‘M. Night Shyamalan maakt misschien niet de beste, maar wel de leukste Hollywoodfilms’

Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.

Soms heb je van die artiesten die je niet per se goed vindt, maar die je wel waardeert. Soms omdat ze op zijn minst iets nieuws doen, soms omdat ze op zijn minst enthousiast zijn.

Onlangs heb ik naar Trap gekeken, de nieuwste worp van M. Night Shyamalan – die gast die The Sixth Sense heeft geregisseerd. De film gaat over een vader die zijn tienerdochter meeneemt naar een megaconcert van de fictieve popster Lady Raven en ontdekt dat het optreden door de politie gebruikt wordt om ‘The Butcher’ te vatten, een beruchte seriemoordenaar die ook een kaartje heeft gekocht.

Trap bevat alle elementen die Shyamalans werk zo amusant maken. De dialogen lijken geschreven door iemand die nog nooit een echt gesprek met een medemens heeft gehad. Het plot hangt met absurditeiten en ongeloofwaardigheden aan elkaar. Alweer kon de regisseur het niet laten om zichzelf een klein rolletje te geven dat ook nog eens op de lachspieren werkt. Qua toon weet de film nooit goed of hij nu een bizarre komedie of een bloedstollende thriller wil zijn. En om het helemaal compleet te maken, zit er een bizarre freudiaanse laag in het verhaal die weinig tot niets toevoegt. Hoewel je Trap bezwaarlijk goed kan noemen, heb ik me er niet mee verveeld. Elk jaar verschijnen er tal van professioneler gemaakte films, maar terwijl ik die snel weer vergeet, heeft Trap tenminste een indruk nagelaten.

Zo komt deze film terecht in een lange rij Shyamalan-titels die compleet belachelijk en daarom hoogst entertainend zijn. Ik heb me me kostelijk vermaakt met Old, een absurde mysteryfilm over een strand waar mensen razendsnel ouder worden. Of met The Visit, een ‘found footage’-horrorfilm over een bezoekje bij oma en opa dat een donkere wending neemt. En wie werd niet met verstomming geslagen door The Happening, waarin er een ziekte in de lucht hangt die mensen stante pede suïcidaal maakt?

Shyamalan-films vertrekken vaak van een idee dat op papier misschien leuk klinkt, maar dat begint te rammelen zodra je er iets langer over nadenkt. Volgens mij is hij iemand die kinderlijk enthousiast wordt door zijn eigen ideeën, waardoor hij het niet kan laten om ze toch uit te werken. Als resultaat is hij een van de weinige blockbusterregisseurs die ook met écht originele films afkomt. Of ze ook daadwerkelijk goed zijn, is daarom een minder belangrijke vraag. Het doet deugd om toch iemand in Hollywood lol te zien hebben.

Nadat ik Trap had gezien, las ik op het internet dat de actrice die Lady Raven speelt de dochter van Shyamalan is, en dat ze in het echte leven ook een zangcarrière ambieert. Als liefhebbende vader wilde Shyamalan zijn dochter een duwtje in de rug geven, en speciaal daarom heeft hij een film met een miljoenenbudget gemaakt. Hoe kan je dat nu niet geweldig vinden?