‘Tijdens het spelen van League of Legends heb ik het ware gelaat van de mensheid gezien’

Tobias Cobbaert grasduint in het nieuwste culturele erfgoed.

Ik moet iets bekennen: ik ben een ex-verslaafde.

Nu vraag je je wellicht af wat mijn vergif van keuze was. Alcohol? Ketamine? TikTok?

Helaas, veel erger: van mijn zeventiende tot mijn vijfentwintigste heb ik religieus League of Legends gespeeld.

Even een korte uitleg voor wie het nu in Keulen hoort donderen. League of Legends is een onlinegame waarin twee teams van vijf het tegen elkaar opnemen en elkaars uitvalsbasis moeten verwoesten. Elke speler kiest uit een rooster van meer dan honderd personages zijn eigen kampioen. Elk van die figuren heeft ­unieke krachten. Het komt erop aan niet alleen je eigen kampioen goed te beheersen, maar ook een gebalanceerd team samen te stellen dat inspeelt op de sterktes en zwaktes van de vijandelijke personages.

League of Legends is ook een van de meest helse, onbarmhartige plaatsen op het internet.

In het begin was het nochtans oprecht leuk. ­Samen met mijn schoolvrienden ontdekte ik ­alle ­nuances van het spel en de verschillende strategieën waarmee je de overwinning kon ­behalen. Bovendien was elke kampioen nog nieuw voor ons en was het spannend om ze ­allemaal uit te testen en te zoeken welke speel­stijl ons het best lag.

Naarmate we het spel almaar vaker ­speelden, werd echter duidelijk dat er in het spelconcept één fatale fout zat. Meestal ben je niet met vijf vrienden tegelijk aan het ­gamen en moet je team dus aangevuld ­worden met mensen die je niet kent. Teamwork is een cruciaal aspect van het spel, en als je niet met vijf gecoördineerd samenwerkt; is het haast onmogelijk om te winnen.

Waarom dat zo’n groot probleem is? Simpel: bijna iedereen die je in het spel tegenkomt, is een ongelooflijke klootzak. Op Summoner’s Rift, zoals de arena van League of Legends heet, heb ik het ware gelaat van de mensheid gezien.

Soms begon de ruzie al ­voordat het startschot van de match was ­gegeven. ­Tijdens de rolverdeling kon het ­altijd ­gebeuren dat iemand niet de ­gewenste ­positie kreeg, en daarom aankondigde het spel te ­zullen dwarsbomen. Op zo’n moment wist je op voorhand dat je weer minstens een ­kwartier van je ­leven kwijt was – de minimumduur van een ­wedstrijd vooraleer je als team kon stemmen om je over te geven.

De meeste potjes verliepen anders. In het begin van de wedstrijd lag het moreel hoog, de onbekenden in je team waren vriendelijk en iedereen had er vertrouwen in dat er weer een wedstrijd gewonnen zou worden.

Tot er iemand één keer de mist in ging.

League of Legends-spelers zijn de meest ­fatalistische mensen die je ooit ontmoet hebt. Vanaf dat het vijandelijke team een kleine voorsprong haalt, slaat de sfeer volledig om. En als jij degene bent die een foutje heeft gemaakt, wees dan maar zeker dat je de huid volgescholden wordt. Op Summoner’s Rift waren er altijd twee wedstrijden tegelijk bezig: die waarbij je de basis van de vijand moest verwoesten, en die waarbij iedereen elkaar ­probeerde te overtreffen in hufterig gedrag en aangebrande scheldpartijen.

Het is een negativiteitscultuur die ­constant zichzelf voedt. Als je zelf elk ­spelletje als een stuk stront behandeld wordt door je teamleden, dan kraak je op een bepaald ­moment en word je zelf ook een pestkop. ­Tijdens het spelen heb ik de schaduwkant van mijn vrienden gezien toen er weer eens een spelletje compleet fout liep. Zelf heb ik dingen naar mijn scherm geroepen die ik hier niet voluit durf te typen. Wie League of Legends ­installeert, wordt vroeg of laat meegezogen in die spiraal van toxiciteit.

Daarom heb ik het spel na jaren tegen mijn zin spelen in 2021 eindelijk toch naar de prullenbak verwezen. Op den duur was mijn avondje gamen alleen nog maar een bron van frustratie en kwam ik er meer gespannen uit dan ik eraan begon. Sindsdien raak ik geen games meer aan, uit angst dat ik nogmaals ­gegijzeld word door giftige medespelers.