‘Ik word niet te oud voor de moshpit, de rest van het publiek wordt te jong’

Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.

Volgende maand word ik dertig. Dat wil voor de duidelijkheid níét zeggen dat ik me te oud voel voor moshpits. Als je op het optreden van Jpegmafia in de AB was, heb je mijn bezwete lichaam waarschijnlijk tegen het jouwe gehad. De spierpijn achteraf is misschien wat erger dan tien jaar geleden, maar ik voel me nog altijd niet te beroerd om te duwen en te trekken tijdens een energiek optreden.

Wat me de laatste tijd wel vaker overkomt, is dat ik de andere mensen in de moshpit te jong vind om er zelf tussen te springen. Mijn eerste concert van het jaar was Femtanyl in de Botanique, een synthpunkband met een notoir online en dus piepjong publiek. Toen ik een hoop tengere tieners rond zag stuiteren, leek het me onverantwoord om me er met mijn wat bredere, zwaardere lichaam tussen te mengen. Met een iets te stevige duw had ik al snel een gebroken arm op mijn geweten. Voor ieders bestwil heb ik de show dus aan de rand van de pit beleefd, ter plekke stampend.

Niets aan te doen, maar wel spijtig. Ik ben er heilig van overtuigd dat je sommige optredens het best ervaart als flipperbal van het publiek. Veel van mijn warmste concertherinneringen zijn niet alleen verbonden aan de performance van de muzikanten, maar ook aan de manische sfeer die er heerste. Met stip op één: Death Grips in de AB op 31 oktober 2016. Niet alleen was het de eerste keer dat ik mijn favoriete band live zag, het was ook de eerste keer dat ze naar België kwamen nadat ze zogezegd uit elkaar waren gegaan (lang verhaal). Heel de zaal had hier jaren op gewacht, en die opgebouwde spanning barstte uit op een manier die ik nog nooit had gezien. Van begin tot einde was de volledige grote zaal van de AB één kolkende, bloeddorstige mensenmassa die de hyperagressieve muziek van Death Grips extra kracht gaf, een ervaring die je niet kan bereiken door stil op je plaats te blijven staan.

Natuurlijk zijn moshpits niet zonder risico. Tijdens Ho99o9 op Dour heb ik eens keihard mijn voet omgeslagen, waardoor ik de rest van het festival liep te manken. Onder mijn rechterwenkbrauw staat dan weer een litteken dat ik ongeveer een jaar geleden heb opgelopen tijdens het optreden van Knocked Loose in Trix. De band kondigde het laatste nummer aan, de mensenmassa ging een laatste keer open om op elkaar af te stormen tijdens de laatste breakdown, en op dat moment besliste de lichtman om alle lichten te doven en enkel de stroboscoop aan te laten. Daardoor kon ik niet goed zien wat er rond me gebeurde, en incasseerde ik een verloren vuist tegen mijn slaap. Het resultaat was een open wonde die er erger uitzag dan ze voelde, maar die er wel voor zorgde dat ik met bloed in mijn baard op de trein naar huis zat.

Dat zijn de zeldzame voorbeelden van waar het even fout liep. Meer dan een tijdelijk letsel hield ik er niet aan over, en daartegenover staan tientallen optredens waar ik even los kon gaan en met een intense herinnering naar huis trok. Daarom vind ik het soms jammer om me voor andermans veiligheid gedeisd te houden op optredens met jongere fans, al is het vooral mooi om een nieuwe generatie zichzelf te zien verliezen op woelige concerten. En op shows van artiesten met oudere, stevigere fans kom ik je ongetwijfeld nog eens op het oorlogsveld tegen.