‘In mijn vrije tijd (en tijdens de werkuren) bouw ik een obsceen koekjesimperium uit’

Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.

Onlangs ben ik hervallen. Na jaren clean te zijn ben ik opnieuw Cookie Clicker beginnen te spelen.

Je kan het spel gewoon in je webbrowser openen. Links staat een groot koekje waarop je kan klikken, waardoor je telkens één koekje krijgt. Het doel is om zo veel mogelijk koekjes te verzamelen. Simpel, niet?

Cookie Clicker is een ietwat misleidende naam. Ja, je kan zelf klikken om een koekje te bakken, maar eigenlijk is het doel om je instroom aan passief gegenereerde koekjes zo hoog mogelijk te maken. Dat kan je doen door reeds verzamelde lekkernijen in te ruilen voor allerlei gebouwen en technologieën die een bepaalde hoeveelheid koekjes per seconde genereren. Het begint vrij eenvoudig. Zo kan je extra cursors kopen die in jouw plaats op het grote koekje klikken of kan je oma’s inschakelen die voor jou aan de slag gaan in de keuken.

Het duurt echter niet lang voor het spel absurde proporties aanneemt. Al snel stuur je raketten de ruimte in om koekjes op andere planeten te verzamelen, vind je een tijdmachine uit om gebakjes uit het verleden naar hier te brengen en bouw je portalen die deegwaren uit een andere dimensie kunnen importeren.

Ook op wiskundig vlak wordt het spel snel megalomaan. In het begin voel je je goed omdat je de kaap van honderd koekjes per seconde hebt bereikt. Maar door gebouwen en upgrades te combineren, haal je steeds nieuwe hoogtes die het miezerige mensenbrein moeilijk kan vatten. Na amper drie dagen spelen bak ik alweer tweehonderd miljard koekjes per seconde. Niet dat ik verdrink in rijkdom: de gebouwen en upgrades die ik nodig heb om te blijven groeien, worden exponentieel duurder. Cookie Clicker is een straatje zonder einde, waarbij elke vooruitgang meteen teniet wordt gedaan door klimmende prijzen.

Laat dat net zijn wat ik er zo verslavend aan vind. Cookie Clicker heeft geen eindpunt, het enige doel is om het magische getal bij je ‘koekjes per seconde’ eindeloos te doen stijgen. In die zin is het spel een perfecte parodie op het vooruitgangskapitalisme waarbij er koste wat kost gegroeid moet worden. En het voelt verdomd goed om er zo schaamteloos deel van uit te maken.

Daarnaast is Cookie Clicker het ideale spel om tijdens het werken te spelen. Alles wat je moet doen is de webpagina open laten staan terwijl je andere dingen doet. Wanneer je een paar minuutjes moet wachten op een telefoontje of op een webpagina die traag laadt, kun je even zelf klikken, maar verder doet het spel alles in jouw plaats. Om de zoveel tijd koop je een nieuw gebouw, stijgt je aantal koekjes per seconde en voel je je weer goed. Samen met de getallen gaat je dopamine eventjes de lucht in.

Wat kan het leven toch mooi en simpel zijn wanneer je de eigenaar van een obsceen koekjesimperium bent.