‘Ik kijk naar binnenlandse politiek met even grote verstomming als naar Poetin aan die belachelijke tafel’

Paul Baeten is schrijver van romans en tv-reeksen – recent nog Twee zomers op Eén. Elke week bijt hij zich hier vast in maatschappij en popcultuur.

Het beste referentiekader voor het leven van de laatste jaren, zijn rampen- en oorlogsfilms van twintig à dertig jaar geleden. ‘De Russen zijn daar!’, ‘Mr. President, there’s this virus…’, ‘Heeft er hier iemand nog een atoombom zien liggen?’

Vaak waren de films minder erg dan wat er nu echt gebeurt. Behalve misschien 28 Days Later. Of Independence Day. Al zou ik niet verschieten als een of andere Bezos straks met een gigantisch ruimteschip boven onze koppen vliegt.

Op een veel kleinschaliger niveau kijk ik naar onze binnenlandse politiek met een even grote verstomming als naar Poetin aan die belachelijke tafel die recht uit de opslagplaats van oude decorstukken uit de Bond-franchise lijkt te komen.

Partijvoorzitters hebben in het Belgische systeem erg veel macht. Je zou kunnen zeggen: te veel macht. Zoveel macht dat de verkiezingen in zekere zin maar een soort voorprogramma zijn voor wat de partijvoorzitters achteraf met de resultaten doen.

Ik ken niet zo gek veel politici, dus ik weet niet wat doorgaans hun mensbeeld is. Maar als ik hen hoor praten, dan wordt al snel duidelijk wat ze denken: ‘We zitten hier met een paar miljoen imbeciele kleuters, we zullen het eens heel simpel uitleggen.’

Groen is op zoek naar een nieuwe voorzitter of twee. Dat wordt weer een prachtige parade compleet onbekende mensen in verfrommelde hemden. Groen is voor mij, zowel in ons land als globaal, de meest teleurstellende beweging. Het zou de belangrijkste moeten zijn, maar ze kunnen maar niet genoeg mensen in hun kamp krijgen omdat ze zelf in de weg staan met hun clichés die iedereen haat.

Als je die rare kwieten van de PVDA ziet, denk je al helemaal dat je in een parodie zit. Die Hedebouw gezien, met dat benzinepomppistool tegen zijn slaap? Dan moet je je toch afvragen: wie zijn die mensen, en wie denken zij dat wij zijn, los van allemaal ‘kameraden’?

En Conner… Selfieking Conner. Ik vind het een rare kerel, maar veel belangrijker: van zijn politiek van bemoeienis, tot en met wie kinderen mag maken en wanneer je je baby naar de opvang moet sturen, loop ik hard en ver weg. Read the room, Conner. De hele wereld is het patriarchaat kotsbeu. Maar hij, op zijn zestiende en met als levenservaring een paar zatte avonden en een dure reis ‘naar Zuid-Amerika’, zal wel eens zeggen wat we met onze kinderen moeten doen en hoeveel winst we mogen maken.

Hoe Vooruit en de PVDA de strijd met Vlaams Belang aangaan om zo volks mogelijk over te komen via populistische oneliners en door te doen alsof zij het nu eens gaan opnemen voor ‘de gewone mens’: door en door triest.

Als er dan toch van fronten gedroomd wordt – De Wever met zijn centrumrechtse totaalpartij aan de ene kant en iedereen die nog altijd op elke barbecue naar die ene plaat van Manu Chao luistert aan de andere – dan suggereer ik alvast hoe een van de twee kanten zich kan onderscheiden: praat op een gewone manier tegen al die gewone mensen.