompliceerd. Als je geen verwachtingen hebt, hoef je ze ook niet in te lossen.

Ik ging er lang van uit dat mijn uitgaansleven dat van eender welke Vlaamse tiener was. Tot ik mensen uit grootsteden ontmoette en me realiseerde dat zij ook andere opties hadden. Clubs. Danscafés. Studentenfeestjes. Illegale raves. Toegegeven, het klinkt allemaal spannend en een pak minder schraal. Maar sinds ik jaarlijks met meerdere oudejaarsopties word geconfronteerd, heb ik toch vooral medelijden met de Antwerpse jeugd die elke vrijdagavond moet beslissen of ze naar Ampère of Club Vaag gaan.

Ik zeg niet dat ik terug naar die tent wil. Ik beweer absoluut niet dat vroeger alles beter was. En ik wil al helemaal geen bier uit een emmer drinken. Ik zeg alleen dat het verdomd makkelijk was. Geruststellend, zelfs. Als je het jaar begint in Betekomse slijk, kan het alleen maar beter worden.