‘Waar ben je in godsnaam mee bezig als je echt wakker ligt van e-mailetiquette?’

Tobias Cobbaert grasduint in het nieuwste cultureel erfgoed.

Beste,

Van etiquette ben ik nooit een grote fan ­geweest. Dat het wansmakelijk is om met volle mond te praten, tot daaraan toe. Maar wie heeft er in godsnaam last van als ik mijn ellebogen even op tafel laat steunen? Hoe bedoel je, er is tijdens grote diners een hele rangorde van wie tegen wie mag praten? En waarom zou ik het verdienen om altijd later bediend te worden, puur omdat ik geen vrouw ben? De enige mensen die oprecht wakker liggen van etiquette, zijn mensen die zich beter willen voelen dan anderen omdat ze de etiquette volgen. Persoonlijk vind ik dat we allemaal gewoon een beetje normaal moeten doen.

Een specifieke vorm van etiquetteregelneverij die ik extra lachwekkend vind, is klagen dat je een mail hebt ontvangen die niet volgens de regels van de kunst is opgesteld. Om de zo veel tijd hoor ik wel iemand klagen over een mail van de overheid waarin die persoon niet met ‘u’ maar met ‘je’ werd aangesproken. Dan denk ik altijd: wie denk je eigenlijk dat je bent? Vind je jezelf echt zo belangrijk dat je oprecht geschoffeerd wordt door een ietwat informele mail?

Waar ik nog minder begrip voor heb, zijn mensen die een hele monoloog kunnen afsteken over mails die niet met de juiste aanhef ­beginnen. Aan de koffiemachine vertellen ze dan dat ze weer eens een mail van een ­onnozele student hebben ontvangen die begon met ‘beste,’. Weten die on­opgevoede ­boeren dan niet dat je een e-mail nooit mag ­openen met slechts één woord? Op zo’n beledigend stuk ­proza, het meest ­schandalige sinds Lolita, gaan ze niet ­meteen antwoorden, hoor.

Ik kan me echt niet voorstellen hoe je leefwereld eruitziet als je je zulke dingen aantrekt. Wanneer mensen mij mailen, maakt het me echt niet uit of ze me aanspreken met ‘yow matje’ of met ‘edelachtbare Heer Cobbaert’. Ja, zelfs het verguisde ‘beste’ vind ik ­honderd procent oké. Zolang als je me niet de huid vol scheldt en in duidelijke zinnen schrijft wat je me precies wil communiceren, maakt de rest voor mij helemaal niet uit.

Trouwens, soms weet je toch helemaal niet hoe je een e-mail precies moet openen? Mijn ­excuses, instelling met enkel een generisch ­info@bedrijf.be-mailadres, dat ik geen flauw idee heb van wie er aan de andere kant van de lijn zit. Volgens de regels van de kunst moet je er dan ‘geachte heer/mevrouw’ of iets in die aard van maken, maar wanneer ik zo’n stroeve mail ontvang, dan voel ik me vele malen ongemakkelijker dan bij een simpel, kordaat ‘beste’.

Ik zal je een geheim vertellen: soms voel ik me beter dan andere mensen, net omdat ik niet wakker lig van ­etiquette. Wanneer ik op Twitter weer eens een ­professor uit de hoogte zie doen en een wat slordige mail van een student zie ­delen om ermee te lachen, dan klop ik mezelf op de borst omdat ik gelukkig zo niet ben. Stel je voor dat je er bewust voor kiest om je op te jagen in dit soort pietluttige regeltjes die we zelf zonder nuttige ­bedoeling hebben uitgevonden. Ga jij je maar lekker een uurtje opwinden omdat iemand het gore lef had om je te tutoyeren in een mailtje over hoofdstuk 4 van de cursus. Ondertussen ga ik nog snel mijn laatste mailtjes van de dag ver­sturen zonder wakker te liggen van formaliteiten, om daarna mijn laptop dicht te klappen en van mijn rust te genieten.

Alle grapjes terzijde: waarom doen we onszelf al die formaliteiten aan? Zouden we als maatschappij niet collectief een pak vrolijker rond­lopen als we geen pietluttige regeltjes zouden uitvinden om onszelf aan te ergeren? De volgende keer dat je een mail krijgt die opent met ‘beste’, stel je dan eerlijk de vraag op welke manier je dag een aangenamer verloop zal hebben. Als je ervoor kiest om moeilijk te doen over zoiets banaals? Of als je stopt met je aan te stellen en gewoon antwoordt op de vraag die de verzender stelt?

Mvg, tobi