‘Ik wéét dat ik emotioneel gemanipuleerd word door janktelevisie. Maar ik probeer me er niet langer tegen te verzetten’

Jozefien Wouters grasduint elke week in het nieuwste cultureel erfgoed.

Onlangs staken mijn zussen en ik een quiz in elkaar voor mijn papa’s verjaardag. In een van de rondes moest de rest van de familie raden hoe lang het zou duren voor mijn papa waterige oogjes zou krijgen bij een fragment van The Voice Kids. (We gingen voor een cover van Verdronken vlinder, gezongen door ene Nicolas. Een kandidaat voor wie geen enkele coach zich omdraaide, maar voor mijn papa ongetwijfeld een tranenkampioen.) We hebben de ronde uiteindelijk moeten afblazen: nog voor we op play hadden gedrukt, was het prijs.

Elke vrijdagavond stort ik een heel klein beetje in bij het nieuwe seizoen van The Voice Kids.

Dat mijn vaders traanklieren al in actie schoten bij de gedachte aan een miniatuurversie van Boudewijn de Groot alleen al, is deels te wijten aan zijn (en dus ook mijn) genen: ik kom uit een familie van televisiejankers. Maar het zegt ook veel over de kracht van het specifieke televisiegenre waarvan hij het slachtoffer werd: de op het eerste gezicht entertainende, maar stiekem emotioneel verwoestende realityshow. Het soort programma dat tussen alle joligheid door subtiel maar zeker uw hart aan flarden scheurt.

The Voice Kids is misschien wel het meest effectieve paradepaardje van het genre omdat het twee klassiekers combineert: kinderen met een droom en de talentenjacht, subcategorieën die sinds Silvy Melody, De droomfabriek en consorten garant staat voor vochtige zakdoeken. Maar het is lang niet de enige in zijn soort. Mijn vader pinkte ook traantjes weg toen er iemand op reis vertrok in All You Need Is Love, een figuurlijke grens werd verlegd in Down the Road of Sergio in Fata morgana een ster mocht uitreiken aan Hoeilaart omdat de gemeente een vliegende schotel met een diameter van vijftig meter had gebouwd. (Je moet het zien om het te begrijpen.)

Het ding is: tot voor kort moest ik daar om lachen. Ik begreep niet dat mijn vader, al bij al toch een intelligente man, zich zo makkelijk liet vangen en stelde met enige trots vast dat ik immuun was voor opzichtelijk sentimenteel gedoe. Ik weet niet wat er sindsdien is misgegaan, maar het voorbije jaar snotterde ik bij de moederdagspecial van Junior Bake Off, het vertrek van Gia in Belgium’s Next Top Model en de laatste aflevering van #LikeMe. (Voor alle duidelijkheid: ik heb geen kinderen.) En elke vrijdagavond stort ik een heel klein beetje in bij het nieuwe seizoen van The Voice Kids. Ik doorzie nog steeds de trucs. Ik hoor de aanzwellende pianodeuntjes op de achtergrond, zie de close-ups van emotionele kandidaten en trotse ouders en merk de melodramatische montage op. Ik wéét dat ik emotioneel gemanipuleerd word. Maar ik probeer me er niet langer tegen te verzetten.

Papa, ik lijk steeds meer op jou als ik naar The Voice Kids kijk. Vreemd genoeg heb ik daar vrede mee.