‘Je weet pas dat je echt volwassen wordt wanneer je de overstap naar een neutraal e-mailadres maakt’

Jozefien Wouters grasduint elke week in het nieuwste cultureel erfgoed.

Je weet pas dat je echt volwassen wordt wanneer je de overstap naar een neutraal e-mailadres maakt.

In 2005, net voor mijn tiende verjaardag, had ik voor het eerst in mijn leven een e-mailadres nodig om KetnetKick te spelen. Een taak die ik besloot uit te besteden aan mijn zus, die als zestienjarige beter in staat was om levensbepalende beslissingen te nemen. Dacht ik. Bleek een vergissing. Om onduidelijke, nooit opgehelderde redenen koos ze zonder enige vorm van overleg voor fienemietje@hotmail.com. (Inderdaad. Mietje, niet eens mientje.) Al moet ik toegeven dat ik zelf ook enige verantwoordelijkheid draag. Ik had nooit iemand mogen vertrouwen wier eigen e-mailadres freaky_lys@hotmail.com was.

Ik had nooit iemand mogen vertrouwen wier eigen e-mailadres freaky_lys@hotmail.com was.

Gelukkig bleek ik niet eens het belachelijkste e-mailadres te hebben. Op de speelplaats werden de meest bizarre varianten uitgewisseld. Een voor de hand liggende voornaamachternaam@hotmail.com, desnoods met een esthetisch puntje of streepje tussen, was blijkbaar not done. Je e-mailadres moest vooral zo veel mogelijk originaliteit en persoonlijkheid uitstralen. Zelfs als het daardoor nergens op sloeg.

Wie genoeg vrienden had, kon zijn contactenlijst zelfs onderverdelen in subcategorieën. Zo had je onder andere de edgy prepuber (kinky_marie69@yahoo.com), de ietwat obsessieve fan (tokiohotel4eva@gmail.com), de toekomstige selflove-goeroe (jefke_rulez@hotmail.com), de enthousiaste hobbyist (sk8tergiirl@yahoo.com) en de ik-pak-het-eerste-wat-me-te-binnen-schietlamzak (frietmetvolauvent@hotmail.com). Een bonte mix van onschuldige internetgebruikers, met elkaar verbonden door een voorliefde voor underscores, random cijfers en z’en in plaats van s’en. Heel af en toe kwam je een kind tegen dat wél een normaal e-mailadres had. Meestal door een misplaatst superioriteitsgevoel of ouders die toen al een toekomstige bankier of CEO in hun kroost zagen. Zij waren de ergste soort.

En dan moet je plots beginnen te solliciteren, een huurcontract ondertekenen of je inschrijven bij een ziekenfonds en besef je dat ze misschien toch gelijk hadden. Zelf ging ik exact tien jaar lang als fienemietje door het leven. Tot een leraar me er in 2015, op twintigjarige leeftijd en na twee hogeschooljaren journalistiek, op wees dat het een beetje gênant werd. De e-mailwijziging geldt voor mijn generatie als het officieuze overgangsritueel naar volwassenheid. Het digitale equivalent van je eerste maandstonden of je eerste keer op kot. Het begin van een nieuw leven waarin geen plek is voor kinderachtige onnozeliteiten en een oud e-mailadres vooral handig blijkt om je spam naar door te sturen.

Mijn allereerste e-mail verzonden met mijn nieuw adres werd er eentje naar mijn volledige contactenlijst en met de boodschap ‘Hallo, ik word volwassen en daar hoort een serieus e-mailadres bij!’. Waarop mijn zus reageerde met de vraag of mijn voicemail mee volwassen werd. Geen idee hoe die toen klonk, maar momenteel heb ik er eentje van Britney Spears dus het antwoord was ongetwijfeld nee. Ik laat me niet alles afpakken.