‘Links is voor mij het politieke drama van de 21e eeuw’

Paul Baeten is schrijver van romans en tv-reeksen – vorig jaar nog Twee zomers op Eén. Elke week bijt hij zich hier vast in maatschappij en popcultuur.

Als ik in Brussel mijn gezandstraalde site voor verwende yups verlaat en de straat oversteek, sta ik aan het kanaal. Aan de Havenlaan, de goedkoopste plaats in Belgïe om abortus te plegen als je er sneller rijdt dan dertig per uur, staat een ontmoetingsplek en actiezone: Allee du Kaai. Als een pover effect van de mismeesterde migratie- en daklozencrisis waren daar recent, tijdens de laatste vrieskoude nachten van de winter, mensen ingetrokken.

Brussel Leefmilieu, een organisatie die blijkbaar meer dan tijd genoeg heeft, vond dat plots onveilig. Merk op hoe ‘onveiligheid’ altijd een welgekomen passe-partoutterm is om inhumane, onrechtvaardige of extreemrechtse politiek onder te parkeren.

Dus worden die mensen buitengezet en hun weinige bezittingen in bewaring genomen, wat een hele mooie manier is om ‘afgepakt en in een camion gestoken’ te zeggen.

Leuk detail: om dit soort situaties vanaf nu te vermijden werden er gaten in het dak van het gebouw geboord. Niks beters om de veiligheid te verhogen dan in een structuur te drillen, dat weet iedereen.

Het kabinet van de Brusselse burgemeester en socialist Close wil niet bevestigen dat die gaten in het platte dak dienen om het gebouw lek en dus onaantrekkelijk te maken, maar denk even na en som voor jezelf op hoeveel andere redenen er zijn om tijdens een uitzetting plots aan contraproductieve dakwerken te beginnen. Haalt het nieuws amper of niet. Fait divers. Lokaal nieuwtje.

In Hollywood snikken ze om een belachelijk beeldje zodat in de schaduw overal mensen uitgezet en uitgebuit kunnen worden.

Een paar dagen na de uitzetting aan de kaai bezoek ik mijn grootouders. Op televisie speelt het journaal zonder klank en ik zie Jamie Lee Curtis in tranen een Oscar in ontvangst nemen en ik werd er niet goed van. Koks met hun stomme sterren, acteurs met hun stomme beeldjes, schrijvers met hun stomme kutprijzen die al 30 jaar door dezelfde vijf wormen worden uitgereikt: stop er gewoon mee. Stop met awards, stop met die tenenkrommende tranen, stop met hoogdravend gelul. Stop gewoon. Blijf thuis. Eet chips. Laat ons gerust.

We denken bij decadentie vaak aan materie: dikke auto’s, fancy hotels, champagne bij het ontbijt. Maar de westerse decadentie heeft niks te maken met Bentleys of Rolexes. Het gaat over de spreidstand van de top en de bodem in de piramide van puur geluk. De krachten die dat zouden moeten aanklagen en afremmen, zijn failliet.

Links is voor mij het politieke drama van de 21e eeuw. Ooit de bron van de hoop op beter en het verenigen van de machtelozen. Wat rest er nog van? Politieke marketing en het dwepen met een compleet uitgeleefd en verkracht begrip als ‘woke’, wat intussen alles tegelijk en dus finaal helemaal niks meer betekent. Even gemeen gekoloniseerd als de mijnen in de Congo. Intussen snikken ze in Hollywood om een belachelijk beeldje zodat in de schaduw overal mensen uitgezet en uitgebuit worden die niks hebben, letterlijk niks. Geen geld, geen zekerheden, geen dak zonder gaten. We zijn in dit land al veertig jaar bang voor de dreigende komst van extreemrechts: ik denk dat onze toekomst in het verleden ligt.