Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.
Een van mijn favoriete realitygenres is wanneer een groep influencers in een voor hen onbekende wereld wordt gedropt. Ik denk aan Echte meisjes in de jungle, waarin instagrammodellen in het oerwoud moeten overleven, of Dames in de dop, waarin socialemediasterren een opleiding etiquette volgen. Nu is Amazon Prime nog zo’n programma rijker. In Hakken over de sloot moet een bende aan luxe gehechte influencers klusjes doen op Nederlandse boerderijen.
Dat leidt tot voorspelbare maar grappige taferelen. Fotogenieke vrouwen moeten met hun lange nagels door de modder wroeten, stedelijke mannen gaan over hun nek door de geur van koeienmest, en iedereen is gechoqueerd wanneer ze voor het eerst hun slaapkamer betreden en enkel een hoop harde hooibalen aantreffen. De dorpelingen uit Urk of Friesland lachen zich een kriek omdat ze zo’n zootje ongeregeld nooit eerder in hun pastorale omgeving hebben gezien.
Ook ik amuseer me kostelijk met Hakken over de sloot, maar ik heb bedenkingen bij de framing. De influencers worden voorgesteld als afkomstig uit stedelijke gebieden, en dus per definitie dom en oppervlakkig. De dorpsbevolking is van een hoger niveau, waar de afstompende invloed van sociale media de samenleving nog niet heeft aangetast. In tegenstelling tot die jongelui uit Amsterdam weten de mensen hier wel nog wat hard werken en gezond verstand zijn.
Die clichématige tegenstelling bestaat al sinds het begin van de romantische poëzie. De stad is druk en zorgt ervoor dat mensen hun contact met het spirituele verliezen. Enkel in de rustige natuur kom je tot zelfinzicht. Uiteraard zit er een kern van waarheid in: wie heeft er geen deugd van om af en toe eens een wandeling in de natuur te maken?
Maar na zo’n wandeling ben ik altijd blij om terug te keren naar de stad, waar ten minste iets te beleven valt. Als iemand die opgroeide in West-Vlaanderen en regelmatig de omliggende boerendorpjes bezocht, kan ik je beloven dat het daar allemaal niet zo romantisch is. Iedereen kent elkaar, waardoor roddels er sneller verspreid worden dan de modernisering. Met wat geluk is er één jeugdhuis, en anders moet je als jongere al de bus nemen om iets te beleven. En rond zes uur opstaan om de varkens te voederen, is niet meteen mijn idee van een romantische balans tussen werk en privé.
Na een wandeling in de natuur ben ik altijd blij om terug te keren naar de stad, waar ten minste iets te beleven valt.
Geef mij maar het stedelijke leven, waar de winkels op tien minuten wandelafstand in plaats van op twintig minuten rijden zijn. Waar mensen dicht op elkaar leven en vanzelf gemeenschappen rond niche-interesses gaan vormen. Waar culturele instellingen te vinden zijn die gevarieerder entertainment bieden dan eindeloze velden vol schapen en koeien. Het plattelandsleven heeft zeker zijn charmes, maar het is niet voor iedereen weggelegd. Persoonlijk vind ik dat het stadsleven simpelweg meer te bieden heeft.
De influencers in Hakken over de sloot drukken die mening nogal dramatisch uit, maar ik geef ze gewoon gelijk. En het zal me worst wezen als de dorpsraad daarom over mij begint te roddelen.
