‘Is het niet vreemd dat ik wakker lig over de gezondheid van mijn favoriete youtuber?’

Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.

Mijn favoriete youtuber is een Nederlandse jongeman van begin de twintig die voor een paar duizend abonnees elke dag korte video’s maakt vanuit zijn zetel. Zonder script ratelt hij enkele minuten over banale gedachten, over zijn visies op de maatschappij of over welke winkel de lekkerste worstenbroodjes verkoopt. Soms levert dat krasse uitspraken op, zoals ‘mannen horen niet achter de kassa te zitten’ of ‘elke man die korte broeken draagt moet zich dood schamen,’ maar hij brengt het met zo veel naïeve onschuld dat ik er geen aanstoot aan kan nemen.

Zijn naam ga ik niet zeggen, want hij heeft een autismespectrumstoornis en ik wil niet dat de verkeerde mensen zijn kanaal ontdekken en hem uitlachen. Laat het duidelijk zijn dat ik de youtuber niet als nar zie, maar als een oprecht grappige, goedhartige kerel die soms een betere filter tussen zijn brein en zijn tong nodig heeft.

De laatste tijd maak ik me zorgen om de jongen. Onlangs vertelde hij dat hij ’s nachts wakker werd en bloed moest overgeven. Weinig verrassend, want een paar weken eerder legde hij in een video uit dat het grootste voordeel aan alleen wonen was dat niemand hem nog kon dwingen om groenten te eten. Uit zijn filmpjes blijkt dat zijn dieet bestaat uit brood, bier, spek, kaas, bloemsuiker, goddeloze hoeveelheden vetstof en worstenbroodjes uit de supermarkt.

Onder de video over zijn miserabele nacht proberen verschillende fans de youtuber aan te sporen naar de dokter te gaan. Tevergeefs, want hij vindt bloed kotsen geen reden tot alarm. Ook zelf schiet ik in een soort vaderlijke kramp. Ik wil hem doorheen het scherm een pets geven en hem aanmoedigen om beter voor zichzelf te zorgen.

Na die eerste emotionele reactie, begin ik mijn gedrag in vraag te stellen. Ik ken de youtuber helemaal niet persoonlijk, we gaan elkaar wellicht nooit ontmoeten en hij heeft geen flauw idee dat ik besta. Waarom maak ik me dan zorgen om hem? Door dagelijks naar zijn filmpjes te kijken en hartelijk te lachen met zijn straffe uitspraken, heb ik een soort eenzijdige vriendschap met hem opgebouwd. Of om de officiële term te gebruiken: een parasociale relatie.

Lange tijd dacht ik dat ik daar immuun voor was. Ik ben een enorme fan van sommige muzikanten of regisseurs, maar ik voel niet de behoefte hen ooit in het echt te ontmoeten. Ik vind het vreemd dat sommige mensen over Taylor Swifts privéleven praten alsof zij hun beste vriendin is, en dat fans Chappell Roan tot wanhoop drijven door haar in haar dagelijkse leven te stalken. Hoe kan je nu meer affiniteit hebben met een idool dan met de mensen in je persoonlijke leven?

Maar hier zit ik dan, te hopen dat mijn favoriete nicheyoutuber toch een doktersbezoek inplant. Blijkbaar is niemand immuun voor parasociale relaties. Verschillende mensen binden zich gewoon aan verschillende celebrity’s. En soms levert dat rare kopzorgen op.