Indutten met het absurd vergezochte ASMR-rollenspel is al enkele jaren mijn vaste avondritueel’

Jozefien Wouters grasduint elke week in het nieuwste cultureel erfgoed.

Gisteren viel ik in slaap terwijl een middeleeuwse handelaar me fluisterend zeldzame brouwsels probeerde aan te smeren.

Het is al enkele jaren mijn vaste avondritueel: indutten met de hulp van ASMR. Kort voor ‘autonomous sensory meridian response’, mocht een wetenschappelijke term mijn gewoonte minder eigenaardig doen klinken. Het begon relatief normaal, met ontspannende filmpjes van tokkelende nagels, kabbelende beekjes en strelende make-upborstels. Daarna onderging ik fictieve wellnessbehandelingen, fictieve kappersbeurten en fictieve neurologische onderzoeken. Op fluistertoon. Maar zoals dat gaat met algoritmes, kent YouTube intussen mijn diepste geheimen en krijg ik steeds specifiekere subgenres aangeraden.

Meer bepaald: het absurd vergezochte rollenspel. De voorbije weken alleen al bezocht ik een dermatoloog met maar één ster op Yelp, liet ik mijn haar controleren op luizen, werd ik uitgescholden door een gemene kassierster omdat ik cash wilde betalen en nam ik mijn plannen voor New York Fashion Week nog eens door met mijn personal assistent. En dat allemaal zonder buiten te komen. In mijn pyjama.

Gisteren viel ik in slaap terwijl een middeleeuwse handelaar me fluisterend zeldzame brouwsels probeerde aan te smeren.

Mijn favoriete video’s zijn die van Oceans ASMR. Een Canadese ASMRtist (dat is vakjargon) die zich zodanig heeft gespecialiseerd in het absurd vergezochte rollenspel dat er zelfs terugkerende verhaallijnen en inside jokes in haar oeuvre zijn geslopen. Zo kruipt ze geregeld in de huid van Kind Rich Girl (een vriendelijk rijkeluismeisje dat me af en toe overlaadt met dure cadeaus en exotische citytrips), Toxic Friend (een zogenaamde bestie die stiekem probeert mijn leven te verwoesten) en Karen (een verschrikkelijke moeder die continu de manager wil spreken, tijdens de pandemie weigerde om een mondmasker te dragen op het bedrijfsfeest en me vorige week nog dwong om deel te nemen aan een schoonheidswedstrijd voor kinderen). Eén keer heb ik Oceans ASMR zelfs twintig euro betaald in ruil voor een gepersonaliseerde video waarin ze vermomd als Paris Hilton mijn make-up doet. ASMR doet rare dingen met mijn suspension of disbelief.

Ik geef toe, het klinkt misschien een tikje verontrustend. Maar het is gewoon zo verdomd entertainend. Alsof je in een interactieve sitcom bent beland waarin je plots zelf een van de personages mag spelen. Enig probleem: ik ben de video’s zo amusant gaan vinden dat ik er niet meer van in slaap raak. Ik wil niks missen. Ik wil weten welke onzin Karen nu weer uitkraamt tijdens de brunch met haar vriendinnen. En dus lig ik een half uur te kijken naar iemand die doet alsof ze haar granola bowl terug naar de keuken stuurt en met haar ogen rolt omdat een denkbeeldige Kelly al het brood opeet. Ik vrees dat ik op zoek moet naar een slaapverwekkender alternatief.