‘Iedere keer dat er een mail van Camille in mijn inbox verschijnt, voel ik me een beetje speciaal’

Jozefien Wouters grasduint elke week in het nieuwste cultureel erfgoed.

Ik wil niet stoefen, maar ik wist als eerste dat de VTM-telenovelle van Camille Milo zou heten. Net zoals ik als eerste de videoclip van Geen tranen meer over te zien kreeg, als eerste tickets voor haar tournee mocht kopen en als eerste haar vakantieplannen hoorde. Niet omdat Camille en ik besties zijn of omdat ik als journalist inside information krijg van exclusieve showbizzbronnen. Wel omdat ik al enige tijd en met veel trots lid ben van Club Camille.

De popster zelf omschrijft haar fanclub als ‘een plek waar we online kunnen samenkomen en waar fans steeds als eerste weten komen waar ik mee bezig ben, waar ik aan denk of waar ik van droom’. In werkelijkheid komt het er vooral op neer dat ik om de zoveel tijd een nieuwsbrief krijg opgestuurd waarin ze me met veel enthousiasme, emoji’s en verkleinwoorden aanspreekt alsof ik twaalf ben. Niet dat je me hoort klagen.

Tussen alle werkmails, facturen en spam over Russische vrouwen die koste wat kost met me op date willen, is de BV-nieuwsbrief het welgekomen lichtpuntje in mijn mailbox. Camille is immers niet de enige die me af en toe mailt. Ik durf me intussen een expert inzake BV-nieuwsbrieven noemen. Gene Thomas die elke brief afsluit met ‘rock & roll in de casrol’, bijgestaan door een vuist-emoji. Ingeborg die me shiatsu, geleide meditatieavonden en transformaties met engelen probeert aan te smeren, dingen die me nooit zouden interesseren mochten ze niet van Ingeborg komen. En Will Ferdy die tot aan zijn dood elke maand met veel zorg zijn ‘Ferdytjes en datjes’ opstelde en verstuurde. Met elke nieuwe nieuwsbrief word ik een gelukkiger mens en leer ik mijn idolen weer een beetje beter kennen. Gratis en voor niks.

Iederéén volgt Taylor Swift op Instagram. Iederéén kan zich ook inschrijven op haar nieuwsbrief, maar niet iedereen doet dat.

Voor alle duidelijkheid: ik besef dat ik nogal naïef ben in mijn fandom. Dat de meeste BV-nieuwsbrieven in de eerste plaats dienen als promo voor concerten of oproep om te stemmen voor een of andere award. Dat de inhoud meestal evengoed een Instagramstory had kunnen zijn. Dat de kans bestaat dat niet Camille of Gene, maar een of andere anonieme copywriter het toetsenbord in handen nam. Ik ben me er allemaal van bewust. Maar toch.

In tijden waarin fancultuur zich voornamelijk online afspeelt, beroemdheden bereikbaarder dan ooit lijken en je in één klik de schoenmaat van je favoriete zanger achterhaalt, voelt fan zijn soms een tikje arbitrair. Alsof je er niet genoeg moeite voor moet doen. Alsof je geen deel uitmaakt van een hechte community, maar van een gezichtloze Twitter-massa waarin iedereen vecht om z’n plekje op de eerste rij. Iederéén volgt Taylor Swift op Instagram. Iederéén kan zich ook inschrijven op haar nieuwsbrief, maar niet iedereen doet dat. Het is misschien valse intimiteit, maar nieuwsbrieven vóélen in ieder geval iets exclusiever, iets persoonlijker, iets minder vrijblijvend.

En dus voel ik me eventjes speciaal, iedere keer dat er een mail van Camille in mijn inbox verschijnt. Net als de tientallen, honderden, duizenden twaalfjarigen die deel uitmaken van Club Camille en exact dezelfde mail ontvangen.