‘Het wordt hoog tijd om het toe te geven: we hebben ons collectief vergist in de Marina’

Jozefien Wouters grasduint elke week in het nieuwste cultureel erfgoed.

Onlangs werd mij een T-shirt met het opschrift ‘future milf’ aangeboden. Ik had aan Instagram kunnen vragen waarom ik uitgerekend die advertentie te zien kreeg, maar ik zie liever het grotere plaatje: bimboficatie. Een trend die onder de noemer bimbocore al langer zichtbaar was op TikTok en hippe feestjes, maar met de hulp van Barbie ook de mainstream heeft bereikt. Denk: valse nagels, tramp stamps, heel veel roze, chihuahua’s en losbandige feestjes. Paris Hilton, Britney Spears en Lindsay Lohan in de vroege nillies. Díé vibe.

Voor alle duidelijkheid: toen Paris en co. destijds bimbo’s werden genoemd, was dat geen compliment. Bimbo’s waren ordinaire blondjes die alleen maar bezig waren met zichzelf, hun uiterlijk en mannen versieren. Zelfs feministen moesten niks van hen weten. Maar vandaag wordt de term gereclaimd door een nieuwe generatie. De bimbo van 2023 ziet er min of meer hetzelfde uit als die van 2003, maar is uitgesproken feministisch, sociaal bewust en onbeschaamd vrouwelijk. Bimbo zijn is een statement.

Vandaar mijn pleidooi: laten we hetzelfde doen met de Marina. De Vlaamse tante van de bimbo, zeg maar. Het type vrouw dat in nauwsluitende luipaardprints gehuld gaat, naar zoete parfum ruikt, sherry drinkt en je met haar rokersstem ‘suske’ noemt terwijl ze je laat uithuilen in haar boezem. We kennen haar allemaal. Carmen Waterslaeghers is er een. Angèle uit Thuis ook. Maria en Sabrina van De Familie Backeljau. Betty uit Big Brother. (Vreemd genoeg kan ik op geen enkele Marina komen die effectief Marina heet.) Lang werd ze in één adem genoemd met haar mannelijke equivalent de Johnny (piekjeskapsel, wenkbrauwpiercing, getunede auto), maar in feite doet hij er niet toe. He’s just Johnny.

Het wordt hoog tijd om het toe te geven: we hebben ons collectief vergist in de Marina.

Zelf ben ik opgegroeid in Aarschot, dus ken ik de Marina al lang. Mijn moeder was eerder een hippie, maar de mama van een vriendinnetje uit de wijk was er een. Haar echte naam ben ik vergeten, maar zijzelf staat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Ze was moederlijk én intimiderend, lief én brutaal, sexy én stoer, volks én een vrouw van de wereld. Een combinatie die ik nog niet helemaal kon plaatsen, maar wel al wist te appreciëren. Dat er op haar werd neergekeken, leek haar weinig te deren. Marina’s pikken geen shit.

Vandaag is de Marina een vrouw waar we massaal ‘Slay!’ of ‘Mother!’ naar zouden roepen. Stap eender welke kunstschool binnen, en je wordt begroet door edgy studenten die cosplayen als een Marina. Was ze niet zo lang geleden nog ordinair, dan wordt ze nu bejubeld om haar campfactor. We hebben zelfs haar trance-cd’s gepikt. Ik merk het ook aan mijn eigen kledingkast, die meer en meer op die van een wannabe-Marina begint te lijken. Neplederen luipaardrokjes, Juicy Couture-joggings, roze sleehakken met diamantjes, topjes met opzichtige prints. Ik heb zelfs een postironische navelpiercing. Het wordt dan ook hoog tijd om het toe te geven: we hebben ons collectief vergist in de Marina. Ik weet dat ik haar nooit écht zal worden, maar ik heb veel aan haar te danken.